Dazzle(149)

Casey en Joe Winter waren het er snel over eens, al na hun eerste gesprek, dat de beste tijd om de kudde te verkopen zou zijn tijdens een verkoping die pas aan het eind van het voorjaar moest plaatsvinden, als de kalveren gespeend en onafhankelijk waren. De goedgevoede koeien zouden alle worden getest om zeker te weten dat ze een kalf droegen. Als de verkoop plaatsvond voordat de kalveren waren gespeend, werden de koeien verkocht als een 'drie-in-één- pakket'. Met een zogend kalf en een ongeboren kalf bij elke koe, brachten ze veel minder op.

Jazz besefte dat ze zich eigenlijk niet zo precies bewust was geweest van al deze financiële aspecten van ranching, want Mike Kilkullen sprak nooit over geld. Maar hoezeer ze ook het zien van het vee zou missen dat langzaam en vredig over de onsterfelijke, golvende weiden zwierf, toch was het het land dat het meeste tot haar verbeelding sprak. Elke driehonderd jaar oude eik, elk bloeiend takje van elke saliestruik, elke vogel die ze 's morgens in de weiden hoorde, elke uil die 's nachts kraste, maakte nieuwe indruk op haar hart en was nog een herinnering meer aan haar geliefde vader.





Het enorme Ritz-Carlton in Laguna Niguel, tussen Emerald Bay en Three Arch Bay, ligt op opvallend hoge rotsgrond, zo'n vijftig meter hoger dan het strand. Al wist Jazz dat het werd beschreven als een bouwwerk in 'mediterrane stijl', ze herkende niets van de Middellandse-Zeebouwwerken in de grote lobby's en reusachtige gemeenschappelijke zalen die waren gemeubileerd met Frans en Engels antiek. Het was niet meer dan een ontzettend opzichtig hotel; alles was ongeveer tien keer te groot, vond ze nijdig terwijl ze door de ene geweldige lange van kostbare vloerbedekking voorziene gang na de andere liep op zoek naar de lift die haar omhoog zou brengen naar de etage waar Valerie een suite had.

Als iemand nu per se zo'n opgeblazen hotel langs de kust moest neerzetten, waarom hadden ze het dan niet zodanig gedaan, dat het beter in de Californische omgeving paste? Maar nee, ze hadden er een vergrote imitatie van het Crillon in Parijs van gemaakt. Zelfs als dit hotel, zoals het Crillon, aan de Place de la Concorde had gelegen, het indrukwekkendste plein van heel Frankrijk, dan zou iedereen nóg vinden dat het op een overdreven manier had geprobeerd om maar vooral op te vallen. Maar terwijl ze met de lift naar boven ging, zag Jazz in dat ze eigenlijk geen hekel had aan het onschuldige - al was het dan ook opzichtig - hotel, nee, ze vond het vreselijk om Valerie en Fernanda te zien.

Na het laatste telefoontje die ochtend had ze zich voorgenomen deze onwelkome ontmoeting zo snel mogelijk achter de rug te krijgen. Ze had in de spiegel gekeken en zichzelf opeens door de kritische ogen van haar halfzussen gezien. Zonder make-up, haar haren alle kanten op fladderend als een in de wind wapperende vlag, zag Jazz zelf dat ze wel een zwerfkind leek, een door de zon verbrande, slordige, boerse, vrouwelijke Huckleberry Finn. Ze had nog steeds het verschoten blauwe shirt en haar lievelingstrui uit haar schooltijd aan; dat was tijdens de afgelopen dagen op de ranch haar uniform geworden.

Vrijwel al haar andere kleren hingen in haar kasten in haar flat in Santa Monica, maar Jazz had net zo lang gezocht totdat ze het broekpak van Yves Saint Laurent had gevonden waarin ze uit New York was teruggekomen op de dag van de ruzie met Phoebe in Dazzle. Na dat kerstfeestje was ze regelrecht naar de ranch gereden en dat was pas iets meer dan drie weken geleden: sindsdien was ze niet meer in haar flat geweest.

Het broekpak van Yves Saint Laurent was een soort smoking voor dagelijks gebruik en het was strenger en indrukwekkender dan iets wat een man kon aantrekken op een militair uniform na. Het was een klassiek ontwerp dat Saint Laurent in talloze versies had herhaald, elk jaar weer, en het was kenmerkend voor hem, zoals het Chanelpakje typerend was voor de ontwerpster. Smokings, vervaardigd van zwarte stoffen als satijn tot zware wol, spelen direct in op de behoefte van een vrouw om minstens één kledingstuk te bezitten dat als een ondoordringbaar schild kan dienen om alle innerlijke onzekerheden die ze misschien voelt, te bedekken en beschermen.

Jazz nam dit volmaakt gesneden gezagssymbool met tegenzin uit de kast. Ze vond het vervelend iets te moeten dragen dat bij Valerie en Fernanda in de smaak zou vallen, maar ze wist dat het bij haar onderhandelingen met hen noodzakelijk was.

Ze borstelde haar haar en dwong het met gel plat op haar hoofd te blijven liggen; met een zwartfluwelen lint bond ze de donkere, goudkleurige lokken in een keurige, stevige wrong samen. Daarna deed ze een jas van badstof aan en begon aan haar gezicht. Ze gebruikte een lichte basiscrème op haar abrikooskleurige huid en deed daar witte poeder op zodat haar gezicht een bleek, mat masker werd waarop van alles geschilderd worden kon. Ze maakte haar rechte, expressieve wenkbrauwen heel donker en legde lagen mascara op haar gouden wimpers totdat ze ook zwart waren. Toen pakte ze een rode lippenstift die ze ooit had gekocht, maar nooit had gebruikt omdat hij te donker was en daardoor niet flatteus. Toen ze eindelijk klaar was, zag Jazz er wel tien jaar ouder uit dan toen ze voor het eerst in de spiegel had gekeken, een halfuur geleden, en ze had een harde uitdrukking op haar gezicht gekregen.