Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(71)

‘Wat ben je opeens stil?’

Zijn diepe stem verstoorde haar gedachtegang. ‘Ik probeer de ontbrekende puzzelstukjes te vinden.’

‘En? Hoelang duurt het nog voordat je ze hebt gevonden?’

Hij weet dat ik smoorverliefd op hem ben, dacht ze. ‘Er ontbreken er nog een paar. Hoe bekend of belangrijk ben je eigenlijk?’

‘Zullen we dat onderwerp voor morgen bewaren?’

Waar begin ik aan? vroeg ze zich af.

‘Maak je geen zorgen. Als ik mijn advocaat heb gesproken, kan ik je alles uitleggen. Ga maar slapen. Ik zie dat je ogen bijna dichtvallen. We moeten nog een uurtje rijden. Na zo’n emotionele dag als vandaag ben je natuurlijk doodop. Nu je onze baby draagt, moet je extra goed voor jezelf zorgen.’

Onze baby, had hij gezegd. Het kind móést gewoon van hen zijn. Dat móést! Maar de donkere wolk van twijfel bleef boven haar hoofd hangen.

Ze was inderdaad bekaf. Sterker nog, al die gedachten en gevoelens hadden haar compleet uitgeput. ‘Wanneer zullen we Dino over de baby vertellen?’ merkte ze met gesloten ogen op.

‘De kans is groter dat hij dat moment zelf bepaalt. Het is een ongelooflijk gis jongetje.’

Ze grinnikte. ‘Hoelang denk je dat het zal duren om me Italiaans te leren?’

‘Binnen twee maanden beheers je de basisgrammatica. De rest komt daarna vanzelf wel. Daar heb je de rest van je leven voor.’

‘De rest van mijn leven. Dat is een mooie gedachte.’

Het was ook de laatste gedachte van die dag die ze zich achteraf kon herinneren. De volgende ochtend werd ze een tikje misselijk wakker in Dino’s bed. Ze had haar kleren nog aan. Alleen haar sandalen stonden naast haar bed. De vorige avond was ze in de auto als een blok in slaap gevallen, waardoor Vincenzo haar na hun aankomst het huis binnen had moeten dragen.

De luiken waren nog dicht, maar door de kieren zag ze dat de zonnestralen verwoede pogingen deden om binnen te komen. Ze gooide het dekbed van zich af en liep op onvaste benen naar het raam dat uitkeek op de Middellandse Zee om het open te zetten.

Ze keek op haar horloge. Kwart voor elf. Het was niet te geloven.

Hij had haar koffer in de slaapkamer gezet. Ze haalde haar toilettas eruit en slenterde naar de badkamer. Hoewel ze een paar keer zijn naam riep, kwam er geen reactie. Opeens herinnerde ze zich dat hij de vorige dag had gezegd dat hij deze ochtend dat gesprek met zijn advocaat zou hebben.

De frisse shampoogeur die in de badkamer hing, maakte haar duidelijk dat hij nog maar kort geleden gedoucht had. Genietend doof ze de lucht op. Na een uitgebreide douche, waarbij ze ook haar haar waste, droogde ze zich af met een donzige handdoek, waarna ze terugliep naar de slaapkamer.

Toen ze schoon ondergoed had aangetrokken en een schoon katoenen topje en dito broek, voelde ze zich een stuk beter, maar ze moest wel op zoek naar iets eetbaars, want haar maag rammelde. In de keuken ontdekte ze een briefje. Het lag op de keukentafel en was duidelijk in haast geschreven.



Ik ben tegen twaalven terug. Dan gaan we samen lunchen. Er zijn nog crackers. Die helpen vast tegen je ochtendmisselijkheid. In de kast vind je koffie en thee en in de koelkast staat vruchtensap. V.



Ze vond een broodje en een pak grapefruitsap. Prima.

Het eten hielp tegen het lege gevoel in haar maag. Ze liep terug naar de slaapkamer om haar haar te borstelen totdat het glanzend langs haar gezicht viel. In huis was het al warmer dan de vorige dag. Daarom besloot ze het op te steken in een knot.

Omdat ze er behoefte aan had om met iemand te praten over hoe ze zich voelde, belde ze Deline, maar die was er niet. Teleurgesteld liet ze een boodschap voor haar achter op haar voicemail. Daarna belde ze haar moeder, die meteen opnam.

‘Irena! Lieverd! Hoe is het met je? Waar zit je? Je vader en ik maken ons dodelijk ongerust over je.’

Irena voelde zich schuldig. Ze zeeg neer op Dino’s bed. ‘Het spijt me. Ik wilde jullie bellen vanuit mijn hotel in Riomaggiore, maar het tochtje met Signore Antonello duurde langer dan ik had verwacht.’

‘Ben je alweer bij hem? In Italië?’

‘Ja. Weten jullie nog dat ik het in mijn artikel over Cinque Terre heb gehad? Dat is een beeldschoon stadje met nauwe straatjes en bontgekleurde huizen die kriskras door elkaar staan. Volgens mij is het een van de mooiste plekjes in gebied rond de Middellandse Zee.’

‘Dat heb je al een keer verteld. Leidt die Antonelleo toeristen rond?’

‘Nee, nee. Hij werkt in de likeurfabriek in La Spezia, waarover ik in mijn artikel geschreven heb. Hij is de man die me daar heeft rondgeleid. Gisteren zijn we samen met zijn zoon naar een kasteel in Rapallo geweest.’

‘Ik ben blij dat je je hebt geamuseerd. Als ik bedenk wat Andreas…’

‘Niet over beginnen, mam. Dat hebben we nu gehad.’