Dazzle(138)

Hij moest innerlijk lachen om de houding van Casey en Jazz. Hij had zijn opvallende dochter zich nog nooit zo keurig, zo saai zien gedragen als vandaag. En Casey was net een beroepsdiplomaat die zijn eerste bezoek bij de keizer van een vreemde mogendheid moest afleggen die dol op protocol was.

Terwijl ze gingen zitten, fluisterde Red hem toe: 'Of ze hebben het gedaan en het was een mislukking, óf hij wilde en zij niet.'

'Zoiets,' dacht ook Mike. 'Ze hadden beter kunnen thuisblijven en het nog eens proberen. Ze kunnen nauwelijks verwachten dat het de eerste keer al raak is... ze zijn te jong.'

Hij had gereserveerd bij L'Ambroise, een van de weinige dure en formele Franse restaurants in deze nonchalante strandomgeving. Gewoonlijk aten ze thuis, maar Mike wilde Susie extra tijd gunnen voor de voorbereidingen voor morgen wanneer de rest van de familie zou komen, tien man sterk. Ze had er twee plaatselijke hulpen en twee serveersters voor aangenomen die de hele week elke dag zouden komen. Maar Susie wilde natuurlijk zelf de hele organisatie regelen.

Eigenlijk moest je op zaterdag voor Kerstmis thuisblijven, vond Mike. Ze hadden moeite gehad met parkeren, omdat op de drukke parkeerplaats van het grote winkelcentrum vrijwel alles bezet was doordat alle winkels open bleven, maar dit restaurant met een al oudere pianist serveerde uitstekende gerechten in een rustige sfeer.

'We hebben iets te vieren, schat,' zei Red tegen hem. 'Kaviaar en wodka, vind je niet? Bergen kaviaar en zeeën van wodka.'

'Goed idee.' Hij begreep haar bedoeling. Misschien zou het de lucht wat doen opklaren. De combinatie moest toverkracht bezitten, anders zouden de Russen er niet altijd mee aankomen om bij officiële gelegenheden het ijs te breken.

'Wat vieren we, pap?' vroeg Jazz nadat Mike had besteld.

'Het leven in zijn geheel, meisje. Gezondheid, liefde, vrienden - al die goede dingen.'

Zijn dochter moest woest op Casey zijn, dacht Mike, anders had ze zich niet zoveel moeite getroost om er zo verleidelijk uit te zien. Ze had een heel kort jurkje aan van doorzichtige bruine kant op vleeskleurige chiffon, met maar heel smalle schouderbandjes. Hoe ze het gedaan had wist hij niet, maar ze had haar haar opgemaakt in de stijl van Veronica Lake in de jaren veertig, met lange lokken over de ene kant van haar gezicht en ze was zó gaan zitten dat die kant naar Casey was toe gewend, evenals haar blote rug.

Een kelner bracht hun kristallen borrelglaasjes en vulde die uit een karaf die in een blok ijs op tafel was gezet. Mike luisterde naar de pianist die iets uit 1936 speelde voordat hij zijn glas voor een toost ophief, en Red aankeek.

' The night is young and you're so beautiful,' zei hij en dronk zijn glas wodka in één teug leeg.

'Zing je het voor me?' vroeg ze.

'Nee... ik kan geen wijs houden.'

Red hief haar glas op.' May I have the next romance with you- uit datzelfde jaar.' Ze dronk haar glas ook leeg en hield het op om opnieuw te laten vullen.

'Hé, dat kan ik ook,' zei Jazz. 'Wat vinden jullie van My heart belongs to Daddy - en Red, natuurlijk,' voegde ze eraan toe. De kelner vulde de glazen opnieuw.

'Ik ben aan de beurt,' zei Casey.' All or nothing at al!’

Red kneep Mike even onder de tafel. Ze had het wel goed geraden.

Mike hief zijn glas.' Happy days are here again - voor ons allen.'

Terwijl hij een slok nam zag hij zichzelf jaar in jaar uit, vijfenveertigjaar lang, zijn paard zadelen bij zonsopgang en met zijn vaquero's naar de hoge weiden rijden en het vee daar; hij zag Sylvie met Jazz op schoot zitten in haar oude schommelstoel terwijl ze een Zweeds wiegeliedje zong. Het was niet altijd een gemakkelijk of gelukkig leven geweest, maar hij had met geen ander willen ruilen.

De kelner kwam weer om de glazen te vullen en Jazz wilde een nieuwe ronde liedjes met toosts beginnen, maar de anderen begonnen bezwaren te maken. Toch zei Jazz uitdagend: ' I want tot marry a male quartet.' En Casey vond dat hij ook nog een goede wist.

' The lady is a tramp, en wat denk je van She wouldn't do - what I asked her to.'

'Dat verzin je maar,' zei Mike beschuldigend.

'Nee, hoor. In 1923 geschreven, hetzelfde jaar als dat beroemde nummer I won 't say I will, but I won 't say I won 't. - uit Little Miss Bluebeard, met muziek van Gershwin. Dat moet een geweldig jaar voor gefrustreerde mannen zijn geweest. Vraag het mij maar, Mike, ik ben een expert op dat gebied. Koeien zijn hierbij vergeleken gewoon niets.'

'Laten we er nu mee ophouden,' zei Jazz, en zette haar glas met een smak op tafel. 'Ik heb zin in kaviaar,' voegde ze eraan toe. Ze keek naar Red en haar vader. Casey had ze geen blik waardig gekeurd.

'We hebben allemaal zin in kaviaar,' zei Mike. De karaf wodka was heel snel leeggeraakt en de kelners serveerden nu de kaviaar rechtstreeks uit het grote blauwe blik dat op een zilveren schaal te midden van ijsblokjes stond en ze gingen uiterst behoedzaam te werk om de breekbare eitjes niet te beschadigen.