Een zee van verlangen(6)

De warme toon waarop hij het zei, deed een rilling door haar heen gaan. Tot Adriana’s verbazing wekte de klank ervan een merkwaardig prettige onrust op een plek die veel te intiem was voor een maagd om er zelfs maar aan te durven denken. Suggestief als die gewaarwordingen waren, wist ze niet goed wat ze ermee aan moest. Ze leken bijna… lichtzinnig. Maar wat ze zojuist van hem had gezien, had ongetwijfeld haar gevoeligheid voor grillige denkbeelden verhoogd. Als hij niet zo knap van uiterlijk was geweest, zou ze zich nog steeds moeten verzetten tegen de aandrang om aan zijn kruis te denken.

‘S-sutton,’ stotterde ze, zich ergerend aan haar stuntelige spraak. Het feit dat ze niet goed kon articuleren had niets te maken met een pijnlijke verlegenheid in gezelschap van mannen, want er ging bijna geen maand voorbij zonder dat ze een huwelijksaanzoek kreeg. Die verzoeken waren nogal afgezaagd geworden, en verscherpten haar gebrek aan belangstelling terwijl ze op nieuws wachtte van degene aan wie ze beloofd was.

De enige die ze serieus in overweging had genomen, was de knappe Riordan Kendrick, markies van Harcourt, die ver uitstak boven degenen die haar vader om haar hand hadden verzocht. Riordan was absoluut de charmantste van de mannen die ze kende, en niet zo doortastend en volhardend als Roger, wat een groot punt in zijn voordeel was. Hij had hoffelijke en perfecte manieren, maar ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo onder de indruk was geweest van Riordans stralende donkere ogen als op dit moment van de fonkelende grijze ogen die haar geamuseerd aankeken. Zulke ogen had ze niet meer gezien sinds…

‘Sutton?’ Zijn wenkbrauwen werden plotseling opgetrokken in wat alleen maar verbazing kon zijn. Een uitdrukking van ontzag en ongeloof verscheen op het gezicht van de officier die haar aandachtig opnam. Maar hij scheen enige twijfel te koesteren, hield zijn hoofd schuin en staarde haar onderzoekend aan. Het leek wel of hij niet kon geloven wat hij had gehoord of zag. ‘Toch niet… lady… Adriana Sutton?’ Toen ze behoedzaam knikte, sloeg hij zijn arm nog steviger om haar heen en plette haar zachte boezem tegen zijn harde borst. ‘Niet te gelóven! Adriana je bent betoverend nu je volwassen bent geworden. In geen duizend jaar had ik kunnen dromen dat je op een dag zo’n verrukkelijke schoonheid zou worden.’

Bij die twijfelachtige familiariteit en complimentjes kreeg Adriana weer een hoogrode kleur. Wie die onbekende ook was, op de een of andere manier was hij haar naam te weten gekomen. Maar dat deed niets af aan haar eigen verwarring of onbehaaglijke gevoelens. Hij omarmde haar zó stevig dat ze bang was dat haar ribben zouden kneuzen. Ze vermoedde dat haar borsten nog dagenlang gevoelig zouden blijven na zijn beklemmende omhelzing.

Misschien had die officier te veel tijd doorgebracht met vechtende mannen en was hij vergeten dat een gentleman een dame niet zo stevig vasthield als zijn gewoonte scheen te zijn. Maar Adriana was vast van plan hem op zijn fouten te wijzen. Hoewel ze Roger niet had willen berispen in bijzijn van getuigen, leek deze man geen last te hebben van enige schroom, zeker niet nadat hij gebruik had gemaakt van haar alles verhullende rokken. Integendeel, ze vroeg zich af of ze ooit een schaamtelozer man had ontmoet.

‘Laat me alstublieft los en geef me ruimte om adem te halen! Ik kan u verzekeren dat u hier niet geconfronteerd wordt met een vijand!’

Hij liet een zacht, geamuseerd gegrinnik horen, maar pas toen haar tenen de grond raakten, besefte ze met hoeveel gemak hij haar had opgetild. Het was minder zijn fysieke kracht die haar verwonderde dan wel het feit dat hij zo lang was. Ze reikte nauwelijks tot zijn schouder. Haar eigen vader en Riordan Kendrick waren lang, maar er was maar één andere man die ze gekend had die de lengte van deze officier had kunnen evenaren, en dat was wijlen Sedgwick Wyndham.

‘M’n liefste Adriana, vergeef me alsjeblieft,’ mompelde de man, zonder enige moeite te doen zijn grijns te onderdrukken. Achteloos keek hij opzij en accepteerde met een bedankje de zwarte wandelstok met zilveren knop, die de butler hem overhandigde. Toen keek hij haar met stralende ogen aan. ‘Het was echt niet mijn bedoeling je van streek te maken door me niet als een gentleman te gedragen, maar ik ben bang dat het kwam door mijn verlangen om onze vriendschap te hernieuwen. Toen ik je met Harrison zag praten, hoopte ik aan je te worden voorgesteld, maar ik dacht geen moment dat ik je al kende.’

M’n liefste Adriana! Onze vriendschap hernieuwen! Je al kende! Maakte hij avances?

Plotseling kon Adriana die brutale familiariteit niet langer verdragen. Met vuurrode wangen draaide ze zich om en zwaaide haar rok met zoveel kracht om zich heen dat ze over zijn glimmend gepoetste zwarte laarzen zwierden en over de kostbare stok waarop hij rustte. Ze kon niet anders dan veronderstellen dat juist die stok het probleem had veroorzaakt. Waarschijnlijk zou die ook zijn waarde kunnen bewijzen als een kastijdingsmiddel voor het geval ze tot de conclusie zou komen dat ze zich beledigd moest voelen door zijn schaamteloosheid, en met die stok op zijn hoofd slaan.