Het Pantserhart(297)
‘Wat…’
‘Sst! Mijn vader compenseerde zijn moord door alles wat niet in het teken stond van het prijzen van God als zonde te bestempelen. Hij verbood me allerlei dingen die andere kinderen wel mochten. Als ik tegenstribbelde, kreeg ik met de riem. Hij provoceerde me graag, hij zei dat de zon rond de aarde draaide, want zo stond het in de Bijbel. Als ik protesteerde, sloeg hij me. Toen ik twaalf jaar was, was ik samen met moeder in de buiten-wc. Dat deden we vaker. Toen we naar buiten kwamen, sloeg hij me met een scherpe schep omdat hij zei dat het een zonde was, dat ik te oud was om samen met mijn moeder naar de wc te gaan. Hij heeft me voor mijn leven gebrandmerkt.’
Lene slikte terwijl Tony een verwrongen, reumatische vinger langs het bovenste deel van het litteken op zijn borst haalde. En pas toen ontdekte ze dat zijn middelvinger ontbrak.
‘Tony! Wat heb…’
‘Sst. De laatste keer dat mijn vader me sloeg was toen ik vijftien jaar was, en hij sloeg me drieëntwintig minuten onafgebroken met zijn riem. Dertienhonderdtachtig seconden. Ik telde ze. Hij sloeg iedere vierde seconde, als een machine. Hij sloeg en hij sloeg, steeds kwader omdat ik niet begon te huilen. Driehonderdvijfenveertig slagen. Die nacht wachtte ik tot ik hem hoorde snurken. Ik sloop hun slaapkamer binnen en liet een druppel zuur in zijn ene oog vallen. Hij schreeuwde het uit, maar ik hield hem vast en fluisterde in zijn oor dat als hij me nog één keer aanraakte, ik hem zou vermoorden. En ik voelde dat hij verstijfde in mijn armen, ik wist dat hij het voelde: dat ik sterker was dan hij. En dat hij begreep dat ik het in me had.’
‘Wat dan, Tony?’
‘Hem. De moordenaar.’
Lenes hart stond stil. Het was niet waar. Het kon niet waar zijn. Hij had haar immers verteld dat hij het niet was, dat ze zich vergisten.
‘De dag daarna draaiden we om elkaar heen en hielden elkaar als dieren in de gaten. En moeder wist dat het hij of ik was. En op een dag kwam ze naar me toe en zei dat hij naar Geilo was gegaan om nieuwe munitie voor zijn geweer te kopen. Dat ik weg moest gaan, dat ze met grootvader had afgesproken wat ze moest doen. Hij was weduwnaar en woonde bij Lyseren en hij wist dat hij me verborgen moest houden, zo niet, dan zou vader achter me aan komen. Ik vertrok dus. Moeder deed alsof ik door een lawine was overvallen. Mijn vader ontliep mensen, dus mijn moeder regelde altijd het contact met vreemden. Hij dacht dat ze me als vermist had opgegeven, maar in werkelijkheid had ze slechts één persoon geïnformeerd wat ze had gedaan en waarom. De wachtcommandant Roy Stille en zij, ze waren… nou ja, ze kenden elkaar erg goed. Stille was verstandig genoeg om te weten dat de politie weinig kon doen om me te beschermen tegen mijn vader en omgekeerd, dus hij hielp de sporen uit te wissen. Ik had het goed bij grootvader. Totdat het bericht kwam dat mijn moeder in de bergen was verdwenen.’
Lene leunde naar voren en pakte zijn hand. ‘Arme, arme Tony.’
‘Ik zei: doe je ogen dicht!’
Ze schrok van de scherpte in zijn stem, trok haar hand weer terug en kneep haar ogen dicht.
‘Ik kon niet naar de herdenkingsdienst, zei mijn grootvader. Niemand mocht weten dat ik nog leefde. Toen hij thuiskwam, vertelde hij woord voor woord wat de priester tijdens de herdenking over haar had gezegd. Drie zinnen. Drie zinnen over de mooiste, sterkste vrouw van de wereld. De laatste zin luidde: “Karen liep licht over de wereld.” De rest ging over Jezus en vergeving van zonden. Drie zinnen en vergeving van zonden die ze niet had begaan.’ Lene hoorde dat Tony nu zwaar ademhaalde.
‘Liep licht. De biechtvader stond op zijn preekgestoelte en zei dat ze op aarde geen sporen had nagelaten. Even spoorloos verdwenen als ze had geleefd. Over naar het volgende Bijbelvers. Grootvader vertelde het zonder verdere omhaal. En weet je, Lene? Het was de belangrijkste dag in mijn leven. Begrijp je?’