Dazzle(148)

Vandaag, midden januari 1991, hadden zij opgebeld en haar verteld dat ze het besluit hadden genomen op haar te wachten, zelfs als dat wachten nog een paar maanden zou duren. Hun campagne was opgezet met haar werk als basis, zeiden ze. Ze vonden haar onvervangbaar, net als een grote actrice die je altijd opnieuw verraste. Je wist nooit hoever ze wel zou gaan met haar manier van fotograferen van beroemdheden en haar nieuwe benadering was zó fris, dat ze er niet aan moesten denken dat een andere fotograaf zou willen proberen haar stijl te imiteren.

Terwijl Jazz nog over het gesprek met Pepsie nadacht, had Red opgebeld en ze had geklonken alsof ze een beetje de oude begon te worden. Dat was niet meer gebeurd sinds de avond waarop Mike Kilkullen was vermoord en nu hadden ze een afspraak voor een etentje gemaakt.

Casey was al een paar dagen het ziekenhuis uit en at - onder het wakend oog van Susie - zoveel als je maar van een man kon verwachten. Hij was van plan de volgende week zijn volledige taak als veebaas te hervatten en totdat hij geheel en al was hersteld, zou hij een van de jeeps gebruiken voor de dagelijkse ritten over de ranch. Casey was niet verbaasd geweest toen Jazz hem een uitermate gekuiste versie had verteld van de reden waarom haar zussen hadden geweigerd in te stemmen met zijn aanstelling als tijdelijk bedrijfsleider. De staat had nu Joe Winter aangewezen; Joe werkte bij Wells Fargo en was een verstandige en aardige man. Hij was er erg mee ingenomen geweest dat Casey bereid was door te werken als veebaas totdat het vee van Kilkullen, een beroemde 'Republikeinse Kudde', op de juiste manier kon worden verkocht.

Valerie en Fernanda hadden hun tenten opgeslagen in het Ritz- Carlton bij Laguna Niguel en reden door de omgeving rond alsof ze bang waren dat hun erfenis zo maar zou verdwijnen als zij niet meer in de buurt waren. Wat zouden ze vandaag van haar willen, vroeg Jazz zich af, en om de een of andere reden voelde ze zich niet op haar gemak. Daar kwam bij dat ze nog altijd moeite had haar verdriet niet aan anderen te tonen. Haar hele leven werd nog overheerst door het verlies van haar vader en daarbij had ze nu een afschuwelijke angst dat het land onvermijdelijk moest worden verkocht. Ze had nu al heimwee naar het leven op de ranch zoals zij het altijd had gekend, en dat stond op het punt voor altijd te verdwijnen.

Ze was niet in staat geweest het enige verstandige besluit te nemen dat ze kon nemen, en terug te keren naar haar werk bij Dazzle in Los Angeles. Ze was emotioneel en fysiek niet bereid, en ook niet in staat, ook maar één dag van de ranch weg te gaan terwijl die nog bestond zoals hij altijd was geweest: rustig, vreedzaam, tijdloos, majestueus en magnifiek. Alles nog precies zoals in de dagen dat de vriendelijke Gabrielino-Indianen de Spaanse soldaten begroetten toen ze in 1769 van de Koninklijke Presidio van San Diego kwamen en op een exploratietocht in noordelijke richting waren door het land dat later Californië zou worden.

Elke ochtend zadelde ze Limonada en reed op de levendige vos telkens een andere kant op om daar afscheid te nemen. Hier en daar zag Jazz wel een pad of een windmolen of waterspaarbekken die de aanwezigheid van de moderne mens verraadde, maar als haar paard eenmaal de heuvel achter de haciënda had beklommen, strekte zich daar het wijdse, glorieuze, afdalende land voor haar uit en het was nog geheel intact. Het had de vage vorm van een waaier die nauw toeliep aan de bovenkant bij de top van Portola Peak en zijn breedste basis had langs de langste grens bij de Grote Oceaan.

Als Jazz dan haar paard aanzette om in een ravijn af te dalen, verdween de wereld van 1991 totaal. Vaak gleed ze dan uit haar zadel en strekte zich uit op een bed van droge bladeren en keek urenlang naar de zon die boven haar langs de hemel voortging, en elke keer kreeg ze het gevoel dat vandaag de laatste kans was die ze ooit zou krijgen om alleen in zo'n heerlijke, zoetgeurende en zoemende schuilplaats te liggen.

Ze wist dat ze om meer regen moest bidden, zoals Casey en Joe Winter deden, maar de droge dagen die op de zware regens vroeger in het jaar waren gevolgd, schenen een welkome afwisseling in de werkelijkheid. Toen Jazz in haar verdriet naar gezelschap snakte, bracht ze haar tijd buiten door op de open velden bij de vaquero's, die druk bezig waren de kudden fokvee in de gaten te houden.

De winter was altijd de drukste tijd op de ranch. De stieren die tien luie, eenzame maanden van het jaar in alleen mannelijk gezelschap in de weiden van de 'stierenbatterij' doorbrachten, werden op de eerste dag van december tussen de koeien gebracht, één stier op elke twintig koeien. Op 1 februari werden ze weer weggehaald en naar hun stierenverblijf teruggebracht, maar in deze tijd zwierven ze nog frank en vrij rond en vervulden af en toe nog hun taak om de hele kudde drachtig te maken. Elke koe had nog een zogend kalf dat de vorige herfst was geboren. Het diertje stond naast haar en ongeveer negentig procent van de koeien was opnieuw bevrucht en zou het aanstaande najaar weer een kalf ter wereld brengen. Deze cyclus eindigde pas als een koe tijdens deze twee wintermaanden niet drachtig werd, droog kwam te staan en naar de markt moest worden gebracht.