‘Mag ik vragen waarom u opnieuw hier bent?’
‘Om jou te bedanken voor het redden van mijn leven.’ Hij reikte in zijn binnenzak en legde een biljet van vijfhonderd dollar op de toonbank.
Ze maakte geen aanstalten om het op te pakken. ‘Ik heb uw leven niet gered, en ik zal geen geld van u aannemen.’
‘Laat me alsjeblieft iets terugdoen. Besteed het maar aan spulletjes voor de baby of voor jezelf. Jij hebt voor goede Samaritaan gespeeld, en ik ben je dankbaar.’
Hannah schudde haar hoofd. ‘Bent u zich er wel van bewust dat ik u in gevaar had kunnen brengen toen ik u... weghaalde zonder te weten of u uw nek of ruggengraat had gebroken?’
Zijn ogen boorden zich opnieuw in de hare. ‘De herinnering is een tikje vaag, maar ik weet nog dat ik erop stond op te staan. Jij kon me daar niet van weerhouden, dus het enige wat erop zat, was mij te helpen. Laten we dat even heel duidelijk stellen, oké?’
Er klonk een stalen ondertoon door in zijn donkere stem. Hij moest een intimiderende, krachtige persoonlijkheid bezitten. Sommige mannen waren van nature leiders die hun eigen weg gingen. Hij was zo’n man, en dat maakte de tedere manier waarop hij met de baby omging, des te intrigerender. Hoewel Hannahs buren en vrienden vaak genoeg bij Elizabeth in de buurt geweest waren om haar aan hen te laten wennen, bleef ze verlegen en wilde zich niet laten knuffelen of kussen.
‘Als je mijn geld echt niet wilt, zou je me dan ten minste de eer willen bewijzen om morgenavond met me uit eten te gaan? Natuurlijk geldt die uitnodiging ook voor je man en voor Elizabeth.’
Ze hield haar adem in. ‘Ik heb geen man. Elizabeth en ik zijn met ons tweetjes.’ Althans, tot Lisa uit zichzelf terug komt, of wordt gevonden, dacht ze. O, laat haar alsjeblieft niets zijn overkomen! Laat haar veilig terugkeren naar huis, smeekte ze inwendig.
Opnieuw dwaalde zijn donkere blik over haar gezicht. ‘Ik logeer in de Executive Inn in Laramie. Als je me vertelt waar je woont, dan kom ik je om zeven uur ophalen.’
‘Dat is werkelijk niet nodig, Mr. Giraud.’
‘Zeg toch Dominic,’ herhaalde hij op krachtiger toon, ‘en ik ben het niet met je eens. Zonder jouw hulp zou ik misschien in de rivier zijn gevallen, het bewustzijn hebben verloren en zijn verdronken.’
Ze huiverde. Dat zou heel goed mogelijk zijn geweest.
‘Is dat afgesproken?’ drong hij aan. Hannah had de indruk dat hij geen nee zou accepteren. ‘Jij mag zeggen waar we gaan eten. Tijdens de maaltijd zal ik je vertellen waarom ik achter het museum rondreed.’
Haar hart racete. Het idee dat ze ergens met hem heen zou gaan, al was het dan maar naar een restaurant, vervulde haar met opwinding. Ze moest voor ogen houden dat hij getrouwd kon zijn, en dat hij haar niet vanwege romantische redenen vroeg om met hem uit eten te gaan.
Omdat ze zijn geld niet wilde accepteren, zag hij dit als enige mogelijkheid om haar te bedanken voor haar hulp. Iets achter die uitnodiging zoeken, was bespottelijk. Ze moest dit gewoon beschouwen als een zakendinertje. Met het puntje van haar tong bevochtigde ze haar droge lippen. ‘De Executive Inn heeft een goed restaurant. Als ik je daar nu eens om halfacht ontmoet. Mits Elizabeth meewerkt, natuurlijk.’
Zijn gesluierde blik dwaalde over haar gezicht. ‘Ik wacht net zolang als nodig is.’
Opnieuw begon haar hart te bonzen.
‘Ik geloof dat je nog meer klanten krijgt.’
Met een ruk draaide Hannah haar gezicht naar de deur, in de hoop de blos te verbergen die naar haar wangen was gestegen. Zij had degene moeten zijn die wist wat er gaande was in haar eigen winkel.
‘Zal ik Elizabeth in haar box leggen voordat ik wegga, en ervoor zorgen dat ze nog een poosje gaat slapen?’
Dat zou hemels zijn, te hemels. Ze keek hem heel even aan. ‘Dat zou ik zeer op prijs stellen, maar ik neem toch aan dat je dringender zaken te regelen hebt.’
Hij fronste zijn donkere wenkbrauwen toen een nieuwe stroom toeristen de winkel binnen dromde. ‘Ik dacht dat je zo onderhand wel in de gaten had, dat jij op dit moment mijn dringendste zaak bent,’ mompelde hij. Hij liep om de toonbank heen met de baby.
Terwijl Hannah haar klanten bediende, wierp ze regelmatig blikken in zijn richting. Ze móést gewoon kijken naar de tedere manier waarop hij de baby behandelde. Iets vertelde haar dat, als ze niet uitkeek, Dominic Giraud heel goed in staat zou zijn haar hart en haar hoofd zodanig op hol te jagen dat ze zichzelf niet meer zou herkennen.
Lang nadat hij het museum had verlaten, werd ze nog achtervolgd door de boodschap die ze in zijn ogen had gelezen voordat hij vertrok.
Misschien was het een speling van het licht geweest, maar heel even had zijn blik intiem geleken. Ze slaakte een zachte kreet toen ze zich zijn ogen weer voor de geest haalde. Daar had ze onmiddellijk spijt van toen de klant, die ze aan het helpen was, haar vroeg of ze zich wel goed voelde.