Dazzle(165)

'Ik wist dat je er geen idee van had, lief gansje. Waarom denk je dat ik je het verhaal over Claire heb verteld? Je denkt toch niet dat ik iemand anders die geschiedenis zou vertellen? Fernie, jij hebt nooit de ware man gevonden,hè? De mensen denken dat jij mannen verslindt en ze weggooit en een andere neemt, maar ik weet dat je nooit op de goede manier bent bemind. Zo is het toch, hè?'

'Ik... ja... maar ik denk dat... er bij mij iets niet goed is.'

'Dat is onmogelijk. O, schat, bij jou kan nooit iets niet goed zijn. Luister, ik heb je waarschijnlijk de doodschrik aangejaagd met mijn verhalen over meisjes, en ik weet dat je nerveus en gespannen bent en allerlei theorieën hebt die ertegen gericht zijn, maar het kan toch geen kwaad het eens te proberen... met mij? Alleen als experiment ... één keertje maar? Als je het niet fijn vindt, doen we het nooit weer. We vergeten wat er is gebeurd en blijven alleen heel goede vriendinnen. Heus, want ik vind het fijn met jou samen te zijn. Laat me eens mijn gang gaan. Jij hoeft niets te doen, je hoeft je niet te bewegen en als je me vraagt op te houden, doe ik dat meteen... Ik zal je een beginnersles geven zoals ik dat vroeger op school altijd deed.'

Alsof ze zou kunnen weigeren, dacht Fernanda. Ze zou met geen mogelijkheid kunnen opstaan en de kamer uitgaan; ze had al moeite genoeg te blijven ademhalen.

'Doe de deur op slot,' slaagde Fernanda erin te zeggen. Terwijl Georgina dat deed, vroeg ze zich af of ze ook op het bed zou gaan liggen, maar ze was te veel van streek om van haar stoel op te staan. Ze wist niet hoe dit ging, dacht ze verwilderd, en toen kwam Georgina terug, bleef achter haar stoel staan en begon haar haar van haar voorhoofd weg te strijken met zo'n teder en geruststellend gebaar, dat Fernanda langzaam alle spanning uit haar schouders voelde wegvloeien.

'Ja, zo is het beter. O, ik heb al zo lang je haar eens willen voelen,' fluisterde Georgina en wiegde Fernanda's hoofd tegen haar borst. 'Bij onze lunches keek ik ernaar en vroeg me af hoe het zou aanvoelen - zo zacht, zo geurig; veel zachter dan ik had gedacht. Ga mee naar bed, lieverd. Zo, ga rustig achteroverliggen en laat me eens naar je kijken.'

Ze legde een arm onder Fernanda's hoofd en kuste haar op haar voorhoofd. Fernanda beefde van verwachting en dacht eraan hoe Claire haar les was begonnen. Ze leunde met haar hoofd tegen het kussen, sloot haar ogen en liet haar mond Georgina's kussen ontvangen. Die heerlijke mond, dacht ze, die mond die zo prachtig gevormd was en waar nooit lippenstift op was aangebracht, die warme mond. En dat kleine, puntige tongetje sloop bijna timide op onderzoek tussen haar lippen uit, niet zoals de stomme tong van een man die vaak veel te groot en te veeleisend was.

Ze merkte dat Georgina even was opgehouden met haar te kussen om haar kleren uit te trekken en ze wilde haar eigen blouse losknopen, maar voelde Georgina's hand op de hare.

'Niet doen, dat doe ik wel. Ik wil je slavin zijn.'

'Wat?'

'Je slavin, lieveling. Ik wil je verzorgen, alles voor je doen, wat je maar wilt. We hebben geen haast, tijd genoeg. Hoe langer het duurt om je gelukkig te maken, des te beter is het. O, ik vind het heerlijk om het heel lang te laten duren. Ik wil bevelen krijgen en gezegd krijgen wat ik moet doen.'

'Zei Claire dat tegen jou?' mompelde ze.

'Nee, ik heb pas veel later ontdekt dat ik dat wilde... mag ik jouw slavin zijn?'

'Ja...o, ja...'

'Mag ik de knopen van je blouse losmaken?'

'Ja.'

Terwijl Georgina langzaam elke knoop losmaakte, hoorde Fernanda dat ze sneller begon te ademen, maar toen Fernanda's brutale en prachtige borsten van hun gevangenis waren bevrijd, wachtte Georgina met ze aan te raken totdat Fernanda het goedvond. Pas toen liefkoosde ze ze met haar vingertoppen en wist precies hoeveel druk het meeste genot losmaakte. Ze had ervaren, soepele vingers die precies wisten hoe ze hun aanrakingen opwindend konden maken, steeds dichter bij de tepels zonder ze echter te betasten. Fernanda voelde hoe haar tepels pijn deden van een aanraking die niet kwam en die niet zou komen voor ze erom vroeg.

Gespannen bleef ze onder de verrukkelijke kwellingen liggen, haar rug en nek in een boog gespannen en ze dwong zich te wachten totdat Georgina toestemming vroeg. Georgina, haar slavin. Maar al voelde ze Georgina's warme adem op haar borsten terwijl ze daarmee bezig was, toch vroeg ze niets, en Fernanda begreep ten slotte dat een slavin alleen maar zekere dingen kon vragen en dat andere intimiteiten door Fernanda zelf moesten worden gevraagd. Ze likte even aan een vinger en raakte luchtig haar tepel aan, een teken, een bevel, en Georgina's open mond ging onmiddellijk omlaag en zoog zich vast aan de tepel. Ze deed het heel wetend en toch terughoudend zodat het geen pijn deed, zoals zoveel mannen in hun haast wel veroorzaakten.

'We hebben alle tijd... hoe langer hoe beter...' mompelde Georgina en Fernanda giechelde in extase. Ze had altijd gewild dat er veel langer aan haar tepels werd gezogen dan de mannen deden, en dit was nu een doel op zichzelf en niet alleen maar een manier om haar op te winden opdat de man zo snel mogelijk bij haar binnen kon dringen. Ze ging op haar zij liggen zodat haar borsten, vol als ze waren, naar voren vielen. Op die manier gaf ze zich volledig over aan Georgina's opgezwollen lippen, likkende tong en zachtjes bijtende tanden. Ze dacht niet aan haar slavin, maar alleen aan haar eigen genot, want dit was geen man die snel wilde klaarkomen, met een doel dat hij wilde bereiken, maar alleen een prachtige, aanbiddende slavin wie zij toestond haar te behagen.