Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(78)

Er verscheen een flauwe glimlach op haar gezicht. ‘Heb je die dan?’

Zachtjes beet hij in haar oorlelletje. ‘Je moest eens weten. Omdat mijn moeder dacht dat Mila een goede invloed op me zou hebben, trouwde ik met haar, wat de grootste vergissing van mijn leven was. Ze merkte dat ik niet van haar hield. Uit wraak hield ze haar zwangerschap voor me geheim totdat ze zes maanden in verwachting was en ze het niet meer kon verbergen.’

Ontzet keek Irena hem aan.

‘Dino kwam vier weken te vroeg ter wereld. Na zijn geboorte mocht ik haar niet met hem helpen. Ze wilde me niet in zijn buurt hebben. Volgens haar huisarts leed ze aan een postnatale depressie. Ze wilde de baby voor zichzelf houden. Toen was bij mij de maat vol. Ik vertelde haar dat ik wilde scheiden.’

Irena luisterde stil.

‘Toen mijn vader erachter kwam wat ik van plan was, onterfde hij me. Ik heb hem sindsdien niet meer gesproken.’

‘Dus de bruiloft…’

‘…zal een nieuw begin zijn voor mij en mijn vader.’

‘Nou, je bent wel optimistisch.’

‘Ik ken hem. Hij heeft me nooit willen onterven, maar hij wilde zijn gezicht redden tegenover Mila’s vader. Ik zal hem zeggen dat ik graag een streep wil zetten onder het verleden en dat ik met een schone lei wil beginnen. Ook met hem. Als ik het initiatief neem, hoeft hij geen bakzeil te halen. Hij zal dolblij zijn. Zo blij dat hij de rechter zal vragen om me mijn rechten als Dino’s vader terug te geven.’

‘Zo was het toch ook gegaan als je met een andere vrouw was getrouwd? Daar heb je mij toch niet voor nodig?’

Hij las een zekere argwaan in haar blik. ‘Ja, ik had jaren geleden al kunnen hertrouwen, maar je maakt een denkfout. Slaap er maar een nachtje over. Hopelijk begrijp je op een goede dag hoe het zit. En ga nu naar bed. Je ziet er uitgeput uit. Ik ruim de keuken wel op. Welterusten.





Hoofdstuk 5





Haar trouwdag brak aan. Ze had een rusteloze nacht achter de rug. Gelukkig was Vincenzo al voor dag en dauw naar Milaan vertrokken om Dino op te halen. Toen ze in de spiegel keek en haar afgetobde gezicht zag, was ze blij dat ze ruim de tijd had om voor hun terugkomst de schade te repareren.

Vannacht had ze last gekregen van haar geweten omdat ze sinds haar laatste telefoongesprek met haar moeder geen contact meer had opgenomen met haar ouders. Ze vroeg zich af wanneer ze hen het best kon bellen: voor of na lunchtijd.

Maar terwijl de ochtend verstreek, besefte ze dat ze hun zo snel mogelijk het nieuws moest vertellen. Haar vader en moeder waren haar hele leven fantastische ouders voor haar geweest. Ze kon het niet maken om hen in het ongewisse te laten.

Nadat ze zich aangekleed had voor de grote dag, liep ze naar de keuken om haar medicijnen in te nemen. Daarna belde ze haar ouders. Haar vader bleek al vertrokken te zijn naar zijn werk, dus haar moeder belde hem daar, zodat ze met zijn drieën konden praten.

‘Irena? We maken ons zorgen over je.’ Haar vader viel meteen met de deur in huis.

‘Dat weet ik. Hoe is het met jullie?’

‘Goed, maar daar gaat het nu niet om.’ Zijn stem klonk boos. ‘Wat hoor ik allemaal over een rondleiding met een of andere Italiaan en zijn zoon? Wie is die vent?’

Ze haalde diep adem. ‘Hij heet Vincenzo Antonello. Hij is gescheiden en hij heeft een zoontje van zes, Dino. Hij is directeur van de likeurfabriek van de Antonello’s in La Spezia.’

‘Die fabriek waarover je in je artikel hebt geschreven?’

‘Ja.’

‘Is hij de reden dat je nog steeds in Italië bent?’ Haar moeder was niet van gisteren.

Haar bloed klopte in haar oren. ‘Ja.’

‘Ik zal Andreas nooit vergeven wat hij je heeft aangedaan,’ viel haar vader opeens uit.

‘Zeg dat toch niet. Volgens mij heeft het zo moeten zijn. Hij kan er niets aan doen dat hij gevoelens kreeg voor Gabi, net zomin als ik er iets aan kan doen dat ik gevoelens heb gekregen voor Vincenzo.’

Er viel een diepe stilte.

‘Wat voor soort gevoelens?’ vroeg haar moeder argwanend.

Nu of nooit, dacht ze. ‘Toen ik hem twee maanden geleden voor het eerst ontmoette, zijn we tien dagen lang samen geweest. Het was niet mijn bedoeling, maar het is gewoon gebeurd. Vlak voor mijn vertrek naar Griekenland heeft hij me gevraagd of ik met hem wilde trouwen.’

‘Terwijl je Andreas al je jawoord had gegeven?’ Haar vader was verbijsterd.

‘Maar dat had ik nog niet gedaan! We waren zelfs nog niet verloofd! Oké, we hielden van elkaar, maar onze liefde was blijkbaar niet groot genoeg. In ieder geval niet zo groot dat we het altaar gehaald hebben. Als er wat was, ging hij eerder naar Leon dan naar mij. Ik weet dat ik nooit verliefd op hem ben geweest. Daarom ben ik teruggegaan naar Riomaggiore.’