De Orsini broers 03(48)

‘Willy Joe vond mijn moeder leuk, en hij leek aardig. Hij zei… hij zei dat hij altijd al een dochtertje had willen hebben. Mijn moeder trouwde met hem toen ik dertien was. Ze deed het voor mij. Zodat ik te eten en een dak boven mijn hoofd zou hebben, en…’

Falco draaide haar naar zich toe en keerde zelf al zijn regels over het bewaren van afstand tot een cliënt de rug toe. ‘Dit kan ook tot morgenochtend wachten, schat.’

‘Nee. Het heeft al te lang geduurd. Je moet het weten. Daar heb je recht op.’ Haar stem brak. ‘Ik… ik wil dat je het weet, oké?’

Dus liet hij haar haar hart luchten.

Ze vertelde hem dat ze bijna meteen al wist dat er iets niet in de haak was. Haar stiefvader snauwde en schreeuwde voortdurend tegen haar moeder. Zelfs het huis was onaangenaam. Het was er donker en vies. Het voelde verkeerd. En er waren dunne wanden. ‘Ik hoorde ’s nachts wat er in de aangrenzende kamer gebeurde. Mijn moeder huilde, Willy Joe gromde… Maar als ik mijn moeder ernaar vroeg, zei ze dat er niets aan de hand was. Ik wist wel beter, maar ik kon niets doen om haar te helpen.’

Vloekend tilde Falco haar op en droeg haar naar binnen. In een stoel in de woonkamer nam hij haar op zijn schoot.

‘Mijn moeder werd weer heel ziek. En toen… toen begon Willy Joe op een bepaalde manier naar mij te kijken. Hij botste tegen me aan en deed alsof het per ongeluk ging, en hij kwam de badkamer, waar geen slot op zat, binnen lopen en zei dan dat hij niet wist dat ik daar was. En op een avond kwam hij mijn slaapkamer binnen.’

Opnieuw vloekte Falco hartgrondig.

‘Daarna kwam hij elke avond terug. Hij… deed bepaalde dingen. Maar ik was er niet bij. Niet echt. Ik had een knuffelbeest dat mijn vader me had gegeven –’

‘De kat,’ vulde Falco aan, die inmiddels wel kon raden hoe het zat.

Elle knikte. ‘Dan hield ik die kat vast, wat er ook gebeurde. Ik schreeuwde niet, ik huilde niet, en ik vertelde niemand iets, want Willy Joe had gezegd wat hij met mijn moeder zou doen als ik dat deed.’

Op een ochtend, vertelde ze, werd haar moeder niet meer wakker. Op de dag van de begrafenis had haar stiefvader zijn vlezige hand op haar schouder gelegd, en hij had gezegd dat ze nu echt van hem was. Vanaf dat moment moest ze in het bed slapen dat hij met haar moeder had gedeeld. En die avond… Elle begon te snikken.

Sussend wiegde Falco haar heen en weer. Zijn hart was inmiddels ijskoud geworden.

‘De volgende ochtend ging ik naar school,’ vertelde ze. ‘Daar was ik veilig. Maar blijkbaar was er iets aan me te zien, want Miss Toner, mijn lerares Engels, vroeg of het goed met me ging.’ Ze haalde diep adem. ‘Ze zei dat ik het haar wel kon vertellen, en dat was zo’n opluchting, want ze had gelijk. Ik hoefde mijn moeder niet meer te beschermen. Dus heb ik haar alles verteld.’

De lerares had haar naar de rector gebracht, die de sheriff had gebeld. Haar stiefvader werd gearresteerd, en Elle, die inmiddels zestien was, kon tegen hem getuigen. Willy Joe bekende en zei dat alleen zijn God het recht had hem te veroordelen.

‘Hij kreeg vijftig jaar cel, en mijn lerares zei dat hij me nooit meer pijn kon doen…’

‘Maar dat had ze mis,’ zei Falco vlak. ‘Wanneer is hij vrijgekomen?’

‘Zes maanden geleden. Hij ontdekte waar ik woonde en heeft me die… verschrikkelijke foto gestuurd. Hij heeft me geschreven dat ik zou boeten, omdat ik me tegen hem en tegen God had gekeerd. Vlak voordat jij kwam opdagen, heeft hij me gebeld…’

‘Ach, lieverd. Waarom wilde je niet naar de politie?’

‘Snap je dat niet? Niemand weet wat er met me is gebeurd, Falco, alleen jij. Als de hele wereld het weet, dan staart iedereen me fluisterend na. Ik wil niet weer zo’n nachtmerrie meemaken.’ Ze huiverde. ‘Ik was Ellie Janovic tot Willy Joe werd gearresteerd. De volgende dag nam ik de bus naar New York en werd ik Elle Bissette. Die andere persoon zal ik nooit meer worden.’

‘Ik begrijp het, schat.’ En hij meende het. Het waren diepe littekens die Elle had. Ze had een heleboel meegemaakt, maar als de media hier lucht van kregen, zou ze opnieuw een slachtoffer worden.

Urenlang hield hij haar vast. Hij streelde haar, troostte haar en vertelde haar dat hij niemand zou toestaan haar ooit nog pijn te doen. Uiteindelijk viel ze veilig in zijn armen in slaap.

Hij wilde haar wel eeuwig vasthouden, maar dat kon niet. Dit monster moest worden aangepakt, en om dat te kunnen doen, moest hij zijn woede in toom houden. Want woedend was hij zeker. Hij moest een plan bedenken. Discipline, zelfbeheersing en logica, dat waren altijd zijn drie leefregels geweest, en hij had ze nu harder nodig dan ooit. Ze zouden hem helpen die hufter die Elle dit had aangedaan, te pakken.