Blauwe maan(79)
Zacht gezegd maakte ik me nogal zorgen of ik al deze spullen op één plek zou kunnen vinden. Het was zo’n rare, gevarieerde lijst dat ik niet eens zeker wist of alles wel bestond. Ik zag het niet gebeuren, om eerlijk te zijn. Maar Ava verzekerde me dat Lina niet alleen alles had, maar dat ik haar ook kon vertrouwen. Dat laatste weet ik nog niet zo zeker, maar veel keus had ik niet.
De manier waarop Lina maar naar me bleef turen met half toegeknepen ogen terwijl ze alle poeders en kruiden verzamelde, bezorgde me koude rillingen. Toen ze de schets omhooghield die ik heb gemaakt, vroeg ze: ‘Waar hou jij je precies mee bezig? Is het soms een vorm van alchemie?’ Toen wist ik zeker dat ik een grove fout had gemaakt.
Ava keek me aan en wilde me helpen. Maar ik schudde mijn hoofd en forceerde een lachje. ‘Als u alchemie bedoelt in de oeroude zin van heersen over de natuur, het afwenden van chaos en het leven verlengen voor onbepaalde tijd…’ Want die definitie had ik maar uit mijn hoofd geleerd nadat ik het woord had opgezocht. ‘… dan niet. Ik ben bang dat mijn ambitie lang niet zo ver reikt. Ik wil gewoon wat witte magie proberen. Ik hoop een spreuk te bedenken die me helpt bij schoolonderzoeken, maar ook met een date voor het schoolbal en misschien ook tegen mijn allergieën. Het is al bijna lente, dus die ellende begint ook binnenkort weer. Ik wil geen dikke, rode neus op de foto’s van het schoolbal, natuurlijk.’
Ik merkte ook wel dat het niet erg overtuigend klonk. Vooral dat gedeelte over mijn allergieën niet. Dus deed ik er een schepje bovenop. ‘Daarom heb ik die rozenkwarts nodig, want zoals u wellicht weet, helpt die met de liefde. O, en de turkoois…’ Ik wees naar de ketting die ze droeg. ‘Ach, u weet dat die bekendstaat om zijn genezende werking en…’ Ik had nog wel een hele tijd zo door kunnen gaan en de lijst kunnen afwerken die ik kort daarvoor uit mijn hoofd geleerd had. Maar ik besloot het te laten voor wat het was en mijn schouders op te halen.
Ik pak de kristallen uit en houd ze voorzichtig in de palm van mijn hand. Ik sluit mijn vingers eromheen en stel me een stralend wit licht voor dat recht in de kern van de stenen doordringt. Dit is de belangrijke stap van zuivering en reiniging. Van wat ik op internet gelezen heb, is dat de eerste stap in het programmeren van de stenen. Hierna moet ik ze (hardop!) vragen om de krachtige energie van de maan in zich op te nemen zodat ze me de dienst kunnen bewijzen waarvoor de natuur ze gemaakt heeft.
‘Turkoois,’ fluister ik met een oog op de deur. Ik wil zeker weten dat ik hem goed dichtgedaan heb. Ik zie het al helemaal voor me: Sabine die binnenstormt en mij ziet fluisteren tegen een hoopje stenen. ‘Ik wil je vragen om me te helpen met het genezen, zuiveren en in evenwicht brengen van de chakra’s, waarvoor de natuur je gemaakt heeft.’ Ik haal diep adem en straal de energie van mijn goede bedoelingen over naar de steen voor ik hem aan het buideltje toevoeg. Ik pak de volgende. Ik voel me belachelijk en niet een klein beetje suf, maar ik heb geen keus. Ik moet verder.
De volgende steen is de geslepen rozenkwarts. Ik pak elke steen apart op en stel me voor hoe het witte licht doordringt tot in de kern. Dan zeg ik vier keer: ‘Breng me onvoorwaardelijke liefde en oneindige vrede.’ Ik laat elke steen in het rode, zijden buideltje glijden en zie hoe ze om de grote turkoois heen vallen. Dan wil ik de stauroliet pakken – een prachtige steen waarvan men ooit dacht dat hij ontstond uit elfentranen. Ik vraag de steen om eeuwenoude wijsheid, geluk en hulp met de band tussen de dimensies. Dan is de zoïsiet aan de beurt, die ik met twee handen vasthoud. Ik reinig hem met wit licht, sluit mijn ogen en fluister: ‘Zet alle negatieve energie om in positieve en help me de mystieke dimensie te bereiken…’
‘Ever? Mag ik binnenkomen?’
Ik kijk naar de deur. Er zit maar een paar centimeter hout tussen mij en Sabine. Dan werp ik een blik op de stapel kruiden, oliën, kaarsen en poeders. Tot slot kijk ik naar de steen in mijn handen.
‘En help alsjeblieft met herstel en genezing van ziekte en wat je allemaal nog meer doet!’ fluister ik. Ik spreek vlug en wil de steen al in de buidel stoppen.
Maar dat gaat niet.
‘Ever?’
Ik probeer hem nog een keer in het buideltje te proppen, maar de opening is te klein en de steen is zo groot dat het nooit gaat lukken zonder het stiksel van het zakje kapot te trekken.
Sabine klopt nog een keer. Drie korte tikken geven aan dat ze weet dat ik hier zit, dat ik iets in mijn schild voer en dat ze weinig geduld meer heeft. Ik heb geen tijd om met haar te kletsen, maar ik moet iets doen. ‘Eh… momentje nog!’ Ik prop de steen met moeite alsnog in het zakje, ren naar het balkon en leg het neer op een tafeltje dat in het maanlicht staat. Dan haast ik me naar binnen, waar ik bijna instort als Sabine weer op de deur klopt en ik goed kijk naar hoe mijn kamer eruitziet. Hoe zij mijn kamer zal zien. Maar ik kan er niets aan veranderen.