Dazzle(142)

Valerie stond bruusk op en een zegevierende uitdrukking verdrong de eerdere woede op haar gezicht. Nu ze wist dat ze in elk geval een derde van het land erfde, zei ze hooghartig: 'Kunt u mij en mijn zus dat alles in een brief meedelen, meneer White? We hebben beiden haast en deze kleinigheden zijn voor ons onbelangrijk.' Fernanda stond ook op en zonder verdere plichtplegingen wilden ze het kantoor uitlopen.

'Een ogenblikje, jongedames,' zei Henry White scherp. 'Komen jullie beiden eens terug en ga zitten. Ik ben nog lang niet klaar.'

Valerie draaide zich om. 'Moeten we volgens de wet nu naar al die legaten luisteren?'

'Nee, daar heeft dit niets mee te maken. Maar er is nog iets dat ik jullie nu moet meedelen, zodat jullie weten in wat voor positie jullie jé nu bevinden. In geval van een testament als dat van jullie vader dat zonder een executeur werd opgesteld - ook tegen mijn advies in - zal er een tijdelijke bedrijfsleider moeten worden benoemd, en wel zo spoedig mogelijk, totdat een definitieve beheerder wordt aangewezen.'

'Waarom?' vroeg Fernanda.

'De Kilkullen-ranch is een lopend bedrijf. Er moet een bedrijfsleider komen die ervoor zorgt dat de kosten worden voldaan. Er werken bijvoorbeeld tientallen mensen op de ranch en er moeten lonen en salarissen worden uitbetaald; rekeningen moeten wekelijks of maandelijks worden voldaan. Dan zijn er de citrus- en andere kwekers die pacht betalen. Ten slotte moet worden beslist hoe en wanneer de koeien het best kunnen worden verkocht. De meeste zijn drachtig. Dan is er de kudde stieren. Vergeet niet, jongedames, dat ik jarenlang de bankier van je vader ben geweest en ik weet alles nog heel precies. Aan mijn geheugen mankeert niets.'

'Wie... wie benoemt die bedrijfsleider en die beheerder?' vroeg Jazz verbijsterd. Vierduizend stuks vee, duizenden ongeboren kalveren, honderden stieren - er waren talloze details aan het beheren van de ranch verbonden waarover ze nooit had nagedacht.

'Het Hooggerechtshof van Orange County. Ik verwacht eigenlijk dat ze iemand zullen aanstellen met ervaring op een bank met zakelijke belangen in ranches. Bijvoorbeeld Wells Fargo.'

'Een vreemde van een bank... ?' begon Jazz.

'Precies. Tenzij iemand van jullie het hof vraagt beheerder te mogen worden en de anderen het daarmee eens zijn.'

Jazz keek even naar Valerie en Fernanda en zag dat ze even negatief als zij tegenover dit voorstel stonden. Alle drie schudden ze hun hoofd.

'Een verstandig besluit. Het is een ingewikkelde opdracht. Natuurlijk mag zo'n bedrijfsleider geen goederen verkopen die tot de nalatenschap behoren. Maar jullie moeten het alle drie met de benoeming eens zijn. Het kan wel een paar dagen duren.'

Henry White leunde achterover op zijn stoel. 'Jullie mogen nu vertrekken.'

'Jazz, ik hoop dat je het niet erg vindt als ik nog een nacht beslag leg op ruimte in je fantastische, oude Historische Gebouw,' zei Valerie hatelijk, woedend omdat zij de haciënda niet had gekregen. 'Morgenochtendvroeg vertrekken we met onze kinderen, hè, Fernanda?'

'Toe nou, Valerie, jullie kunnen zolang blijven als je wilt. Dat weet je heel goed!' riep Jazz uit.

'Ik denk er niet aan. We zullen ons veel meer thuisvoelen in de Ritz in Laguna Niguel, en daar gaan we heen totdat die kwestie met een beheerder is geregeld.'

Terwijl Valerie en Fernanda de trap afliepen, hoorde Jazz hen druk met elkaar praten en ze was blij dat ze niet kon horen wat hun opgewonden stemmen zeiden. Ze voelde zich door hen vernederd en wist dat de oude meneer White veel te slim was om hun blijdschap niet te merken. Hun hebzuchtige, bijna niet in te tomen inhaligheid was zo duidelijk op hun gezichten te lezen geweest en had maar al te duidelijk hun verplichte droevige gezichtsuitdrukking van de laatste dagen weggevaagd.

'Je schijnt niet zo'n haast te hebben als je zussen, Jazz. Daar ben ik blij om. Ik had nog enkele dingen willen zeggen, dingen die ik uit ervaring weet zou je kunnen zeggen, maar ik vond het niet raadzaam of zelfs mogelijk - ha! - ze langer hier te houden.'

'Ik wil graag de stem van de ervaring horen,' zei Jazz ernstig. Fernanda en Valerie hadden Henry White zelfs niet bedankt voor zijn moeite.

'Ik hoop dat jij en je zussen je ervan bewust zijn wat een verantwoordelijkheid deze nalatenschap betekent,' zei Henry White. 'Het spijt me dat ze vonden dat ze zo snel moesten vertrekken. Ik heb ze natuurlijk wel als kinderen gekend, maar oppervlakkig. Hun moeder kende ik beter. Zij en mijn zoon, de gouverneur, en mijn schoondochter zijn intieme vrienden. Ze hadden daar wel even aan kunnen denken, vind ik.'

'Ik weet zeker dat ze niet zo bruusk wilden zijn,' zei Jazz. 'Valerie was van streek over de haciënda.'

'Dat kan wel zijn. Maar een derde van de Kilkullen-ranch is een koninklijke erfenis. Ik kreeg de indruk dat ze het nieuws zo snel mogelijk wilden bekendmaken,' zei hij en keek Jazz scherp aan.

'Of ze wilden gaan pakken,' zei ze afkeurend. Net iets voor Valerie om te doen of ze met een baby in de armen in de sneeuw was gezet.