Een zee van verlangen(10)

‘Wat zal Latham teleurgesteld zijn,’ mompelde ze met een stralende glimlach. Hoewel haar opgetogenheid volledig te danken was aan het feit dat Colton bereid was het markizaat te accepteren, wat een hartenwens was geweest van hun vader, was ze ook dankbaar dat ze niet de bittere pil hoefde te slikken om Latham haar excuses te moeten aanbieden. ‘Ik weet zeker dat Latham dacht dat je dood was toen je niet terugkwam uit Waterloo. Als we niet gerustgesteld waren door een paar manschappen die onder jouw bevel stonden, zouden we beslist de moed hebben opgegeven. Maar je bleef zó lang weg nadat de meeste officieren al terug waren, dat we bang waren dat je je positie in het leger niet wilde opgeven om de verantwoordelijkheid hier op je te nemen. Als ik geweten had dat je hier zou zijn, hadden we Adriana en onze gasten kunnen afhalen en had je met ons mee gekund toen we gingen paardrijden.’

Colton grinnikte zachtjes en schudde zijn hoofd. ‘Ik vrees dat ik me na die lange rit in het rijtuig veel te opgelucht voelde dat het achter de rug was. Bovendien zou mijn been het belet hebben. Ik heb nog steeds pijn als ik op een paard zit of weinig ruimte heb, zoals tijdens de rit in het rijtuig hierheen. Ik moet de stijfheid eruit kunnen lopen, anders gaat de pijn niet over. Moeder en ik hebben gelukkig een tijdje samen kunnen praten. Ze is net gaan rusten, en ik wilde wat rondlopen in huis, de kennismaking hernieuwen met de oude bedienden en met Leo en Aris door het park wandelen. Ik was er nog maar net aan begonnen toen Harrison de deur opendeed voor je gasten.’

Samantha lachte. ‘Je bent hier weggegaan als jongen en je komt terug als man…’

‘En vind jou terug als vrouw,’ antwoordde Colton grinnikend. ‘Je was een spichtig kind van acht jaar toen ik vertrok. En moet je nu zien, je bent een schoonheid geworden!’ Met behulp van zijn stok ging hij een pas achteruit en bekeek haar met vrolijk glinsterende ogen. ‘Moeder stuurde me een paar jaar geleden een lange brief waarin ze je huwelijk beschreef, en ik moet zeggen dat ik erg geschokt was. Ik heb nog steeds moeite om mijn ogen te geloven… mijn kleine zusje, volwassen en getrouwd.’

‘Ik veronderstel dat je me bleef zien als dat spichtige kleine meisje dat je overal volgde, maar of je het beseft of niet, broerlief, ik ben nu vierentwintig, wat jou natuurlijk stokoud maakt.’ Ze danste weg en legde haar hand achter haar oor alsof ze zich inspande om goed te kunnen horen. ‘Voorwaar, ik geloof werkelijk dat ik je botten hoor kraken van ouderdom.’

Haar broer begon hartelijk te lachen. ‘Als dat zo is, lief zusje van me, kan ik naar waarheid getuigen dat de ongemakken van de oorlog schuld daaraan zijn en niet de ouderdom.’ Hij hinkte in een kring om haar heen en streek met zijn hand langs zijn tuniek. Met opzet of niet, het vestigde de aandacht van de dames op zijn slanke middel. ‘Als het je nog niet is opgevallen, ik ben uitzonderlijk goed geconserveerd. Maar genoeg van die onzin, ik wacht al uren om aan iedereen te worden voorgesteld.’

Hij had het nog niet gezegd of hij draaide rond op zijn goede been en liep naar de donkerharige schoonheid die hij enkele ogenblikken tevoren had ontmoet. Het was alweer een tijdje geleden dat hij de zachte boezem van een vrouw tegen zijn borst had gevoeld. De blijvende impressie van die slanke dijen die rond zijn eigen benen gestrengeld waren, droeg veel bij tot het wekken van een mannelijke opwinding, die al enkele maanden onbevredigd was gebleven. Al zou je veilig kunnen zeggen dat Gyles Suttons dochter onschuldig was en zich niet bewust van haar effect op hem, was haar beeltenis in zijn hoofd en lichaam geprent.

Jaren geleden had hij zich verzet tegen de voorspelling van zijn vader dat hij op een goede dag oprecht zou genieten van het gezelschap van lady Adriana. Weinig had hij kunnen vermoeden dat het meisje dat hij zo onverbiddelijk had afgewezen tot zo’n opvallend mooie vrouw zou opgroeien. Hoe hij ook zijn best deed, hij kon geen spoor meer vinden van dat magere wicht met de grote, donkere ogen, dat hem, samen met zijn zus, op de hielen volgde als haar ouders op bezoek kwamen.

Het jonge meisje met het weinig aantrekkelijke uiterlijk was nu een unieke schoonheid. De fraai gevormde neus en jukbeenderen en verfijnde gelaatstrekken waren al bewonderenswaardig genoeg, maar het waren haar donkere ogen met de lange, zijdeachtige wimpers die de meeste indruk maakten.

Als jong meisje was Adriana lang en mager. Zelfs nu nog was ze bijna een half hoofd groter dan Samantha. Ze was nog steeds slank, maar had nu rondingen die hij onmogelijk zou hebben geacht voor het kind dat hij vroeger had vergeleken met een tak.

Een paar krullen waren ontsnapt onder haar zwierig schuinstaande hoge hoed en de zware chignon in haar hals. Ze leidden zijn blik naar de verleidelijke plekjes die een man met zijn tong zou willen liefkozen. En hij zou zachtjes in die lange hals willen bijten. Een natuurlijke blos kleurde haar wangen, nog voordat ze zich bewust was geworden van zijn aanwezigheid, maar nu ontdekte hij een dieprode kleur in haar gezicht, en hij vroeg zich af of zijn onderzoekende blikken haar hadden doen blozen.