Blauwe maan(78)

‘En je weet zeker dat je er helemaal klaar voor bent?’ Ze kijkt me aan en opeens is haar gezicht weer ernstig en bezorgd. ‘Ik bedoel, om dit allemaal achter te laten? Om Damen achter te laten?’

Ik slik. Daar sta ik liever niet te lang bij stil. Ik houd me liever druk bezig met één taak tegelijk tot het morgen is en ik afscheid moet nemen.

‘Zodra je iets doet, kun je het niet meer ongedaan maken.’

Ik haal mijn schouders op en kijk haar aan. ‘Dat is blijkbaar niet helemaal waar.’ Ze houdt haar hoofd schuin en haar bruine haren worden in haar gezicht geblazen. Ze pakt de plukjes vast en stopt ze achter haar oor.

‘Maar als je straks teruggaat… Nou ja, besef je wel dat je dan weer helemaal normaal zult zijn? Je hebt geen toegang meer tot al die kennis, je zult je er niets meer van herinneren. Weet je zeker dat je daarnaartoe terug wilt gaan?’

Ik kijk naar de grond en schop tegen een steentje. ‘Luister, ik zal niet liegen. Het gebeurt allemaal veel sneller dan ik had gedacht. Ik had meer tijd willen hebben om… om alles goed achter te laten. Maar in principe denk ik wel dat ik er klaar voor ben.’ Ik wacht even en herhaal de woorden in mijn hoofd. Ze gaven niet precies weer wat ik wilde zeggen. ‘Ik bedoel, ik weet dat ik er klaar voor ben. Dat weet ik echt zeker. Het voelt gewoon als een goede beslissing om alles terug te veranderen naar hoe het was en hoe het hoort te zijn, weet je?’

Het was niet mijn bedoeling, maar mijn stem gaat aan het einde van die zin omhoog, zodat het meer klinkt als een vraag dan als een feit. Ik schud mijn hoofd. ‘Wat ik bedoel is dat ik absoluut, helemaal, honderd procent zeker weet dat ik dit moet doen.’ En ik voeg eraan toe: ‘Ik bedoel, waarom heb ik anders toegang gekregen tot die kronieken?’

Ava kijkt me strak aan.

‘En trouwens, heb je enig idee hoe blij ik ben dat ik straks weer mijn familie om me heen heb?’

Ze strekt een hand naar me uit, trekt me naar zich toe en omhelst me. Ze fluistert: ‘Ik ben zo blij voor je. Echt, hoor. Ik zal je missen, maar ik voel me vereerd dat je mij zo vertrouwt dat ik die laatste paar dingen voor je mag doen.’

‘Ik weet alleen niet hoe ik je moet bedanken,’ mompel ik met een geknepen stemmetje.

Ze laat haar hand over mijn haren glijden. ‘Geloof me, dat heb je al gedaan.’

Ik maak me los en kijk om me heen. Ik neem de duisternis van deze prachtige nacht in het charmante stadje aan het strand goed in me op. Bijna kan ik niet geloven dat ik hier afstand van wil doen. Ik laat Sabine, Miles, Haven, Ava, Damen… alles en iedereen achter alsof ze nooit bestaan hebben.

‘Gaat het een beetje?’ Ze klinkt vriendelijk en warm als ze mijn blik ziet.

Ik knik, schraap mijn keel en wijs naar het kleine, paarse, papieren tasje bij haar voeten met de opdruk MYSTICS & MOON-BEAMS, de naam van de winkel, in gouden letters. ‘Weet je zeker dat je nog weet wat je met de kruiden moet doen? Bewaren op een koele plek en niet fijnstampen of toevoegen aan het… rode drankje… tot het allerlaatste moment – op de derde dag.’

‘Maak je geen zorgen,’ lacht ze. ‘Wat niet hierin zit,’ en ze pakt het zakje op en drukt het tegen haar borst aan, ‘zit wel hierin.’ Daarbij wijst ze naar haar voorhoofd en grijnst.

Ik knik en voel tranen opkomen die ik liever niet laat zien. Dit is het eerste afscheid van een hele reeks. ‘Ik kom morgen nog wel even bij je langs om de rest af te geven,’ zeg ik. ‘Voor het geval je dat nog nodig hebt, maar dat zal wel niet.’ Ik kruip achter het stuur, start de motor en rijd weg. Zonder te zwaaien of een laatste keer om te kijken, draai ik de straat op. Ik weet dat ik nu alleen nog maar naar de toekomst mag kijken en me daarop moet richten.

Na een tussenstop bij de winkel voor de rest van de spullen, sleep ik alle tassen naar mijn kamer, waar ik de inhoud op mijn bureau laat vallen. Ik zoek door de berg kruiden, kaarsen en oliën naar de kristallen, omdat ik daar het meeste werk aan heb. Ze moeten stuk voor stuk worden geprogrammeerd naar het soort steen dat ze zijn. Pas daarna mogen ze in het geborduurde, zijden buideltje en moet ik dat buiten neerleggen, waar ze zo veel mogelijk maanlicht moeten opnemen. Ik laat een vijzel met stamper verschijnen (die ben ik vergeten te kopen, maar aangezien het een instrument is en geen ingrediënt, zou het moeten lukken met een gemanifesteerd setje), zodat ik vast een paar kruiden kan fijnstampen. Die moet ik laten koken in een stel (eveneens gemanifesteerde) glazen bekers, voor ik het ijzer, de mineralen en de kleurrijke poeders kan toevoegen die Lina voorzichtig in diverse glazen potjes heeft gestopt met nette etiketjes erop.

Alles moet gedaan worden in zeven zeer nauwkeurige stappen. Het begint met het laten klinken (door er een tikje tegen te geven) van de kristallen schaal, die specifiek is ingesteld om in harmonie te trillen met het zevende chakra. Zo biedt het inspiratie, inzicht in dingen die buiten tijd en ruimte liggen en nog allerlei andere goddelijke dingen. Als ik kijk naar de ingrediënten die voor me op een hoop liggen, voel ik toch een klein beetje enthousiasme opkomen. Eindelijk gaat het dan de goede kant op, na een paar keer een valse start gehad te hebben.