Dazzle(141)

Nadat meneer White Jazz, Valerie en Fernanda had begeleid naar stoelen die voor zijn bureau waren opgesteld, begon hij te spreken. Gecondoleerd had hij hen al bij de begrafenis.

'Jongedames, ik had niet gedacht dat dit ooit zou gebeuren en verwachtte dat jullie vader mij zou overleven. Nu dit niet het geval is en ik jullie het testament moet voorlezen, wil ik eerst graag zeggen dat ik het er niet mee eens ben. Ik ben geen voorstander van thuis met de hand geschreven testamenten. Ik kon er nooit vertrouwen in hebben.'

Valerie beet geïrriteerd op haar lippen en schuifelde nerveus met haar voeten. Fernanda blies haar haar voor haar gezicht weg. Jazz zat doodstil.

'Ik heb jullie vader vaak gezegd dat zijn testament door een notaris moest worden opgesteld en bewaard, maar hij wilde niet naar me luisteren. Ik was destijds met de uitvoering van zijn vaders met de hand geschreven testament belast geweest en hij vond dat ik het nu ook maar moest doen, ook al was ik het er niet mee eens.'

Fernanda keek Valerie aan en sloeg haar ogen ten hemel, maar meneer White nam nergens notitie van en ging rustig door.

'Toch is dit testament absoluut wettig, en ik heb de nodige ervaring met testamenten. Ha! Het is driejaar geleden, op 15 januari 1987, geschreven en ik was erbij aanwezig. Ofschoon de wet het niet voorschrijft, stond ik erop dat mijn secretaresse en de huidige directeur van de bank als getuigen optraden. Voor zover ik weet bestaan er geen andere testamenten.'

Hij liet zijn bril een eindje zakken om hen aan te kijken en zag het ongeduld van Valerie en Fernanda. Toen ging hij gewoon door.

'Er zijn enkele legaten, in hoofdzaak voor Susie Dominguez die al jaren voor jullie kookt, en voor de vaquero's die vrijwel hun hele leven voor jullie vader hebben gewerkt. Ze zijn heel royaal, maar onder de omstandigheden begrijpelijk. Toch zijn ze in verhouding tot de rest van de nalatenschap onbelangrijk en ik lees ze straks wel voor.

Jullie willen natuurlijk graag weten hoe het met de rest van de erfenis gaat; deze bestaat uit een spaarrekening bij de Bank van San Clemente en de vijfentwintigduizend hectare land die bekendstaan als de Kilkullen-ranch.'

Henry White keek hen onderzoekend aan. Alleen Jazz beantwoordde zijn blik op een vriendelijke wijze. Ze wist hoe haar vader op Henry White gesteld was geweest en hem volkomen betrouwbaar had geacht, al maakte hij een wat droge indruk. Ze wist dat hij werkelijk verdrietig was om de dood van zijn vriend Mike. Eindelijk begon de oude heer het document dat hij in zijn handen hield voor te lezen.

'"Gezien het ontbreken van een mannelijke erfgenaam, laat ik, Micheal Hugh Kilkullen, het geld op mijn spaarrekening bij de Bank van San Clemente na in een fonds, bedoeld om daaruit het onderhoud van ons familiehuis te betalen, de Haciënda Valencia. Mijn dochter Juanita Isabella moet beslissen hoe dit geld zal worden besteed.

De Haciënda Valencia, die bekendstaat als een Californisch Historisch Gebouw, alles wat erin aanwezig is, het hele gebied van de oprit vanaf de weg naar de haciënda, al de tuinen om de haciënda heen, de stallen, de bijgebouwen en de fotoarchieven met foto's van mijn grootvader, Hugh Kilkullen, laat ik uitsluitend en onherroepelijk na aan mijn dochter Juanita Isabella Kilkullen. De Haciënda Valencia is altijd haar tehuis geweest en ik weet dat geen van mijn beide andere dochters de haciënda als zodanig beschouwen."'

'Dat is onfatsoenlijk!' onderbrak Valerie hem woedend. 'Hoe kon hij weten of ik geen huis in Californië zou willen hebben? Of Fernanda? Dit is verschrikkelijk oneerlijk!'

'Valerie, mag ik je verzoeken je commentaar voor later te bewaren?' zei meneer White ernstig.

'Het is schandalig, en ik neem het niet.’

'Val, houd je mond. Ik wil de rest horen,' zei Fernanda en tikte haar zus even gevoelig op haar knie.

'Om verder te gaan...' zei Henry White en keek afkeurend naar het papier voor hem.

' "Gezien het feit dat er geen mannelijke erfgenaam is, laat ik al het overige land dat bekendstaat als de Kilkullen-ranch na in drie gelijke delen, en wel aan mijn drie dochters Juanita Isabella Kilkullen, Fernanda Kilkullen en Valerie Kilkullen. Ik hoop, vertrouw en geloof dat mijn dochters zo verstandig zullen zijn om het juiste met hun erfenis te doen."'

De oude man legde het document op zijn bureau neer. De drie vrouwen wachtten totdat hij verder zou gaan, maar hij keek kalm van de een naar de ander. 'Dat is alles.'

'Alles?' vroeg Valerie achterdochtig. 'Is het zo eenvoudig?'

'Zo eenvoudig is het. Afgezien van de legaten die ik al noemde,' verzekerde de heer White haar. 'Jullie hebben net het hele testament van je vader, Michael Kilkullen, gehoord. Toen hij dit schreef, zei hij tegen me dat hij zo eerlijk mogelijk tegenover zijn kinderen was geweest en de rest moesten jullie zelf maar uitzoeken. Ha! Ik hoop dat jullie dat aankunnen. Nu zal ik jullie de legaten aan zijn personeel voorlezen.'