Zonder op zijn reactie te wachten, duwde ze de wandelwagen naar de ingang van het restaurant. Hij regelde zijn pas naar de hare. Van mank lopen was al bijna geen sprake meer. Toen ze de foyer binnen liepen, stonden daar een paar meisjes van een jaar of tien met hun ouders te wachten bij de balie. Ze vingen een glimp op van Elizabeth en kwamen op Dominic af gehuppeld. ‘Wat een lief baby’tje,’ zei een van de twee.
‘Dat ben ik helemaal met je eens,’ zei Dominic met de tederheid van een trotse, nieuwbakken vader.
De manier waarop hij het zei, bracht Hannah opnieuw uit haar evenwicht. Ze slikte moeizaam.
‘Mogen we even naar haar kijken?’ vroeg het meisje.
Hij schonk haar een glimlach die Hannah de adem benam. ‘Elizabeth is een beetje verlegen, dus als ze gaat huilen, dan moet je daar niet van schrikken, hoor.’
Hij liet de baby een stukje zakken, zodat ze op ooghoogte was voor de meisjes. Prompt begon haar onderlip te trillen en barstte ze in tranen uit.
‘Jij wilt alleen maar je pappie, hè?’ Terwijl het ene meisje onder Elizabeths kinnetje kriebelde, probeerde het andere haar handje vast te pakken.
Hannah vocht tegen de impuls om de baby van hem over te nemen. Instinctief wist ze echter dat Elizabeth nog een grotere keel zou opzetten als iemand zou proberen om haar weg te halen bij Dominic. En ze huilde nu al hard genoeg. Mensen begonnen in hun richting te staren.
Als ze moest afgaan op de glinstering in Dominics ogen, moest ze bijna geloven dat hij het allemaal wel amusant vond, toen hij de baby weer op haar favoriete plekje tegen zijn hals drukte. Elizabeth leek onmiddellijk weer tevreden en stopte met huilen.
De meisjes bedankten hem en huppelden terug naar hun ouders. Dominic keek Hannah lachend aan. ‘Zullen we dan nu maar naar binnen gaan?’
Ze haalde diep adem. ‘Ik weet niet of Elizabeth het zal volhouden als we uitgebreid gaan eten. Misschien kunnen we haar beter naar een drive-inrestaurant rijden. Bij LaRue aan de andere kant van de straat verkopen ze heerlijke zelfgemaakte hamburgers.’ Opeens leek het haar niet meer zo’n goed idee om samen met deze man een kostbare maaltijd te verorberen.
‘Dat had ik bepaald niet in gedachten voor vanavond.’
‘Dat begrijp ik, maar met een baby kun je nu eenmaal nooit veel van tevoren plannen.’ Na even geaarzeld te hebben, voegde ze eraan toe: ‘Maar ik stel de gedachte op prijs, Dominic.’
‘Echt?’ mompelde hij. Zijn glimlach was verdwenen, en dat maakte haar nerveus.
Ze hoopte maar dat hij niet merkte hoezeer haar handen trilden toen ze haar tas opende. ‘Hier zijn mijn autosleutels, als jij wilt rijden. O ja... en die vijfhonderd dollar. Die ben je vergeten mee te nemen toen je de winkel verliet.’
Toen Dominic de auto tot stilstand bracht bij het drive-in-restaurant bedacht hij dat de verandering in de plannen hem eigenlijk wel goed uitkwam. Samen met haar eten in de auto was veel intiemer. Bovendien leek de baby het uitstekend naar haar zin te hebben in het autostoeltje. Zolang ze stil bleef, kon haar moeder haar niet gebruiken als barrière om hem te ontwijken.
Hij had slechts één keer mogen genieten van Hannahs onverdeelde aandacht, en toen was hij amper bij bewustzijn geweest. Daar zou echter verandering in komen!
Een serveerster van middelbare leeftijd naderde de auto en stopte een kaart onder de ruitenwisser. ‘Hallo, wat kan ik voor jullie halen?’
Terwijl hij hun bestelling opgaf, voelde hij dat de vrouw hem aandachtig opnam.
‘Heb ik u al eens eerder gezien?’ vroeg ze.
Die vraag was hem al zo vaak gesteld dat hij gedwongen was om ermee te leven, maar die avond maakte deze inbreuk op zijn privacy hem nijdig.
‘Ik denk het niet.’
‘Toch wel. Ik heb u op de televisie gezien!’
‘Ik lijk waarschijnlijk op iemand die u hebt gezien,’ zei hij. Het lot was hem dus niet gunstig gezind.
‘Nee, u was in de America Today Show, maar in het echt bent u nog knapper. Ik zei nog tegen mijn man dat u een Franse naam had. Ik herinner me dat, omdat ik hem zo mooi vond klinken... Dominic.’
Hij kromp ineen.
‘Het spijt me dat ik misschien een beetje opdringerig overkom, maar dit is zo spannend. De twee mannen die samen met u in dat programma zaten, mochten er ook zijn. Ik moet zeggen dat het een van de interessantste programma’s was die ik in jaren heb gezien.’
‘O ja?’
‘Absoluut. Ik hoop dat uw aanwezigheid hier betekent dat u van plan bent om die hogesnelheidstrein via Laramie te laten rijden. Ik krijg mijn man met geen stok in een vliegtuig, en hij haat lange autoritten. Als dat ding wordt gerealiseerd, kunnen we overal naar toe. Zo maar!’ Ze knipte met haar vingers.
‘Als ik uw eten heb gebracht, zou ik dan een handtekening van u kunnen krijgen? Als ik geen bewijs mee naar huis breng, zal mijn man nooit geloven dat u en uw gezinnetje bij LaRue hebben gegeten. Wat een schat van een meisje heeft u daar. Als ze groot is, wordt ze net zo’n hartenbreker als haar pappie.’