Dazzle(168)

'En dat was de "Gelofte op de Berg"?'

'Ja, het verhaal eindigt altijd met de woorden "voor zover het oog kan zien". Och, Jazz, je kent die oude verhalen wel. Er wordt ook gezegd dat er een oude missiepost in San Juan heeft bestaan, een post die nog veel ouder is dan de huidige missiepost, maar niemand heeft ooit kunnen ontdekken waar die was - de Mission Viejo - en vermoedelijk bestaat er op Portola Peak geen heilige plek, geen altaar of wat dan ook.'

'Maar dat verhaal heeft bijna tweehonderd jaar voortgeleefd?'

'Dat doen alle goede verhalen, en nog wel veel langer - ik zou je er tientallen kunnen vertellen, allemaal met een wonder. Ik begin met het terugwijken van de Rode Zee.'

'Susie, je bent een cynicus.'

'Ik ben een realist, schat. Het werk voor de Kilkullens heeft mijn zin voor romantiek te veel beproefd.'





19


Toen Jazz Casey eindelijk vertelde wat Steve Johnson had gezegd, was de doorgewinterde zakenman gedwongen in te stemmen met het oordeel van de jurist op het gebied van erfrecht: Jazz zou de ontwikkeling van het land kunnen vertragen, maar ze kon het niet tegenhouden.

Ze vertelde hem ook Susie's verhaal over de gelofte op de berg en over de merkwaardige, onduidelijke brief aan Amilia over een verbond.

'Klinkt het niet alsof het iets belangrijks betreft?' vroeg Jazz hoopvol.

'Luister, lieverd, het idee hier een soort Monte Carlo te realiseren is afgrijselijk,' antwoordde Casey, 'maar we kunnen ons er alleen tegen verzetten als we met harde feiten aankomen. Er moet iemand zijn die misschien verband kan leggen tussen het verhaal en de brief, anders jagen we gewoon op spoken, en houden we ons aan een strohalm vast. Wie, behalve Susie, is een bron van plaatselijke verhalen?'

'Misschien meneer White, de man die ons het testament heeft voorgelezen, hoewel hij vast wel honderd is. Maar zijn familie doet al eeuwen zaken met de mijne.'

'Laten we dan een afspraak met hem maken. Hij is dan misschien geen Indiaanse medicijnman, maar hij is onze enig mogelijke bron.'

Halverwege de trap naar het kantoor van Henry White in San Clemente bleef Jazz staan. 'Misschien is het nog niet eens een strohalm waaraan we ons vastklampen, misschien verknoeien we alleen zijn tijd.'

'Onzin,' zei hij en duwde haar verder omhoog. 'Hoe vaak krijgt hij de kans zijn ogen op een meisje als jij te laten rusten?'

Henry White ontving hen op zijn gebruikelijke vriendelijke manier en was minder verbaasd over het feit dat Jazz Casey als 'mijn verloofde' voorstelde dan zijzelf. Ze had deze woorden nog nooit gebruikt, maar ze voelde dat ze Casey alleen zo behoorlijk aan de waardige bankier kon voorstellen.

Nadat ze hem de brief had laten lezen en Susie's verhaal had verteld, leunde hij achterover in zijn stoel en schudde spijtig zijn hoofd.

'Je hebt daar een romantische legpuzzel gevonden, lieve Jazz, maar ik heb dat verhaal nog nooit eerder gehoord, en die brief kan van alles of helemaal niets betekenen.'

'Dat weet ik, maar... Teodosio Valencia heeft in 1788 het land door de Spaanse Kroon toegewezen gekregen...'

'Beste meid, als we ons met Spaanse landtoewijzingen gaan bezighouden, verknoeien we onze tijd. Er waren slechts tussen de twintig en dertig oorspronkelijke landtoewijzingen - deskundigen zijn het over het aantal niet eens - en er bestaat geen documentatie over, voor zover ik weet. Misschien ligt er een echte toewijzing op de bodem van een koffer hier of daar, maar het is waarschijnlijker dat ze allemaal vernietigd zijn of verloren zijn gegaan. Niemand die ik ken heeft er ooit een gezien. De Dode-Zeerollen zijn nog minder mysterieus.'

'Maar dat verbond moet toch iets betekenen,' hield Jazz koppig aan. 'Anders had Juanita Isabella er niet over geschreven in die brief die Amilia zo belangrijk vond dat ze hem bij haar dierbaarste souvenirs bewaarde: haar liefdesbrieven en foto's van haar man.'

'Als er werkelijk iets belangrijks bestond in de vorm van een verbond met de franciscanen, dan zou het op een andere plaats zijn vermeld dan alleen tussen de privé-verzarneling sentimentele herinneringen van een vrouw,' zei Henry White. 'Nee, dan zou het ergens moeten zijn gedocumenteerd en geregistreerd en door de wet bekrachtigd, op de een of andere manier.'

'Wat voor documentatie?' vroeg Casey.

'Ha! Wat voor soort; nou vraag je wat. Je bent midden in het vreselijke moeras van de Californische geschiedenis gesprongen, een armzalig verhaal van het ene onrecht gestapeld op het andere, een onontwarbare knoop van complicaties en verwarring. Ha! U komt niet hier uit de buurt, is het wel, meneer Nelson?'

'Nee, meneer. Uit New York.'

'Het had trouwens geen verschil gemaakt. Niemand bestudeert tegenwoordig nog de geschiedenis van Amerika, laat staan die van Californië.' Meneer White glimlachte tegen hen en het leek alsof hij jaren had gewacht op twee dwazen als zij die hem dingen kwamen vragen die hij wel en zij niet wisten. Maar Jazz was vastbesloten uit hem te krijgen wat hij wist.