Dazzle(152)

Valerie stak haar kin naar voren en liet ha ar beroemde profiel aan Jazz zien, alsof dat een garantie was van haar recht om tussen Jazz en Jimmy te bemiddelen. Aan Fernie had ze geen enkele steun.

'Mevrouw Malvern heeft gelijk,' zei sir John. 'Wanneer een ervaren groep bankiers tracht hun geld van het ene land naar het andere over te brengen, dan zijn ze noodgedwongen afhankelijk van een aantal verschillende specialisten. Jimmy heeft zeker al even lang zaken met hen gedaan als ik. We werken beiden mee met onze vrienden uit Hongkong en proberen een oplossing voor hun probleem te vinden die zowel voor hen als voor u en uw zussen voordelig is.'

'John,' zei Jimmy Rosemont haastig toen hij zag dat het gezicht van Jazz bij deze woorden van de Engelsman heel gesloten werd en zij overduidelijk afwijzend stond tegenover wat hij zei. 'Voordat we over de details beginnen, zou ik mevrouw Kilkullen liever eerst een idee geven van de wijze waarop de ranch zal worden ontwikkeld. Goed? Dat wil ze natuurlijk weten voor ze wat voor beslissing dan ook kan nemen.'

'Natuurlijk, Jimmy.'

'Zietu, mevrouw Kilkullen, uw ranch is niet zo maar een lap grond en zou alleen daarom al nooit worden behandeld als een willekeurig onontwikkeld stuk onroerend goed. De bedoeling is er het opvallendste, mooiste complex ter wereld van te maken. De naam zal niet veranderen, het blijft altijd de Kilkullen-ranch heten, of Rancho Kilkullen, of wat voor naam u en uw zussen ook kiezen, maar het idee - het idee is werkelijk geweldig, gróóts.'

'O ja?' Hoe lang zou ze die zwavellucht van slangeolie nog kunnen verdragen, vroeg Jazz zich af. Maar ze moest het lang genoeg volhouden om er precies achter te komen wat deze handelsreiziger in zijn hoofd had, besloot ze grimmig. Al moest ze nog zo afwijzend of enthousiast doen om het uit hem los te krijgen.

'Mevrouw Kilkullen, we weten dat grote delen van Orange County overdekt zijn met huizen die in rijen naast elkaar staan, en ze zien er allemaal hetzelfde uit. Ze zouden overal kunnen staan. Ik geef toe dat het gezellige huizen zijn, maar ze zijn niet goed genoeg voor de Kilkullen-ranch. Ze zijn precies het tegenovergestelde van hetgeen waar wij aan denken.'

'Juist.' Het was dus 'wij'? Niemand kon haar zussen ervan beschuldigen langzaam te reageren. Terwijl zij op de ranch rondreed, verloren in haar verdriet, en afscheid nam van alle geliefde plekjes, hadden zij dit stel op winst beluste experts om zich heen verzameld en hen naar Californië gehaald om haar te vertellen waar haar belangen nu eigenlijk lagen.

'U moet het zich zo voorstellen: de hele ranch vormt één geheel dat op de grootste luxe is ingesteld, één groot, smetteloos geheel; een juweel dat zal opvallen net zoals Monte Carlo tussen de rest van de Cöte d'Azur opvalt. Behalve dat het hier veel en veel ruimer en eleganter zou worden dan Monte Carlo is. Volgens mij is dat te dicht op elkaar gebouwd. Wat ik op het oog heb, is een plan waarin geen enkel huis minder dan tien miljoen dollar waard is - de meeste veel en veel meer - en ze zouden allemaal worden omringd door een weelderige beplanting zodat niemand door de aanwezigheid van anderen wordt gestoord.'

'Pure luxe, bedoelt u?' vroeg Jazz geïnteresseerd. Ze zou nog geen paar kaartjes voor een wedstrijd van de Lakers van die man kopen, al waren het nog zulke mooie plaatsen.

'Een luxe die u zich zelfs niet kunt voorstellen. En, wat nog veel belangrijker is, een beveiligingssysteem dat de bewoners in staat zal stellen vrij hun eigen stijl te volgen. Ik zou hierbij in zekere zin Monte Carlo willen volgen, alleen beter; de beveiliging daar maakt het zo'n aangename verblijfplaats. We zouden vele tientallen veiligheidsmensen in dienst nemen, discreet maar uiterst betrouwbaar. De vrouwen in Monte Carlo vinden het heel gewoon met de duurste juwelen over straat te wandelen als ze dat wensen - want ze weten dat ze veilig zijn. En in hoeveel steden ter wereld kun je dat tegenwoordig nog doen, mevrouw Kilkullen?'

'Ik heb er geen idee van, meneer Rosemont.' Jazz had het gevoel dat hij het haar direct zou vertellen.

'Nergens! Absoluut nergens! Niet in Beverly Hills, noch in Bel Air en zeker niet in enige andere wereldstad. De Kilkullen-ranch zou beter beveiligd zijn dan de Engelse kroonjuwelen. Niemand zal een van de toegangen kunnen passeren zonder door verschillende bewapende wachten te worden gecontroleerd en zonder mondelinge toestemming van de persoon die zij komen opzoeken. Het zal een bewaking worden die nergens zijn weerga heeft. Het zou een totaal gesloten gemeenschap zijn, een Shangri-la, een schuilplaats tegen de steeds toenemende gevaren van het moderne leven.'

'Wie zouden er eigenlijk... wonen?' vroeg Jazz.

'Ja - dat is het allerbelangrijkste! De megarijken uit de hele wereld. Het is in wezen heel eenvoudig. Zulk soort mensen zouden van overal komen toesnellen om hier huizen te kopen, niet alleen om het hoogst bijzondere beveiligingssysteem, maar vooral om alle andere voordelen die deze streek biedt. We hebben tijdens de wintermaanden het beste klimaat ter wereld; langs de kust van de Kilkullen-ranch is een natuurlijke haven die groot genoeg is als jachthaven. Daar kunnen tientallen zeewaardige jachten voor anker gaan en dan blijft er toch nog plaats genoeg over voor honderden kleinere boten. Er is voldoende ruimte om een luchthaven aan te leggen zodat de bewoners in hun eigen vliegtuig kunnen komen. De gemeenschap zou een hele vloot kleine vliegtuigen en helikopters ter beschikking houden, zodat ze onmiddellijk naar Costa Mesa, San Diego of L.A. kunnen worden gebracht als ze willen gaan winkelen of naar het theater gaan. Vervoer, mevrouw Kilkullen, onmiddellijk aanwezig en gemakkelijk vervoer, dat is iets dat de inega-rijken móeten hebben. Wat voor zin zou geld anders hebben?'