Dazzle(150)

Nadat ze de Saint Laurent had aangetrokken en haar glanzend gepoetste zwarte laarsjes met platte hakken, inspecteerde ze zich nogmaals. Deze elegante en resolute vrouw met de vierkante schouders had vast nog nooit van Huckleberry F'inn gehoord, dacht ze, terwijl ze haar uitmonstering voltooide met een paar massieve gitmet-gouden oorringen en twee brede, gouden armbanden. Ze moesten de boksbeugel vervangen die ze het liefst had aangedaan, maar helaas niet bezat.





De lift stopte op de bovenste etage van het hotel waar de duurste suites waren. Een jonge vrouw kwam achter een klein bureau vandaan en stelde zich voor als de conciërge. Toen Jazz de naam van Valerie noemde, begeleidde ze Jazz regelrecht naar een enorme dubbele deur die - behalve dat hij te nieuw was - in het Petit Trianon niet zou hebben misstaan. Nadat ze een bel had aangetipt, zwaaide de dubbele deur open en gaf toegang tot de grootste zitkamer die Jazz ooit in een hotel had gezien. Aan het andere eind van de kamer boden vier boogramen uitzicht op een panorama van hemel en zee in de verte, maar Jazz richtte haar blikken op de groep van vier personen die rondom een tafel midden in de kamer zaten. Valerie, Fernanda en twee mannen die ze nog nooit had gezien.

Ze bleef met gefronste wenkbrauwen staan terwijl de twee vreemde mannen opstonden. Valerie had niets over hen gezegd en Jazz was onmiddellijk blij dat ze de moeite had genomen een beeld van zichzelf te vestigen dat niets van de afschuwelijke pijn in haar hart verried, of van het bijna overheersende gevoel van kwetsbaarheid dat ze maar niet van zich kon afschudden. Ze stond in de kamer, bewoog zich vastberaden niet, en was zich terdege bewust van het feit dat als zij niet naar hen toe ging, zij gedwongen zouden zijn naar haar toe te komen.

Na een kleine pauze stond Valerie op en liep samen met de twee mannen naar Jazz toe om hen voor te stellen.

'Dag, Jazz,' zei ze zo vriendelijk als ze maar kon, om vooral een goede indruk te maken. 'Wat zie je er goed uit.'

'Dank je,' zei Jazz koeltjes. Tot haar verbazing boog Valerie zich naar haar toe en kuste haar nonchalant op de wang, alsof ze hun laatste ontmoeting totaal was vergeten.

'Dit is Jimmy Rosemont,' zei Valerie, 'en dat is sir John Maddox. Mijn zus, Jazz Kilkullen.'

'Hoe maakt u het?' zei Jazz en bood de mannen zo kort mogelijk haar hand aan; het was nog net niet onbeleefd.

'Kom binnen, Jazz,' zei Valerie, nam haar arm en leidde haar naar de plaats waar Fernanda zat die een lief welkomstlachje in haar glinsterende, turkooiskleurige ogen had gelegd. Alles aan haar zag eruit alsof een lieve fee overdadig gul was geweest, dacht Jazz.

'Nee, dank je,' zei Jazz en sloeg de aangeboden koffie af. Ze begroette Fernanda heel kort, met hetzelfde gebaar. Daarna nam ze plaats op de enige stoel die niet diep en zacht was. Ze ging zitten als een Victoriaanse dame die een kort beleefdheidsbezoekje aflegt. Ze zat stijf rechtop en haar rug raakte de rug van de stoel niet aan.

Een mahoniehouten wagentje beladen met schalen sandwiches, kleine pasteitjes en potten thee en koffie, stond naast Fernanda's stoel.

'Iets te eten, Jazz? Deze kleine éclairs zijn heel lekker,' zei Fernanda en keek Jazz op haar allerliefst aan.

'Niets, dank je.' Maakte die smoking haar zó mannelijk, dat Fernanda dacht dat ze ook van sekse was veranderd, vroeg Jazz zich af. Dat was de blik die ze voor personen met een broek aan reserveerde, maar nooit voor een andere vrouw.

'Hoe staat het met de zaken op de ranch?' vroeg Valerie.

'Niet anders dan toen meneer Rosemont er een paar maanden geleden met een helikopter overheen vloog om alles te inspecteren,' zei Jazz effen.

'Dat heeft u dus gehoord ?' Jimmy Rosemont klonk niet verbaasd, maar enigszins geamuseerd. Jazz hield niet van zijn joviale, te verzorgde uiterlijk en manier van doen, evenmin als Mike Kilkullen dat had gedaan.

Wat sir John Maddox betrof, hij had het soort uitgestreken gezicht waarop Britten het patent schijnen te bezitten. Hij was een man van achter in de zestig met te lang dunnend grijs haar dat het duidelijk maakte dat hij zich niet om zijn haarstijl bekommerde. Zijn nogal formele grijze pak met twee rijen knopen was onberispelijk, maar oud genoeg om het een familiestuk te laten lijken. Zijn knappe gezicht had waardige trekken die duidelijk maakten, dat hij eraan gewend was gezag uit te oefenen.

'Ik vond het de beste manier om een overzicht van de ranch te krijgen, zo vanuit de lucht,' ging Jimmy Rosemont rustig verder. 'Heeft u dat wel eens gedaan? Het is een verrassende ervaring en toont je dingen die je vanaf de grond nooit zou zien.'

Als je van een scherpe, uitgekookte charme hield, dan vond je Jimmy Rosemonts stem en manieren ongetwijfeld charmant, dacht Jazz; maar zij bekeek dat anders. Ze nam niet de moeite hem te antwoorden, maar wachtte, met haar kin in de lucht, haar in broekspijpen gestoken benen over elkaar, de armen voor haar borst gevouwen en neutraal naar een willekeurig punt op middellange afstand starend. Haar lichaamstaal was berekend. Ze stond tegenover een meerderheid, maar ze wist dat ze eruitzag alsof ze haar troepen inspecteerde. Uiteindelijk zou een van hen haar wel het doel van deze bijeenkomst vertellen.