Een
‘Je kunt mij niet verslaan. Dit keer zul je verliezen, Ever. Het is onmogelijk. Je kunt het gewoon niet. Waarom zou je het nog proberen?’
Ik kijk haar aan met toegeknepen ogen en bestudeer haar gezicht – de fijne, bleke gelaatstrekken, haar donkere haar en de duistere, met haat gevulde blik waarin elk lichtpuntje ontbreekt.
Met opeengeklemde kaken antwoord ik beheerst en op lage toon: ‘Wees daar maar niet te zeker van. Je bent veel te overtuigd van je eigen kunnen. Sterker nog, volgens mij overschat je jezelf. Dat weet ik wel honderd procent zeker.’
Ze lacht, hard, spottend en het geluid echoot door de grote, lege ruimte. Het weerkaatst tegen de houten planken van de vloer en de kale, witte muren. De leegte moet me bang maken, of op zijn minst intimideren en me van mijn stuk brengen.
Dat is niet zo.
Dat gaat ook niet gebeuren.
Ik ben veel te geconcentreerd.
Al mijn energie richt ik op één enkel punt, tot er verder niets overblijft behalve ik, mijn opgeheven, gebalde vuist en Havens derde chakra. Het chakra van de zonnevlecht, het centrum van woede, angst, haat en de neiging te veel waarde te hechten aan macht, erkenning en wraak.
Mijn blik is gefocust alsof ik door het vizier van een geweer kijk – naar die plek midden op haar in leer gehulde lichaam.
Ik weet dat één vlugge, goed gemikte stoot voldoende is. Dan is Haven verleden tijd.
Niet meer dan een waarschuwend verhaal over wat macht met iemand kan doen.
Verdwenen.
In een ogenblik.
Er zal niets van haar overblijven behalve een paar zwarte stilettolaarzen en een klein hoopje stof – het enige bewijs dat ze hier was.
Ik heb nooit gewild dat het zover zou komen. Ik heb geprobeerd met haar te praten, het uit te leggen, haar over te halen helder na te denken en samen tot een oplossing te komen. We hadden een deal kunnen sluiten, maar ze weigerde en wilde niet opgeven.
Ze weigerde toe te geven.
Ze weigerde haar misplaatste wraakzucht naast zich neer te leggen.
Nu heb ik geen keus meer: het is doden of gedood worden.
Ik weet nu al hoe dit afloopt.
‘Je bent veel te zwak.’ Ze draait om me heen en beweegt langzaam, behoedzaam, en haar blik laat me geen moment los. De stilettohakken van haar laarzen klikken luid op de vloer. ‘Je kunt me niet aan. Dat was altijd al zo en dat zal altijd zo blijven.’ Ze blijft staan, zet haar handen in haar zij en houdt haar hoofd schuin. Een paar strengen van haar golvende, donkere haren vallen over haar schouder naar voren en reiken tot aan haar middel. ‘Je had me maanden geleden kunnen laten sterven. Die kans heb je gehad. Maar jij besloot me de onsterfelijkheidsdrank te geven. En nu heb je daar spijt van? Omdat je het niet eens bent met hoe ik me gedraag?’ Ze wacht even en rolt geërgerd met haar ogen. ‘Dat is dan pech. Het is je eigen schuld. Jij hebt me zo gemaakt. Ik bedoel, wie maakt nou haar eigen creatie dood?’
‘Ik heb je onsterfelijk gemaakt, maar de rest heb je zelf gedaan.’ Het klinkt vastberaden, feitelijk en geforceerd tussen opeengeklemde kaken door, ook al heeft Damen me nog zo gewaarschuwd mijn mond te houden, geconcentreerd te blijven en hier snel en netjes mee af te rekenen. Ik moet geen onnodige discussies met haar aangaan.
Bewaar je spijt voor later, zei hij.
Maar het feit dat we nu tegenover elkaar staan, bewijst dat er geen ‘later’ is wat Haven betreft. Het is veel te ver gegaan, maar toch wil ik tot haar doordringen, haar bereiken, voor het echt te laat is.
‘We hoeven dit niet te doen.’ Ik kijk haar strak aan en hoop haar te overtuigen. ‘We kunnen dit afblazen en ermee stoppen. Het hoeft niet verder te gaan dan dit.’
‘Ha, dat zou je wel willen!’ zingt ze vrolijk en spottend. ‘Ik zie het in je ogen. Je kunt het gewoon niet. Ook al geloof je er nog zo heilig in dat ik niet beter verdien en probeer je nog zo hard om jezelf daarvan te overtuigen – je bent gewoon een watje. Waarom zou het dit keer anders zijn?’
Omdat je nu levensgevaarlijk bent – niet alleen voor jezelf, maar voor iedereen om je heen, denk ik. Dit keer is het anders – alles is anders. Daar kom je zo achter...
Ik bal mijn vuisten zo hard dat mijn knokkels wit worden. Zo vlug als ik kan centreer ik mezelf, probeer ik mijn evenwicht te vinden en het licht in mij aan te vullen, zoals Ava me geleerd heeft. Ondertussen houd ik mijn hand laag en gevechtsklaar, mijn blik op haar gericht en mijn hoofd leeg van alle gedachten, mijn gezicht onleesbaar. Dat heeft Damen me aangeraden.
Het belangrijkste is dat je niets laat merken, legde hij me uit. Je moet vlug bewegen, doelbewust. Doe wat je moet doen voor ze het ziet aankomen – zodat ze zich niet realiseert wat er gebeurt tot het ruimschoots te laat is. Tegen die tijd is haar lichaam niet meer dan een hoopje stof en is haar ziel al onderweg naar die kille, eenzame plek. Zorg dat ze totaal geen kans krijgt om iets te doen of zich te verzetten.