Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(72)

‘Ik wilde je niet kwetsen.’

‘Weet ik. Andreas en ik waren niet geschikt voor elkaar. Volgens mij wisten we dat allebei. En de komst van Gabi heeft het bewezen.’

‘Maar je hield van hem!’

Het viel niet mee om een gesprek als dit te voeren. ‘Ja, ik hield van hem. Ik zal altijd van hem blijven houden.’ Gefrustreerd stond ze op en begon rusteloos te ijsberen, maar Vincenzo, die opeens de kamer binnen was komen lopen, pakte haar vast om te voorkomen dat ze zou vallen. Hoewel ze bij het zien van de raadselachtige blik in zijn ogen geen idee had wat hij dacht, was het duidelijk dat hij haar laatste bekentenis had gehoord. Snel wendde ze zich van hem af. ‘Ik moet ophangen,’ zei ze snel. ‘Ik bel je morgen nog wel.’

Ze verbrak de verbinding. ‘D-dat was mijn moeder,’ stamelde ze.

‘Heb je haar over ons verteld?’

‘Alleen dat je me hebt rondgeleid. Hoe is het met je advocaat gegaan?’

‘Daar hebben we het onder het eten wel over,’ zei hij, waarna hij zich omdraaide.

Ze volgde hem toen hij de kamer uit wilde lopen. ‘Ik moet je iets vertellen.’

Hij draaide zich opnieuw om en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Wat?’

‘Mijn moeder wil niet inzien dat het tussen mij en Andreas niets kan worden. Ik wilde tegen haar zeggen dat ik altijd van hem zal blijven houden als vriend. Ik besef nu dat ik nooit verliefd op hem ben geweest. Net zomin als hij op mij.’

Omdat hij bleef zwijgen, voegde ze eraan toe: ‘Anders was ik nooit met jou naar bed gegaan. Geen enkele vrouw doet dat soort dingen als ze echt van een man houdt. Ik weet niet wat je van me denkt, maar ik ben nu zevenentwintig en tot nu toe ben ik maar met twee mannen naar bed gewest. Daar ben jij er een van.’

Zijn gezicht verstrakte. ‘Ik heb nooit willen suggereren dat je met iedereen de koffer in duikt.’

‘Kan ik nu een streep onder het verleden zetten? Onder mijn relatie met Andreas? Het is voorbij.’

Hij knikte. ‘Amen. Zullen we gaan?’

‘Ik kom eraan. Even mijn tas pakken.’

‘Hoeveel honger heb je?.

‘Een pastasalade zou er wel in gaan.’

‘Tegenover het kerkje waar Dino het over had, is een goed restaurant.’

‘Het kerkje. Daar heb ik ook over nagedacht. Misschien…’

‘Irena… Dino heeft meteen aangenomen dat het huwelijk in de kerk gesloten zou worden, want bij een huwelijksplechtigheid denkt hij automatisch aan een kerk. We hoeven het daar niet te doen en ik begrijp je aarzeling op dat punt, maar door in de kerk te trouwen zullen we anderen er wel van overtuigen dat ons huwelijk een echt huwelijk is. Zou dat niet het beste zijn, voor ons en vooral voor de baby?’

Ze wist dat hij gelijk had. Intuïtief wist ze ook dat hij graag in de kerk zou trouwen. Zwijgend keek ze naar de knappe man die voor haar stond en die zich zo uitsloofde om haar te helpen. Met een glimlach raakte ze even zijn arm aan. ‘Je hebt gelijk. Laten we voor we gaan eten eerst maar even langsgaan bij de pastoor.’





Hoofdstuk 4





Ze liepen de straat af en genoten van de overweldigende geuren van de bloemen die overal bloeiden. Ze had het gevoel dat ze zich voortbewoog in een droom. Het duurde niet lang of de eeuwenoude kerk aan de rechterkant van de straat kwam in zicht.

Vincenzo pakte haar hand nog steviger vast. ‘Dino vindt het fijn om naar de kerk te gaan.’

‘Het is een schat van een jongen. Als ons huwelijk hem kan helpen om zijn veilige wereldje te beschermen, dan vind ik dat heel belangrijk. Misschien moeten we de baby maar laten dopen.’

Met een tevreden blik in zijn ogen deed hij de kerkdeur open.

Samen liepen ze de ietwat muf ruikende hal in. Nadat ze de klapdeuren door gelopen waren, keek ze verwonderd om zich heen naar het prachtige kerkinterieur. De beeldschone glas-in-loodramen maakten een juweeltje van het kleine kerkje.

‘Vincenzo?’ Een lange man van middelbare leeftijd was via een binnendeur de kerk in gelopen.

De twee mannen begonnen een gesprek in het Italiaans.

‘Pastoor Rinaldo, dit is mijn verloofde, Irena Spiros. We willen graag dat u ons trouwt.’

‘Dat zal een grote eer voor me zijn.’

‘De eer is geheel aan mij. Ik wilde u vragen of het mogelijk is ons aanstaande donderdag in de echt te verbinden.’

De pastoor glimlachte. ‘U hebt veel haast.’

‘Dat zou u inderdaad kunnen zeggen.’

Irena voelde dat ze bloosde.

‘Het werd ook wel tijd.’

‘Ik moest wachten tot ik de ware was tegengekomen.’

‘En wat vindt Dino ervan?’

‘Die zegt dat hij bijna niet kan wachten tot het zover is. Denkt u dat u een plekje voor ons hebt in uw drukke agenda?’

Het gezicht van de pastoor werd ernstig. ‘Omdat u het bent.’