Hoewel de arts haar had verteld dat ze als een normale vrouw zou kunnen functioneren, was ze heimelijk altijd bang geweest dat ze op een dag haar echtgenoot zou teleurstellen. De afgelopen uren, die gevuld waren geweest met ongebreidelde passie, hadden iedere spoor van twijfel weggevaagd.
Voorzichtig verwijderde ze de sterke arm die over haar middel lag. Het was niet eenvoudig om haar benen onder de zijne weg te trekken, maar uiteindelijk lukte het.
Vanuit de babykamer weerklonken de eerste kreetjes.
Even nog bleef ze staan neerkijken op de man die uiteindelijk in slaap was gevallen. Hij was prachtig. Ze kon bijna niet geloven dat dit haar man was, de man van wie ze net zoveel kon houden als ze wilde.
Ze haastte zich naar de keuken om een flesje warm te maken. Daarna liep ze op de tast naar babykamer. ‘Mamma is er al, liefje!’
Zodra ze zijn luier had verschoond, wikkelde ze hem in een omslagdeken en liep naar de deur om hem in de woonkamer te voeden.
‘En waar denk jij naar toe te gaan?’
Ze slaakte een kreetje toen Zane zijn handen om haar schouders legde en haar tegen zich aan trok.
‘Lieveling, ik hoopte dat je zou blijven slapen.’
‘O ja?’ mompelde hij, haar nek kussend. ‘Kom terug in bed, liefste. Ik vind het daar niet prettig zonder jou.’
Zijn woorden zonden een golf van verlangen door haar lichaam, die echter pas gestild zou kunnen worden nadat hun zoon was verzorgd.
Zodra de baby tussen hen in genesteld lag en gulzig zijn flesje verorberde, boog Zane zich naar haar toe en kuste haar hartstochtelijk op haar mond. ‘Ik heb eindelijk alles wat ik wil in dit leven.’
‘Ik ben zo gelukkig dat het bijna niet eerlijk is voor iedereen die dit niet heeft,’ fluisterde ze zacht.
‘Laten we dankbaar zijn dat onze zoon ons heeft samengebracht. Wist je trouwens dat hij intelligenter is dan de meeste baby’s?’
Meg glimlachte. ‘Natuurlijk, maar hoe weet jij dat?’
‘Omdat hij zich ervan bewust is dat zijn vader ernaar snakt om alleen te zijn met zijn moeder en dus twee keer zo snel zijn flesje heeft leeggedronken dan normaal. Kom mee, kleine tijger, terug naar je bedje.’
Om tien uur werden ze wakker door de telefoon. Ze had geen idee hoelang die al rinkelde toen Zane opnam.
Onmiddellijk wist ze dat het Alik of Dom moest zijn. De blijdschap die ze hoorde in Zanes stem toen hij vertelde dat ze de voogdij over Johnny hadden gekregen, zou ze altijd in haar hart bewaren.
Hij bleef niet lang aan de telefoon. Zodra hij had opgehangen, nam hij haar weer in zijn armen. ‘Dat was Dominic. Hij was dolgelukkig voor ons en hij zal het aan de anderen doorvertellen.’
‘Hebben jullie wel eens eerder zo kort met elkaar gesproken?’
‘Hij wist dat ik wel iets beters te doen had.’
Een vurige blos steeg naar haar wangen. ‘Hoe kan hij dat nu weten?’
‘Onze Franse vriend heeft een gevoelig instinct.’
‘Liefste? Wat vroeg hij voordat je nee zei?’
Plots lag Zane heel stil.
Ze drukte zich omhoog op haar elleboog en keek op hem neer. Tot haar grote schrik zag ze dat zijn ogen vochtig waren. Bang dat ze hem van streek had gemaakt, riep ze uit: ‘Neem het me alsjeblieft niet kwalijk, lieveling.’
Hij trok haar bovenop zich. ‘Waar heb je het over?’
‘Ik wilde niet nieuwsgierig zijn. Ik weet hoe dierbaar je vrienden voor je zijn.’
Hij haalde diep adem. ‘Laten we eerst even een ding duidelijk stellen. Jij bent mijn vrouw. We delen alles samen. Jij mag alles weten. Begrijp je wat ik zeg?’
Ze knikte. ‘Zo denk ik er ook over.’
‘Voordat we ophingen, vroeg Dom of ik de afgelopen nacht mijn gebruikelijke nachtmerrie had gehad.’
Toen tot haar doordrong waar hij op doelde, vulden Megs ogen zich met tranen. ‘Je bedoelt...’
‘Ik bedoel dat, toen ik uiteindelijk in slaap viel, niets die slaap heeft verstoord.’
Ze was helemaal in de wolken. ‘Weet je wat ik denk? Ik denk dat je broer zoveel van je houdt dat hij Johnny naar ons toe heeft gestuurd.’
‘Na alles wat er is gebeurd, zou ik bijna gaan denken dat je gelijk hebt.’
‘Ik weet dat ik gelijk heb. Hij wilde een einde maken aan jouw lijdensweg.’
‘Welke lijdensweg?’ Hij klemde haar tegen zich aan. ‘Ik weet niet eens meer wat dat woord betekent. Ik houd van je, Meg. Houd me vast en laat me nooit meer los.’
Ze klampte zich vast aan haar man, tot in het diepst van haar ziel ontroerd door de kwetsbaarheid van deze sterke, geweldige man, die haar leven was binnen gestormd met hun bestemming in zijn armen geklemd.