1
Wiltshire Countryside, Engeland,
Ten noordoosten van Bath en Bradford on Avon
5 september 1815
Snel als een hinde rende Lady Adriana Sutton door het sierlijk gewelfde portiek, luid lachend achteromkijkend terwijl ze handig de grijpende hand ontweek van een onstuimige jonge aanbidder. Haar voorbeeld volgend, was hij van zijn paard gesprongen en holde achter haar aan in zijn ijver om haar te kunnen inhalen voor ze de stenen trap op was en verdween in het statige herenhuis van de naaste buren en vrienden van haar ouders. Bij haar nadering ging de zware deur open en een lange, magere, oude butler deed plechtig een stap opzij om haar binnenkomst af te wachten.
’O, Harrison, je bent een engel,’ kwinkeleerde Adriana vrolijk. Zich in de hal veilig verschansend achter de butler, draaide ze zich vliegensvlug om en nam een speels triomfantelijke houding aan, maar trok verbaasd haar wenkbrauwen op toen haar achtervolger bij de drempel wankelend tot staan kwam. Roger Elston, die haar bijna een jaar lang op de hielen was gevolgd in zijn niet-aflatende streven haar tot de zijne te maken, en zich zelfs opdrong als hij niet was uitgenodigd, leek nog banger te zijn voor wijlen lord Sedgwick Wyndham, zesde markies van Randwulf, dan tijdens zijn leven.
Als lord Sedgwick zich was gaan ergeren aan de impromptu bezoeken van Roger Elston, had dat beslist niet aan de oudere man gelegen, want Roger was ongewoon hardnekkig in zijn pogingen haar hand te winnen. Alsof dat ooit tot de mogelijkheden had behoord… Zijn brutaliteit was bijna ongelooflijk. Als er officiële uitnodigingen waren uitgegaan naar geselecteerde groepen of als goede vrienden met de Wyndhams of haar eigen familie dineerden, en Adriana tot het gezelschap behoorde, diende haar vastberaden bewonderaar zich onder een of ander voorwendsel aan, bijvoorbeeld omdat hij haar even iets moest vertellen. Ze was dan ook de dag gaan betreuren dat ze ooit had toegegeven toen hij de eerste keer onaangekondigd in Wakefield Manor kwam. Zelfs na zijn onbeschaamde huwelijksaanzoek, waarop haar vader prompt had gereageerd met de verklaring dat ze al een verbintenis met iemand had, was Roger haar overal blijven volgen.
Al zag ze de noodzaak er wel van in dat ze hem permanent uit haar omgeving zou moeten verbannen, toch had ze nog gewetenswroeging. Soms leek Roger zo eenzaam, duidelijk een gevolg van zijn ongelukkige jeugd. Zodra ze op het punt stond een eind te maken aan hun omgang, moest ze denken aan alle hulpeloze schepsels die zij en haar levenslange vriendin, Samantha Wyndham, vroeger als kind hadden verzorgd. Het leek onredelijk om minder medelijden te tonen met een mens die wanhopig behoefte had aan wat vriendelijkheid en mededogen.
‘Ik geloof echt dat die held op sokken bang voor je is, Harrison,’ zei Adriana plagend. Ze wees met haar rijzweep naar haar jongensachtige aanbidder met het knappe gezicht. ‘Zijn tegenzin om geconfronteerd te worden met een man als jij, is mijn geluk geweest. Als je de deur niet voor me had opengedaan, zou meneer Elston me waarschijnlijk te pakken gekregen. Dan had ik het moeten betreuren dat Ulysses en ik hem weer achter ons aan hebben laten sjokken.’
Hoewel Roger niet was uitgenodigd voor hun rit te paard vandaag, was hij bij Wakefield Manor verschenen op het moment dat haar vrienden waren gearriveerd om zich bij haar en een vrouwelijke kennis te voegen. Wat had ze anders kunnen doen dan hem beleefd een rijdier aanbieden? Ondanks het feit dat hij zich er heel goed van bewust was dat ze aan een ander was beloofd door een officiële overeenkomst die haar ouders jaren geleden hadden ondertekend, bleef Roger onverdroten volhouden. Ze vroeg zich af of hij werkelijk dacht dat hij een dergelijk contract door zijn vastberadenheid kon vernietigen en met haar trouwen.
Adriana legde peinzend haar vinger tegen haar kin. ‘Maar al doe ik nog zo mijn best Ulysses in toom te houden, hij kan er absoluut niet tegen dat een ander paard voor hem uit draaft. Hij weigert naast een van onze ruinen te lopen, zoals meneer Elston kan getuigen, gezien zijn pogingen ons vandaag bij te houden. Je weet, Harrison, dat lord Sedgwick vaak klaagde over de geldingsdrang van het dier.’
De vluchtige glimlach van de butler bewees zijn gevoel voor humor, dat hij doorgaans verborg achter een waardig uiterlijk. ‘Inderdaad, mylady, maar altijd met trots in zijn ogen, omdat u zo goed met die eigenzinnige hengst kunt omspringen. His lordship schepte altijd graag op over uw prestaties tegen iedereen die het maar horen wilde. Hij was net zo trots op u als op zijn eigen geliefde dochter.’
Harrison was al tientallen jaren in dienst van de Wyndhams en kon zich nog als de dag van gisteren herinneren dat de Suttons in Randwulf Manor arriveerden om te pronken met hun derde en jongste dochter. En nu hield nagenoeg iedereen op het landgoed van haar. En wat paardrijden betrof: Harrison had genoeg gehoord van wijlen lord Sedgwick om te weten dat ze de jaloezie opwekte van ruiters die hun eigen talent onovertroffen vonden. Gezien Rogers gebrek aan ervaring op dat gebied, was het verbazingwekkend dat hij bleef verliezen. Maar zijn nederlagen hadden hem vastbesloten gemaakt om succes te hebben, zodat hij nu de andere deelnemers aan hun spontane wedstrijden meestal de loef afstak.