Ze zou natuurlijk opgelucht moeten zijn toen men haar vertelde dat Mr. Giraud was ontslagen omdat hij slechts hoofdpijn en een verstuikte enkel had. En omwille van hem was ze dat ook.
Wat ze echter niet begreep, was het vreemde gevoel van teleurstelling dat ze voelde. Niet dat ze verwachtte hem ooit terug te zien, natuurlijk! Het was gewoon het idee dat hij zo snel in haar leven was verschenen en er al weer even snel uit verdwenen was.
Was dat ongeluk maar nooit gebeurd. Had ze maar nooit in die fluweelzachte ogen gekeken, nooit de kracht van zijn prachtige lichaam gevoeld, nooit zijn mannelijke geur opgesnoven en nooit zijn dikke haar aangeraakt. Dan zou ze zich de krachtige lijnen van zijn gezicht misschien ook nooit meer herinneren.
Wat een adembenemende man...
Hoe meer ze aan hem dacht, des te vaker vroeg ze zich af waarom hij in Wyoming was en waarom hij had rondgereden op haar terrein terwijl er niet eens een verharde weg was? Ze begreep het gewoon niet.
Ze foeterde tegen zichzelf omdat ze zoveel aan hem dacht. Hij zou vast niet lang in Wyoming blijven. Het was absurd om te hopen dat ze hem nog eens zou zien, of dat ze de kans zou krijgen om hem beter te leren kennen.
Ze was zo boos om haar domme gedrag dat ze zichzelf streng toesprak. Dagdromen had geen zin. Er was werk aan de winkel.
De posters die van de drukker waren gekomen, moesten nog worden opgerold en van een lint voorzien. Het waren kopieën van de authentieke Wanted-posters en ze waren, tezamen met de Pony Express Riders outfits en de kleurrijke kaarten van de Pony Express Trail geliefd bij de klanten van het historische Sandhill stationmuseum, dat Hannahs grote trots was.
Het was een van de weinige stations uit 1860 dat nog in de oorspronkelijke staat verkeerde.
Het museum was een simpele blokhut waar vroeger de ruiters van paard wisselden en de nacht doorbrachten. Hannahs overleden vader, die bij de posterijen had gewerkt maar vanwege medische redenen vroegtijdig was afgekeurd, had een toonbank in de blokhut gemaakt, zodat ze er niet alleen een museum maar ook een winkeltje van konden maken.
Hij had ook de originele schuur gerestaureerd waar Hannah haar merrie nu stalde. Onder haar supervisie betaalden de klanten een aardig bedragje om hun kinderen een rondje door de kraal te laten maken.
Ze was er dankbaar voor dat Wyoming in het voorjaar en de zomer overspoeld werd door toeristen. Met de opbrengsten van het winkeltje kon ze in haar onderhoud voorzien. Elizabeth had kleding en voedsel nodig, ze moest haar studielening afbetalen en het salaris betalen van de privédetective die ze had ingehuurd om haar zusje op te sporen. Dus had ze iedere cent nodig die ze bij elkaar kon schrapen.
Twee weken daarvoor had ze het museum geopend. Nu het warme weer eindelijk was gearriveerd, was het toeristenseizoen ook van start gegaan. Groepen die per tourbus rondreisden, besteedden het meeste geld, vooral de oudere echtparen. Terwijl de mannen kaarten kochten en discussieerden over de historische plekken, schaften hun vrouwen cowboyhoeden en posters aan voor kleinkinderen.
Tot dusverre was Elizabeth echter de grootste attractie geweest. Zodra de vrouwen haar in het oog kregen, vergaten ze alles en kirden ze tegen de baby. Zelfs de mannen konden het niet laten om haar even over haar bolletje te aaien. En ondertussen bleef de verkoop doorgaan.
Hannah had verwacht dat Elizabeth inmiddels wel aan de aandacht gewend zou zijn, maar nog steeds barstte het kindje steevast in tranen uit en verstopte ze zich achter Hannah zodat niemand haar goed kon bekijken. Nadat de laatste bus was vertrokken, was ze een beetje jengelig geworden.
Het museum was eigenlijk ook geen plek voor een baby. Mr. Moench, advocaat en vriend van de familie, die haar had geholpen de detective te vinden, had dat ook al gezegd. Niemand wist dat beter dan Hannah zelf. Tegen het einde van de dag kon de hitte verstikkend zijn.
Maar zelfs al had ze het zich kunnen veroorloven om een oppas voor Elizabeth te nemen, dan had ze het nog niet over haar hart kunnen krijgen zo lang van haar gescheiden te zijn.
De baby was een wondertje, en haar ontwikkeling ging zo razend snel. Hannah wilde daar geen moment van missen. Bovendien had Elizabeth haar nodig. Ze was van haar afhankelijk, dus moesten ze maar proberen om deze moeilijke situatie zo leefbaar mogelijk te houden.
De baby begon steeds harder te huilen en weigerde zich te laten troosten. Hannah voedde haar en verschoonde haar luier, maar de tranenvloed bleef toenemen. Misschien werd ze verkouden of had ze last van krampjes?
‘Stil maar, liefje... niet huilen,’ fluisterde ze tegen het kind. Ze legde haar hand op het voorhoofdje, maar het was zo warm in de blokhut dat ze onmogelijk kon voelen of de baby koorts had.
Met de minuut werd ze bezorgder. Toen de baby nog harder begon te huilen, besloot ze dat er niets anders opzat dan het museum een uur eerder te sluiten en met haar naar de Spoedeisende Hulp van het ziekenhuis te rijden. Elizabeths gezondheid kwam op de eerste plaats.