De Orsini broers 03(52)
Jack, Falco’s contactpersoon op Maui, arriveerde, en Falco stelde hem voor aan Elle, die niet reageerde.
Ze zei geen stom woord tegen hen beiden. Wat viel er ook nog te zeggen? Zwijgend nam ze plaats in Jacks auto, en ze vertrokken naar het vliegveld, vanwaar ze per chartervlucht naar LA zou gaan.
Falco keek de auto na tot hij uit het zicht was verdwenen. Het voelde niet fijn om haar te zien vertrekken, maar hij wist dat Elle veilig zou zijn. Vroeger hadden Jack en hij elkaar blindelings vertrouwd, en dat was niet veranderd.
Nu was het tijd om het huis voor te bereiden op de komst van Willy Joe Johnson. Hij controleerde het huis en de omheining en stemde het beveiligingssysteem nog eens af. Een uur later kreeg hij een telefoontje van Rick, zijn contactpersoon in Los Angeles. Het vliegtuig met Willy Joe aan boord was op tijd opgestegen. Elles stiefvader was onderweg naar Maui.
Na een lichte maaltijd controleerde Falco zijn wapen, en hij zette het alarm van zijn horloge op middernacht, waarna hij besloot te gaan slapen op een bed dat hij niet met Elle gedeeld had. Een minuut voordat zijn horloge zou piepen werd hij wakker. In de badkamer gooide hij wat koud water in zijn gezicht, om vervolgens in de donkere woonkamer te wachten op wat komen zou.
Niet veel later belde Jack om te zeggen dat Elle en hij waren aangekomen in het hotel waar Falco een suite had geboekt. Er waren geen problemen, al sprak Elle nog steeds niet tegen hem.
De gedachte dat Elle toch wel een stoere dame was, bracht een glimlach op Falco’s gezicht.
De tijd sloop voorbij. Het werd twee uur zonder dat er iets gebeurde. Onwillekeurig dacht hij terug aan de afgelopen dagen en aan Elle. Het was goed dat hij haar had weggestuurd. Ze hield van het idee van liefde, niet van hem, en hij zou alles wel vergeten. De smaak van haar lippen. De warmte van haar huid. Dat opwindende gevoel van haar om hem heen toen ze voor het laatst hadden gevreeën.
Dat was verkeerd geweest, en dat had hij geweten op het moment dat hij bij haar was binnen gedrongen. Maar hij had het zo nodig gehad…
Op dat moment begonnen de lampjes op het stille alarm te knipperen, en hij voelde zijn hartslag versnellen.
Elles stiefvader was er.
Uiteindelijk bleek dat hij net zo goed geen plannen had kunnen maken. Hij had verwacht dat de man naar de achterdeur, de voordeur of de deur naar het atrium zou sluipen, maar zo voorzichtig pakte hij het niet aan. In plaats daarvan klonk er een vreselijke dreun.
De weinig subtiele Johnson had besloten het atrium met geweld binnen te vallen. De twee meter lange man stond met een mes in zijn hand in het maanlicht en had duidelijk spieren onder zijn vetlaag. ‘Waar is ze?’ schreeuwde Willy Joe. ‘Waar is dat heidense kreng dat me de gevangenis in gelogen heeft?’
Falco stapte met zijn pistool in zijn hand het atrium binnen. ‘Ze is ergens waar ze veilig is voor jou,’ zei hij met lage stem. ‘Jij valt haar nooit meer lastig.’
Willy Joe spuugde op de vloer. ‘Ze zat naar me te lonken. Ze heeft me verleid. Het is een hoer, net als haar moeder.’ Hij leunde voorover en zette zijn voeten wijder uiteen. Het was de houding van iemand die wist hoe hij een mes moest gebruiken. ‘En nu is ze jouw hoer, Orsini. Maar niet lang meer. Nadat ik jou heb vermoord, ga ik achter haar aan.’ Met de glimlach van een maniak sprak hij verder. ‘Zeg maar dag met je handje tegen het aardse leven.’ Dreigend zette hij een stap naar voren.
Om deze logge reus tegen te houden, hoefde Falco alleen de trekker maar over te halen en een kogel die meer dan driehonderd meter per seconde aflegde op hem af te vuren. In plaats daarvan gooide hij het pistool op de grond. Hij had geen mes of ander wapen; alleen de razende woede die een man kon voelen als de vrouw van wie hij hield geweld was aangedaan. ‘Kom maar op, vuile klootzak,’ gromde hij.
Gniffelend kwam Willy Joe op hem af.
De man was werkelijk enorm, maar Falco was snel, en zijn lijf was een en al spieren zonder vet. Hij dook naar links, maakte een schijnbeweging naar rechts en haalde uit. De eerste klap deed Willy Joe even wankelen, maar hij herstelde zich en sloeg zijn dikke armen om Falco heen. Een worsteling volgde, en ze rolden over de met glas bezaaide vloer. Ineens voelde Falco het mes op zijn keel.
‘Pooier,’ schreeuwde Willy Joe.
Het enige wat Falco echter hoorde, was het gesnik van Elle, de avond dat ze hem had verteld wat ze had doorstaan. Brullend van woede greep hij zijn tegenstander bij zijn pols. Langzaam maar zeker drukte hij de hand met het mes in de richting van Willy Joe. Het lemmet drukte op de huid van de man en boorde zich toen een weg naar binnen.
Willy Joe hapte naar adem en verstijfde. Vervolgens rolde hij met wijd geopende ogen op zijn rug, waarna hij zijn laatste adem uitblies.
Falco kwam overeind en keek neer op de stalker. ‘Doe de groeten aan de duivel,’ zei hij schor. Toen pakte hij zijn mobiele telefoon. Nu pas merkte hij dat hij gewond was, maar dat maakte niet uit. De man die de vrouw van wie hij hield jarenlang had gekweld, bestond niet meer.