Dazzle(144)

'Ik meen het, Jazz. Ik durf er wat onder te verwedden, dat Valerie en Fernanda als allereerste een advocaat hebben gebeld toen ze weer op de haciënda waren.'

'Wat voor advocaat?'

'Jazz, ik weet dat je er niet aan wilt denken, maar je hebt net een derde deel van vijfentwintig hectare land geërfd dat uiterst gewild en dus kostbaar is. Heb je nooit gehoord over "je belangen beschermen"? Er zijn advocaten die in erfenissen en onroerend-goednalatenschappen zijn gespecialiseerd. Je zult je leven lang advocaten nodig hebben.'

'Casey!'

'Ja, het spijt me - ik had het misschien niet zo ronduit moeten zeggen. Maar je mag niet zo naïef zijn. Vergeet niet, Jazz, dat als ik geen cowboy probeer te zijn ik een harde zakenman ben.'

'Ook hardvochtig?'

'Als het moet, maar ook alleen in dat geval.'

'Ik begrijp nog niet hoe je het ziekenhuis zover hebt gekregen dat ze een fax in je kamer hebben geïnstalleerd,' zei Jazz om van onderwerp van gesprek te veranderen. Ze wilde niets meer over advocaten horen.

'Ik heb ze ervan overtuigd dat ik zonder zo 'n ding niet kon herstellen. Elke ochtend om zes uur komt er een secretaresse en bedient de fax voor me. Tegen de lunch sluit de beurs in New York en dan sluit ik ook. Mijn dokter vond het niet echt goed, maar ik mag toch al over een paar dagen weg. Ik heb vanochtend al zes keer mijn kamer rondgelopen... het ging best.'

'Casey, ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar-‘

'Zeg dan niets.' Hij hief zijn hand op alsof hij het verkeer tegenhield, maar Jazz ging toch door.

'Het heeft jou bijna het leven gekost toen je papa probeerde te redden. De dokter zei dat het schot net zo goedje hart als nu je long had kunnen treffen. Alleen maar dank je wel zeggen is niet genoeg. Maar ik zeg het tóch, hoe ontoereikend die woorden ook zijn.'

'Ik deed het in een reflex. Ik dacht er niet over na, ik deed het gewoon en verdien geen lof, Jazz, noch dankbetuigingen. Het enige dat ik betreur, is dat ik hem niet heb kunnen redden.'

'Je... hield echt van hem.' Haar stem was heel zacht.

'Ik wist zelf niet hoeveel. We zijn elkaar de afgelopen maanden erg na komen staan, een vriendschap zoals ik nog nooit met een andere man heb gehad. Soms praatten we tot diep in de nacht... het was net als in mijn studietijd, met je beste vriend, die in dit geval dan wel vijfenzestig jaar levenservaring heeft. Ik zal hem altijd missen, Jazz, heel erg missen.'

Jazz legde haar hand op zijn schouder en ze bleven zo zwijgend een tijdje zitten. Eindelijk maakte ze zich uit haar sombere gepeins los. Als ze nu begon te huilen, zou ze nooit meer kunnen ophouden.

'Casey, meneer White zei dat het gerecht een tijdelijke bedrijfsleider zou aanwijzen totdat ze een definitieve beheerder vinden die de verkoop kan regelen. Zou jij je baan als veebaas willen opgeven en tijdelijk bedrijfsleider willen worden ? Ik weet dat het een vervelende baan is, achter een bureau, maar het is zo belangrijk.'

'Natuurlijk. Als ik kan helpen, doe ik het graag. Hoe word ik aangesteld?'

'Ik kan het blijkbaar aan het gerecht vragen.'

'Doe dat dan, Jazz. En neem een advocaat!'

'Al goed! Dat hoef je niet steeds te herhalen.'

Er werd geklopt en Jazz keek op, in de veronderstelling dat het een verpleegster zou zijn die haar kwam vertellen de patiënt niet te erg te vermoeien. Maar er kwam een man van middelbare leeftijd binnen in een goedgesneden pak uit New York; hij keek Jazz aan en herkende haar onmiddellijk terwijl hij naar Casey's bed liep.

'Jazz, dat is mijn vader, Gregory Nelson,' zei Casey. Jazz sprong overeind en stak haar hand uit.

Gregory Nelson nam die aan en hield hem vast. 'Ik vind het verschrikkelijk voor je, Jazz,' zei hij en trok haar beschermend in zijn armen. Zo zou een leeuwewelp eruitzien als hij groot werd, dacht Jazz, enigszins van streek door zijn informele optreden.

Gregory Nelson, wiens vrouw drie jaar geleden was gestorven, was wat kleiner dan Casey en al waren zijn trekken anders, toch maakte hij dezelfde indruk als zajn zoon. Jazz vond dat er een diepgewortelde goedheid van hem uitstraalde en daardoor kreeg ze het gevoel door een machtig bondgenoot te worden beschermd. Ze moest even haar tranen wegknipperen omdat ze zo ontroerd was door de hartelijkheid van deze vreemde.

'Wanneer bent u aangekomen?' vroeg ze heel banaal, om weer haar evenwicht te kunnen terugvinden.

'Zodra we het nieuws hoorden,' zei Casey's vader. 'Ik wilde me ervan overtuigen dat Casey deed wat hem werd voorgeschreven. Hij is intussen alweer bijna de oude, als dat tenminste een pluspunt is.'

'Net iets voor mijn vader, zo'n opmerking,' zei Casey. 'Hij laat geen gelegenheid voorbijgaan om me eraan te herinneren dat ik vroeger een schoffie was.'

'Waarom zou ik jou beter behandelen dan jij mij?' vroeg zijn vader.

'Ik had u graag eerder willen ontmoeten,' zei Jazz. 'U geeft me weer een heel nieuwe kijk op Casey.'

Ze had langer met Gregory Nelson willen blijven praten, maar ze nam afscheid, omdat ze wist dat ze dingen met Valerie en Fernanda moest regelen.