Kus(131)

‘Shauna, ik heb je al gezegd dat je mij niets kunt afpakken wat ik je niet vrijwillig wil geven.’

Ze schudde haar hoofd. Waartoe ze in staat was… zelfs Miguel wist het niet.

‘Sluit jezelf niet voor me af,’ zei hij. ‘Niet doen.’

‘Maar…’

‘Je moet me vertrouwen.’

‘Ik vertrouw je.’ Maar ze vertrouwde zichzelf, de onbekende factor in deze vergelijking, niet.

‘Ik weet vrijwel zeker dat ze mij de medicijnen gegeven hebben die ze ook aan jou gegeven hebben.’ Miguel knipoogde naar haar. ‘Ik kan me mijn huisadres niet meer herinneren. Misschien neutraliseren we elkaar.’

‘Ik betwijfel…’

‘En nu moet je je mond houden.’

En jij zult mij opnieuw moeten redden.

Toen Miguel zijn hand naar haar uitstak en haar dichter naar zich toe trok, liet Shauna haar reserves varen. Ze was bereid om te geloven dat de liefde die ze voor hem had, groter was dan haar gemuteerde geest. Ze nam het besluit om te geloven dat zijn liefde voor haar de lege plaatsen in haar hart zou vervullen omdat hij ze wilde vervullen en niet omdat zij daarom vroeg.

Ze liet zich door hem kussen.