Dazzle(134)

'Sam?' Casey schoof niet verder op.

'Ik had medelijden met hem: alleen met Kerstmis, vol heimwee naar Australië - ik heb hem uitgenodigd voor kerstavond en eerste kerstdag.'

'Dat was lief van je.'

'Och, ik vond het heel normaal,' zei Jazz, maar keek toch wel zelfvoldaan, vond Casey. Hij sloot de map en liep naar de planken waar de honderden foto's lagen gerangschikt. Hij zocht zo maar wat rond en was geëmotioneerd; dat voelde hij zelf goed. Hij keerde Jazz zijn rug toe om niets te laten blijken van de jaloezie waarop hij geen enkel recht had.

'Laten we eens kijken naar iets uit bijvoorbeeld 1910, van voor de Eerste Wereldoorlog,' beval Jazz. Vroeger groef ze vaak na het eten met haar vader in het verleden, via de foto's van Hugh Kilkullen.

'1910... dat moet op de bovenste plank liggen,' zei Casey, blij dat ze zich had laten afleiden. Hij zocht uitgebreid zodat alle sporen van zijn jaloezie zouden verdwijnen en plotseling zag hij een bruine map die achter de andere was gegleden, nu klem zat en tegen het hout bijna onzichtbaar was. Alle andere waren groen. 'Kijk, Jazz, een verloren schaap.' Hij legde de map voor haar neer. 'Die lijkt niet bij de andere te horen. Ken je hem?'

'Nééeee...! Hij heeft een heel ander formaat. Wacht eens, Casey - wat staat erop? - "Amilia Moncada y Rivera" - mijn overgrootmoeder! Dat was haar meisjesnaam. Die moet al van haar zijn geweest voordat ze met Hugh Kilkullen trouwde. En die datum - 1881. Hij is in 1864 geboren, dus zij moet nog heel jong zijn geweest. Help me eens om dat ding open te maken,' zei Jazz opgewonden en peuterde heftig aan het lint dat kapot dreigde te gaan toen ze probeerde de knoop te ontwarren.

Eindelijk gaf de stof mee en Jazz deed ongeduldig de map open. Er zaten vier vakken in en ze zag onmiddellijk dat hoewel twee ervan foto's bevatten, in de twee andere papieren zaten, fel gekleurde papieren. 'Kijk eens,' zuchtte Jazz en herkende ze ogenblikkelijk. 'Amilia bewaarde haar Valentijnskaarten. Mooi, hè? Zulke heb ik nog nooit gezien.' Ze pakte de prachtig bewerkte kaarten voorzichtig op en keek naar de namen die erop stonden. 'Amilia was een flirt, zeggen ze in de familie. Kijk, Casey, een stapeltje brieven! Misschien liefdesbrieven. Ik hoop dat ze van Hugh Kilkullen zijn, maar je weet nooit. Dit lint zit te vast; dat kan ik niet openmaken zonder het kapot te trekken. Wat is dit?' Ze hield twee velletjes vergeeld papier omhoog. 'Het is Spaans, maar kijk eens wat een handschrift. Het zou me dagen kosten om te weten te komen wat er staat, mijn Spaans is niet zo goed ook al had ik Spaans op school. Het is een brief aan Amilia van, o, Casey, van Juanita Isabella - mijn betovergrootmoeder! Zij was de dochter van Valencia, het meisje met wie Michael Kilkullen is getrouwd toen hij deze ranch kocht. Waarom zou Amilia een brief van haar schoonmoeder hebben bewaard?'

'Misschien is het een lijst van wenken hoe ze, vanuit het standpunt van een Spaanse, de Kilkullen-mannen het beste kan aanpakken.'

Jazz trok haar wenkbrauwen op en keek hem aan. 'Wat een typische mannenopmerking.' Ze legde alle papieren zorgvuldig in de map terug en spreidde nu de foto's voor zich op tafel uit. Zwijgend bestudeerden zij en Casey beelden die al meer dan een eeuw oud waren.

'Het is maar goed dat ze er namen op heeft gezet,' zei Jazz.

'Wat een grote familie,' vond Casey.

'En wat een vreselijke foto's! Die mensen zien eruit alsof ze zijn geëlektrokuteerd en daarna opgezet, en de belichting is zó slecht, dat je nauwelijks hun gezichten kunt onderscheiden. Bijna allemaal foto's van haar eigen familie, zie ik. Kijk, hier is er een van Hugh Kilkullen. Op niet één van zijn zelfportretten ziet hij er zo jong uit. Amilia heeft dit vast voor hun huwelijk genomen. Van het weinige dat je ziet, lijkt hij over te lopen van energie.'

'Als je vader donker was en een snor had, zou hij op hem lijken,' vond Casey.

'Ja, hè? Door de foto's van Hugh Kilkullen realiseer je je hoe ver hij zijn tijd vooruit was. Al zijn het geen goede foto's, ze zijn wel boeiend. Kijk, hier is er een van Amilia's ouders, mijn betovergrootouders aan de Spaanse kant. Ik geloof dat de Ierse genen dominant waren,' zuchtte Jazz. 'Wat zou het leuk zijn geweest om een overgrootmoeder met talent te ontdekken.'

'Dan zou je kunnen zeggen dat het zich via de vrouwelijke lijn voortzette.'

'Ja. Nou, laten we alles maar weer inpakken. Als ik de kans krijg, zal ik ze eens aan pap laten zien.'

Jazz deed de map dicht, maar durfde het lint niet opnieuw te gebruiken. Casey zette hem op de plank bij de grotere, groene mappen uit 1910.

'Ik geloof dat ik nog nooit zo moe ben geweest, Casey,' zei Jazz. 'Ik leef nog steeds in het ritme van de tijd in New York. Ik moet maar eens gaan slapen.'

'Als ik weer eens op onderzoek uitga, neem ik iemand mee die tot later dan acht uur kan opblijven,' gromde Casey terwijl hij het licht uitdeed en de kamer weer afsloot.