Dazzle(163)

'Ik ben alleen maar eerlijk, Fernie. Jij weet net zo goed als ik dat ik niet echt een binnenhuisarchitect ben... Jimmy wilde alleen dat ik iets leuks omhanden had. Als ik het niet meer leuk vind, houd ik ermee op en zoek iets anders. Misschien een bloemenzaak. Ik zou zonder enige moeite weer kleine ruikertjes in de mode kunnen brengen. Of dat soort dingen.'

'Waarom geen theesalon?'

'O, wat een prachtidee! Ik zorg voor de theegebakjes en jij voor de thee. Zou je dat leuk vinden? We zouden samen iets kunnen beginnen. Heus, Fernie, het zou enig zijn samen iets te doen, vind je ook niet? Je moet iets gaan doen, weet je; je kunt niet zo maar gaan zitten en je geld tellen.'

'Ik heb nog nooit iets gedaan. Waarom zou ik daar nu mee beginnen, net nu ik stinkend rijk ben geworden?'

'Het is beter als je iets doet, meedoet, wat je maar wilt - je hebt toch geen zin om in allerlei liefdadigheidscomités te gaan zitten? Kaartjes voor een bal verkopen, ze kopen, en dan erheen gaan, steeds maar opnieuw het kringetje rond? Het zou ons een prachtig excuus geven - "Het spijt ons, dames, maar we kunnen echt niet komen lunchen, we moeten ons theegebak klaarmaken en ook nog de afwas doen."'

'Ik dacht dat je al die feesten wel leuk vond... je ziet er altijd zo goed uit als je er bent.' Fernanda gaf haar auto aan de parkeerwachter en de twee vrouwen liepen naar de lift in het Ritz waar de Rosemonts hun suite hadden op dezelfde etage als Fernanda en Valerie.

'Och, ik ga meestal om Jimmy. Het kan me niet zoveel schelen en toen alles nog nieuw was, vond ik het wel leuk. Nu wordt het me allemaal wat te veel - saai, nutteloos en dodelijk vermoeiend. Ik zou veel liever alleen geld sturen en niet gaan. Kom binnen, lieverd, dan bestellen we thee en kijken eens of ze het hier even goed serveren als wij het in onze eigen salon zullen doen.'

'Waar is Jimmy?'

'Naar San Francisco, de hele dag. Hij komt pas na het diner terug. Steeds maar weer vergaderingen... och, je kent Jimmy.'

De twee vrouwen dronken hun thee en aten hun dunne sandwiches terwijl ze zwegen en peinsden. Georgina scheen helemaal bezeten door het belachelijke idee van een theesalon. Fernanda vond het leuk om alleen maar naar haar te zitten kijken en haar te bewonderen. Georgina was negenentwintig en dus tien jaar jonger dan zij, besefte Fernanda verbaasd, en toch voelden ze zich altijd zó goed bij elkaar op hun gemak, dat het moeilijk was voor te stellen dat ze niet even oud waren. Of Georgina was erg volwassen, of anders was zij, Fernanda, erg kinderlijk. Waarschijnlijk beide.

Toen de thee werd afgeruimd, liep Georgina haar kamer in. 'Kom hier wat zitten babbelen, Fernie. Dan ga ik even liggen. Ik geloof dat ik met die antiekinkopen wat te veel van mezelf heb gevergd.'

'Ik ga naar mijn eigen kamer. Misschien kun je dan even slapen.'

'O, nee, ik heb geen slaap, alleen pijnlijke voeten. En ik wil niet dat Valerie merkt dat je terug bent.'

Wat kinderachtig, dacht Fernanda. Maar zij voelde het net zo. Ze waren net kinderen die zich voor een strenge gouvernante verstopten. Sinds Georgina zich bij haar man had gevoegd, een paar dagen nadat Jimmy Rosemont en sir John hun bespreking met Jazz hadden gevoerd, hadden zij en Georgina geprobeerd samen te praten, zoals ze meestal deden bij hun veelvuldige lunches in New York, maar Valerie was altijd onmiddellijk meegegaan.

Fernanda wist dat de verkoop van de ranch zou plaatsvinden op een manier die door betere zakenhoofden dan het hare werd georganiseerd. Ze vond het best Jimmy en sir John hun gang te laten gaan. Alleen het weg-zijn uit New York fleurde haar al op, en Georgina's aanwezigheid gaf haar het gevoel alsof ze vakantie had.

Ze wilde ook niet dat Valerie zou weten dat ze al terug waren van hun antiekjacht. Fernanda bedacht dat ze... Georgina helemaal niet wilde delen. Plotseling zag ze het zelf in. Het was enig als ze met Georgina samen was, en alles werd bedorven als Valerie erbij kwam, zoals ze de afgelopen dagen zo vaak had gedaan. Zo dachten meisjes waarschijnlijk over hun beste vriendin, dacht ze. Ze had op de middelbare school nooit een hartsvriendin gehad, zo een met wie je over anderen fluisterde, geheimen deelde en op wie je zo jaloers was alsof ze een jongen was. Ze was altijd te zeer in haar eigen behoeften opgegaan en had geen vriendinnen willen hebben, en ze had er ook geen. Als ze er wel waren geweest, dan zouden ze even gesloten en gereserveerd zijn geweest als zij.

Ze volgde Georgina de fraai gemeubileerde slaapkamer in. Georgina had verteld dat zij en haar man nooit een kamer deelden, want hij moest soms heel vroeg of heel laat opstaan en met zakelijke relaties op de hele wereld telefoneren.

'Kom hier en ga zitten, schat,' zei Georgina en klopte op het bed. 'Ik móet met mijn voeten omhoog.'

'Je ziet er niet moe uit.'

'Dat ben ik ook niet. Nu we eenmaal hier zijn voel ik me prima. Ik heb tegen het meisje gezegd dat de gordijnen dicht moesten blijven zodat er ergens een plekje zou zijn waar het licht niet zo fel is. Al dat zonlicht... zo'n overgang na de regen van gisteren. In New York is het 's winters tenminste grauw, zoals het hoort.'