Dazzle(135)

Wat levert het je eigenlijk op als je je sympathiek gedraagt, vroeg hij zich af. Jazz wenste hem slaperig welterusten en ging naar haar kamer. Het leverde hem in ieder geval niets extra's op, eerder het tegenovergestelde!

In de archiefkamer had Jazz zich doodmoe gevoeld, maar nadat ze een bad had genomen en klaar was om in bed te stappen, merkte ze dat het pas negen uur was. Moest ze nu toegeven en gaan slapen, of gewoon nog een flinke tijd opblijven en zo weer aan de Californische tijd wennen? Afwezig maakte ze het kerstcadeautje open dat Pete tijdens Mels feest in haar tas had gestopt. Een zwartsatijnen pyjama met bijpassende peignoir, alles afgezet met wit. Ze was verrukt, ook al was dit soort lingerie een open - maar niet agressieve - liefdesverklaring. Die goeie Pete. Hij bleef het proberen. Ze deed de pyjama aan en besloot er onmiddellijk mee naar bed te gaan.

Drie uur later werd ze met een schok wakker en voelde dat ze niet gemakkelijk weer in slaap zou vallen. Zelfs niet in haar eigen bed waarin ze altijd het beste sliep. Volgens haar wekker was het middernacht, dus drie uur 's morgens in New York, en iedereen wist dat dat de slechtste tijd was om wakker te worden. Alles zag er om die tijd anders en verwrongen uit en je kreeg ideeën waarop je overdag nooit zou komen. Toch had ze een geheimzinnig geluksgevoel, alsof ze een heerlijke droom had gehad waardoor ze zich nu zelfs nog prettig voelde.

Jazz boog zich voorover en pakte een paar kussens op die ze op de grond had gegooid voor ze ging slapen. Ze zette ze achter haar rug en ging rechtop zitten nadenken. Dit geluksgevoel, na die ellendige ochtend, moest een reden hebben. Ze dacht na over Gabe en Phoebe en dat gedoe bij het feest in Mels studio.

Natuurlijk had Susie gelijk, al had ze het niet willen inzien. Gabe moest hebben geweten wat hij deed. Bijna het eerste wat zij had gezegd toen hij haar in haar flat kwam bezoeken, was over de Lakers gegaan. De enige manier om met mensen als Gabe en Phoebe om te gaan, was óf hen te accepteren óf hen te mijden als de pest.

Zij had voor het laatste gekozen. In haar leven bestonden zij niet meer. Alle gevoelens van beledigd-zijn waarmee ze op de ranch was aangekomen, waren weg. Ze was dolgraag bij dat feest van Magie geweest, maar dat ging naar de afdeling onvervulde wensen. Had ze over wensen gedroomd? Het woord maakte iets bij haar los, maar meer kwam niet boven, al bleef dat merkwaardige geluksgevoel bestaan.

Jazz dacht aan Sam Butler. Misschien was ze blij omdat hij voor het eerst naar de ranch zou komen. De laatste keer dat ze hem had gezien, was hij erg van streek geweest. Hij had zich door Guber- Peters laten overhalen de rol van een dressman te spelen die de verwachtingen ten aanzien van hem in de war stuurt door een magnaat in onroerend goed te worden.

'Het was het ergste wat ik voor mijn carrière had kunnen doen,' had hij wanhopig tegen Jazz gezegd. 'Ik begrijp nog niet dat ik me heb laten aanpraten dat het goed voor me zou zijn wanneer door mij de algemene opinie over dressman zou worden herzien. Daarna heb ik met een journalist gesproken die zei dat acteurs altijd verraden hoe ze in werkelijkheid zijn. Niet zozeer tijdens een interview, want dan kunnen ze dingen verzwijgen, maar de rollen die ze kiezen verraden hen. Ik vroeg me dus af of Redford deze rol ooit zou hebben geaccepteerd, en ik wist dat hij hem zou hebben geweigerd. Geen producent heeft het hem ook ooit durven vragen.'

Jazz dacht glimlachend aan Sam en zijn carrièremoeilijkheden. O, ze waren even echt als die van elke gewone man, maar hij overdreef altijd zo. Die arme Sam, een levensgrote, normale Australiër, die gevangenzat in het lichaam van een grote schoonheid. Hij had in het oude Griekenland geboren moeten worden, dacht ze, maar ze zou hem dat nooit vertellen. Zijn gevoel voor humor was niet zo groot.

Haar gedachten over Sam zette haar aan het peinzen. Die uitgebreide familiebijeenkomst met Kerstmis was nooit zo'n succes, en met Sam erbij zou het zelfs een ramp kunnen worden. Ze had hem niet zo spontaan moeten uitnodigen toen hij klaagde dat hij met Kerstmis niet naar huis kon, naar huis waar hij als alle anderen werd behandeld. Hoe zou haar vader op Sam reageren? Och, die had alleen oog voor Red. Belangrijker was hoe Sam en Casey op elkaar zouden reageren.

Casey! Opeens wist Jazz weer een deel van haar droom. Ze had op het pianokrukje gezeten, met Casey, en hij had There is a SmallHotel gezongen en hij was net klaar met die tweede regel over de put waar je wensen in kon roepen - en ze herinnerde zich alleen nog maar dat Casey zong: 'Ik wou dat we daar waren, met ons tweetjes'. Haar kin had op zijn schouder gerust.

Jazz sloot haar ogen om zich goed te concentreren. Er kwam verder niets bij haar boven, maar het geluksgevoel werd intenser alsof ze in een emotionele zoeker keek. Casey.

Ze had nauwelijks op hem gelet vanavond. Tijdens het eten was hij alleen maar een naar behoren verontwaardigd gehoor geweest, daarna een hartelijke, geduldige man die probeerde haar van haar boosheid af te leiden, en toch... en toch... als hij er vanavond eens niet geweest was? Zou ze dan ook midden in de nacht zijn wakker geworden en zo duidelijk hebben ingezien dat Sam Butler een beetje egocentrisch was, een beetje maar, en dat Gabe alleen maar een hopeloze Hongaar was en dat zelfs Phoebe in wezen slechts belachelijk was? Casey had er slag van alles in perspectief te brengen, niet door woorden, maar alleen maar door te zijn zoals hij was.