Dazzle(159)

'Kijk me niet zo aan,' beval Jazz nerveus. 'En geef me liever antwoord.'

'Als ik in de toekomst had kunnen kijken, dan zou ik nooit je vader hebben geschreven en hem om een baan hebben gevraagd,' zei Casey langzaam.

'Ik wist niet dat het zo erg was geweest,' zei Jazz, verstomd en ook gekwetst door zijn woorden. 'Je leek tevreden... je gaf er in elk geval een goede imitatie van... je leek een man die leuk vond wat hij deed. Dat heb ik werkelijk gedacht.'

'Dat is nou precies wat ik bedoel! Een volmaakt voorbeeld! Elke keer dat ik iets tegen je zeg, is het een opmerking die verkeerd valt. Ik gebruik de verkeerde woorden en jij vat alles verkeerd op. Elke keer dat ik iets doe, is het verkeerd; als ik je durf te kussen, is het verkeerd; als ik probeer je te verleiden mag dat ook al niet en óók verkeerd, en als ik je niet verleid is het ook niet goed. Het is al verkeerd als ik zelfs maar in je buurt sta, want dan bederf ik je overgrootmoeders sjaal! Och, het heeft geen zin.'

'Bedoel je dat je om mij wenste dat je nooit hier was gekomen?'

'Daar gaat-ie weer! Je verdraait mijn woorden, zoals gewoonlijk. Je luistert, maar je hoort niet wat ik zeg. En als je wel hoort wat ik zeg, begrijp je er niets van. Ik zeg niet dat iets jouw schuld is, Jazz, ik zeg dat ik wilde dat ik het goede had gedaan om jouw aandacht te trekken. En je gelooft het vast niet, maar op dit gebied heb ik nog nooit moeilijkheden gehad. Niet met mannen, vrouwen of wie dan ook. Het is iets in jou - nee, zo bedoel ik het niet! - het is iets in mij, en ik weet niet wat, maar bij jou in de buurt word ik onhandig, ik doe verkeerde dingen, zend verkeerde signalen uit...'

'Dit moeten we proberen recht te zetten. Je wilt mijn aandacht hebben, hè?'

'Ja,' zei Casey zielig.

'Je wilt de juiste dingen doen?'

'Dat ook, ja.'

'Je wilt de juiste signalen uitzenden?'

'Precies.'

'Waarom?'

'Doe niet zo verdomd stom,' zei hij ruw en liet zijn donkere hoofd gefrustreerd en verward hangen bij deze meedogenloze ondervraging. Als ze zijn woorden zo herhaalde, klonken ze nog idioter dan ze al waren.

'Je zegt het weer verkeerd,' waarschuwde ze hem en ze moest moeite doen niet de verrukking in haar stem te laten weerklinken die ze voelde toen ze zag hoe ze hem van streek had gemaakt.

'Ik weet het. Tja... verrek, Jazz, ik ben zo belachelijk verlegen! Jij maakt me verlegen, het komt allemaal door jou en omdat je zo... zo... nou ja, zó bent. O, verdraaid, ik houd van je, Jazz, is het nou goed? Ik ben stapel op je, ik ben smoorverliefd, ik wil de rest van mijn leven met jou doorbrengen en ik wil je nooit meer loslaten. Ik wil niet dat je ooit nog naar een andere man kijkt. Ik weet dat ik je niet kan krijgen, maar ik zit er wel verder mee opgescheept. Ik blijf van je houden en naar je verlangen, ook al weet ik dat het hopeloos is. Ga dus je gang en boek maar een nieuw slachtoffer.'

'Goed,' fluisterde ze.

'Goed? Is dat alles wat je kunt zeggen? Zelfs geen sarcastische opmerking?'

'Ik houd ook van jou, goed?' Haar stem trilde omdat ze zich eindelijk kon laten gaan en Jazz moest tegen tranen en lachen vechten. Elke andere man had dit al tijden gezien. Natuurlijk was ze zo koppig, frivool en ongrijpbaar geweest als ze kon, maar alleen omdat ze het hem niet te gemakkelijk wilde maken, zich niet te snel had willen overgeven. Mannen moesten toch de eerste stap doen? Die natuurwet was toch nog altijd van kracht?

Terwijl ze sprak, keek Casey naar haar handen en hij zag dat ze ze open naar hem uitstak alsof ze een geschenk gaf of aannam. Ze dreef niet de spot met hem, begreep hij, en keek in haar ogen waarin alle ironie was veranderd in een duidelijke verklaring die zelfs hij niet kon misverstaan. De wereld stond even stil en draaide verder, de tijd stond stil en hernam zijn loop.

'Wil jij ook met mij trouwen?' Hij zei het snel alsof hij bang was dat ze van gedachten zou veranderen.

'Ik wil óók met jou trouwen,' verzekerde Jazz hem. Hij nam haar zegevierend, en niet onhandig, in zijn armen en trok haar naar zich toe zodat haar opgeheven gezicht onder zijn kin lag. 'We moesten maar eens een woordenboek kopen. Laten we maar niet proberen verder te praten. O, schat, kus me. Dat is het enige dat bij ons nooit verkeerd gaat.'





18


Jazz ontwaakte met tegenzin uit een diepe slaap en was totaal gedesoriënteerd. Ze wist niet wat voor dag het was of hoe laat het was, ze wist zelfs niet waar ze was. Het enige waar ze zeker van was, was dat het eindelijk regende, en het water kwam dusdanig met bakken naar beneden, dat het lawaai op het dak en de ramen haar had gewekt. Ze probeerde vergeefs verder te slapen totdat ze zich bewust werd van Casey's aanwezigheid in haar bed, nee, niet haar bed, het zijne. Toen ze eenmaal zijn regelmatige ademhaling had gehoord en voelde hoe heerlijk warm en solide hij aanvoelde, kwam alles weer bij haar boven en ze sloot haar ogen om beter van het heerlijke geluksgevoel te kunnen genieten.