Dazzle(164)

'Mis je Londen?'

'Een beetje. Dat wil zeggen, totdat ik jou leerde kennen. Je bent zo gezellig, Fernie, zo ondeugend, zo'n harteloze flirt; een wild kind verkleed als een belachelijke cowgirl. Je doet me denken aan iemand die ik heb aanbeden... natuurlijk leek ze niet op jou, maar ze was even ondeugend.'

'Wie was dat?' vroeg Fernanda en voelde een steek van jaloezie. Georgina's stem klonk zo verlangend.

'Een meisje op kostschool... Claire. Ze was ouder dan ik... vijftien, denk ik, en ik pas twaalf... maar ondanks het verschil in leeftijd zijn we hartsvriendinnen geworden. Ik zal Claire nooit vergeten.'

'Zie je haar nog wel eens?'

'Ik twijfel eraan of ik haar nog zou herkennen. Ik hoorde dat ze een keurige gastvrouw is geworden en in een voorstadje woont. Ze is keurig getrouwd en heeft vier keurige kinderen... beloof me dat je nooit zo zult worden, Fernie.'

'Ik zou niet kunnen, al zou ik het willen. In mijn diepste wezen ben ik niet keurig.'

'Op school was Claire anders. We woonden in hetzelfde huis. Ik was afschuwelijk verliefd op haar... Tijdens de zanglessen van het koor keek ik alleen naar haar en vergat te zingen. Bij de maaltijden had ik alleen oog voor haar. Als ik de kans kreeg, bespiedde ik haar. Nee, daarna ben ik nooit meer zo verliefd geweest.'

'Verliefd?'

'Natuurlijk, Fernie, verliefd. Pure, eerste liefde, de pijnlijkste soort, de soort die je nooit vergeet.'

'En toen haalde ze haar diploma en je hebt haar nooit teruggezien?'

'O nee... dat zou te wreed zijn geweest. Nee, op een avond toen ik al in bed lag, kwam Claire mijn kamer in - grote meisjes mochten allerlei dingen doen die de jongeren niet mochten, laat opblijven en zo - en ze deed de deur achter zich dicht. Ze kwam op me toe en ging op mijn bed zitten, net zoals jij daar nu zit, en toen boog ze zich voorover en kuste me op mijn voorhoofd.'

'Zei ze iets?'

'Ze zei dat ze had gezien dat ik zo naar haar staarde en ze wilde weten waarom. Natuurlijk plaagde ze me; ze wist het best. Ik was te verlegen om iets te zeggen, en toen kuste ze me op mijn lippen... het was de eerste keer dat iemand dat deed... en ze bleef me kussen... en ze wist wat ze deed.' Georgina's stem was zacht en het leek alsof ze in trance haar herinneringen ophaalde.

'Ze had zulke heerlijke lippen, Fernie, en toen ik haar terug durfde kussen, o, een hele tijd later, trok ze mijn nachtpon omlaag en begon mijn borsten te kussen... Die begonnen net te groeien en waren nog zo klein. Elke ochtend bij het wakker worden voelde ik altijd of ze 's nachts een beetje groter waren geworden... En ze bleef mijn borsten kussen, en toen kwam ze bij me liggen, onder de dekens, en ik voelde haar handen tussen mijn benen, en ze begon met me te spelen daar... zo zacht, zo heerlijk, Fernie, en niemand had me daar nog ooit aangeraakt, behalve... nou ja, ik deed het zelf wel vaak... maar ik wist niet hoe heerlijk het was als een ander het deed. Het was... ja, ik kan het moeilijk uitleggen, maar niets was ooit zo geweest... zo belangrijk... Het was alsof ik nooit had geweten waarom ik eigenlijk leefde. Ik had niet echt geleefd totdat Claire me tussen mijn benen betastte en... niet ophield, Fernie, zelfs niet toen ik... och, je weet wel, dat hoef ik niet uit te leggen. Ik had er geen idee van wat ik moest doen om haar te laten merken hoe zalig het was, en toen vertelde ze me wat ik met haar moest doen om haar gelukkig te maken. Dat was de eerste keer. Daarna kwam Claire naar mijn kamer als ze maar even de kans kreeg en ik leerde... o, ik leerde zoveel dingen... ik was een goede leerling.' Georgina lachte zachtjes. 'Haar beste leerling.'

'Wat is er toen gebeurd... is Claire van school gegaan?' De stem van Fernanda klonk vreemd, alsof hij van heel ver kwam.

'Eerst wist ik niet wat ik moest doen. Ik dacht aldoor aan haar, ik deed het natuurlijk bij mezelf, maar het was niet hetzelfde... en langzamerhand had ik het zo hard nodig... ik was dertien... ik kon alleen nog daaraan denken en me nauwelijks meer voldoende op mijn boeken concentreren om bij te blijven. En toen ontdekte ik een meisje in mijn eigen klas, een meisje dat de hele tijd naar mij zat te kijken zoals ik naar Claire had zitten staren - en op een avond ben ik naar haar kamer gegaan...'

'Ja?' vroeg Fernanda hees.

'En heb ik haar bemind op de manier die Claire me had geleerd. Daarna is er altijd een meisje geweest totdat ik uit Engeland ben vertrokken. Maar nooit een die het bij Claire kon halen, niemand die me zo boeide, niemand die ik zo graag wilde hebben, niemand op wie ik zo dol was... totdat ik jou leerde kennen.' Georgina's zachte stem trilde, maar ze bleef net zo liggen en maakte geen enkel gebaar naar Fernanda.

'Ik wist niet... ik had er geen idee van... ik heb nooit...' Fernanda struikelde over haar woorden en durfde haar vriendin niet aan te kijken. Ze was volkomen van streek en verrast over wat ze net had gehoord, maar de schok ging gepaard met een ongewilde maar onweerstaanbare opwinding. Ze zat daar in die vaag verlichte slaapkamer en luisterde naar Georgina's dromerige, mooie stem terwijl ze zich het tafereel tussen de beide meisjes voorstelde en het had haar enorm opgewonden. Maar hoe kon dat? Ze had zich nooit tot een andere vrouw aangetrokken gevoeld... natuurlijk was het wel eens bij haar opgekomen, vaak zelfs, maar dan had ze meteen gedacht dat het alleen een soort intellectuele nieuwsgierigheid was. Iedereen dacht wel eens zoiets, dat betekende niets.