Blauwe maan(81)

‘Sorry,’ zeg ik vlug, maar ik kan verder niets uitbrengen. Een tweede vloedgolf van tranen is me te snel af en ik snik ontroostbaar.

Ze aait me over mijn hoofd terwijl ik huil. ‘Ik weet dat je hem mist. Ik weet hoe vervelend het is.’

Ik maak me los als ik die woorden hoor, want ik voel me schuldig. Ik kan toch niet doen alsof het allemaal om Damen gaat, want dat is maar gedeeltelijk waar. Ik mis ook mijn vrienden – zowel in Laguna als in Oregon. Ik mis mijn leven – het leventje dat ik hier nu heb, maar ook dat waarnaar ik terugga. Ook al weet ik zeker dat ze beter af zijn zonder mij – en dan bedoel ik iedereen, zelfs Damen – dat maakt het er niet gemakkelijker op.

Maar het moet nou eenmaal gebeuren. Ik heb gewoon geen keus.

Als ik het zo stel, dan is het ietsje gemakkelijker. Want in alle eerlijkheid doet het er weinig toe wat de reden is. Ik heb een prachtkans gekregen, zo een krijg ik nooit meer.

Nu is het tijd om naar huis te gaan.

Ik zou alleen graag meer tijd hebben om afscheid te nemen.

Die gedachte zorgt voor een nieuwe huilbui en Sabine houdt me nog steviger vast. Ze fluistert bemoedigende woorden terwijl ik haar vasthoud. Met haar armen om me heen voelt alles veilig, warm en kalm.

Alsof alles wel weer goed komt.

Met mijn ogen dicht druk ik me nog steviger tegen haar aan. Mijn gezicht ligt op haar schouder, bij haar nek, en mijn lippen bewegen geluidloos: ‘Tot ziens.’





Veertig


Ik ben al vroeg wakker. Het is de laatste dag van mijn leven – althans van het leventje dat ik nu, hier heb opgebouwd – en daarom wil ik er het beste van maken. Ik weet ook wel dat ik vast weer begroet word met het gebruikelijke ‘Lo-ser!’, ‘Debiel!’ en het nieuwste: ‘Heks!’ Maar ik weet ook dat het de laatste keer is dat ik dat naar mijn hoofd geslingerd krijg, en dat helpt.

Op Hillcrest High (de school waar ik straks weer op zit) heb ik wel een hele hoop vrienden. Dat maakt het een stuk makkelijker, en zelfs leuker, om er van maandag tot en met vrijdag naartoe te gaan. Ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit gespijbeld heb (wat hier steeds vaker gebeurt). Ik was ook nooit bang dat ik er niet bij hoorde.

Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik daarom zo graag terug wil gaan. Natuurlijk ben ik dolblij om weer bij mijn familie te zijn, maar een stel goede vrienden hebben die me accepteren zoals ik ben en bij wie ik mezelf kan zijn, dat maakt de beslissing wel makkelijker.

Over die beslissing zou ik niet eens hoeven nadenken als Damen er niet was geweest.

Ik kan me nog steeds niet voorstellen hoe het is hem nooit meer te zien. Nooit meer zijn huid te voelen, de warmte van zijn blik, een zachte kus van zijn lippen… Toch ben ik bereid dat allemaal op te geven.

Als dat betekent dat ik mijn oude leventje weer kan oppakken en weer bij mijn familie kan zijn, dan is het geen moeilijke keus.

Ik bedoel, Drina heeft me vermoord zodat ze Damen voor zichzelf had. Damen heeft mij weer tot leven gewekt zodat hij mij voor zichzelf had. Hoeveel ik ook van hem houd, hoeveel pijn het me ook doet hem nooit meer te zien, ik weet nu zeker dat hij iets tegennatuurlijks gedaan heeft toen hij me terughaalde uit de dood. Hij had me nooit onsterfelijk mogen maken.

Nu is het aan mij om al die dingen terug te draaien.

Ik sta voor mijn kast en pak mijn nieuwste spijkerbroek, een zwarte trui met V-hals en de nog redelijk nieuwe ballerina’s. Dat is wat ik aanhad in het visioen. Ik laat mijn vingers door mijn haren glijden, doe lipgloss op en doe de diamanten oorbelletjes in die ik voor mijn zestiende verjaardag van mijn ouders heb gekregen (want ze zullen het echt merken als ik die niet draag). Om mijn pols doe ik het armbandje met de paardenbitjes dat ik van Damen heb gekregen. Het past niet bij mijn oude leventje, maar ik wil het absoluut niet achterlaten.

Ik pak mijn tas, kijk nog een laatste keer mijn belachelijk grote kamer rond en loop dan de deur uit. Ik wil graag nog een keertje een normale dag meemaken, al was mijn leventje niet altijd even leuk en zal ik het me niet eens herinneren. Ik moet nog afscheid nemen en een paar dingen afhandelen voor ik ga.

Zodra ik het parkeerterrein van de school op rijd, zoek ik Damen. Hijzelf, zijn auto, wat dan ook – elk teken van hem is meegenomen. Zolang het nog kan, wil ik hem zo veel mogelijk zien. Daarom ben ik teleurgesteld als ik hem nergens kan vinden.

Ik parkeer mijn auto en loop naar de les. Ik doe mijn best geen voorbarige conclusies te trekken, overstuur te raken of overdreven te reageren alleen maar omdat hij er nog niet is. Hij wordt weliswaar steeds normaler nu het gif langzaam zijn transformatie van de afgelopen honderden jaren ongedaan maakt, maar zoals hij er gisteren uitzag – nog steeds aantrekkelijk, sexy en geen dag ouder qua uiterlijk – denk ik dat het nog dagen duurt voor het echt misgaat.