Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(68)

Er werd op de deur geklopt. Nerveus over wat haar te wachten stond, draaide ze zich om, net op tijd om te zien hoe vader en zoon binnenkwamen. Misschien zouden ze over een tijdje haar stiefzoon en echtgenoot zijn, ging het door haar heen. Een mengeling aan gevoelens maakte zich van haar meester, van de angst dat het niet zou lukken tot de opwinding dat het geweldig zou zijn. ‘Hallo, Dino.’

De jongen glimlachte. ‘Hallo, signorina.’

Vincenzo keek beurtelings van de een naar de ander. ‘Ik heb hem zojuist verteld dat we hier gaan eten. Ik zal de keuken bellen. Dino wil graag pizza. Wil je er nog iets bij?’

‘Een salade? Koffie?’

Hij knikte en belde roomservice om hun bestelling door te geven.

‘Kom eens hier, Dino.’ Ze had een van de cadeautjes op de tafel gelegd. Toen hij bij haar stond, vroeg ze hem het open te maken. Er kwam een blikje uit met vijftig stokjes. ‘Heb je dit spelletje wel eens gedaan?’

Het jongetje schudde zijn hoofd, en keek naar Vincenzo. ‘Jij, pap?’

Vincenzo’s ogen begonnen te glinsteren. ‘Lang geleden. Als ik het me goed herinner, heette het Mikado.’

‘Ja, dat klopt. Het gaat zo.’ Ze nam de stokjes in haar hand, liet ze op de tafel vallen en pakte het zwarte stokje uit de wirwar. ‘De truc is om een voor een de stokjes weg te halen zonder dat de andere bewegen. Degene die de meeste stokjes op die manier kan pakken, is de winnaar.’

Snel rommelde ze wat in het hoopje op de tafel. Daarna keek ze vragend naar Dino.

Die had bijna niet kunnen wachten totdat hij aan de beurt zou zijn. Ze deden alle drie mee aan het spelletje totdat een klopje op de deur de komst van de pizza aankondigde.

Onder het eten zei Vincenzo tegen zijn zoon: ‘Dino? We hebben je hiernaartoe gebracht om over iets heel belangrijks te praten. Het gaat over Irena en mij.’

‘Wat dan?’

Irena wisselde een blik van verstandhouding met Vincenzo.

‘Weet je nog dat je me altijd vroeg hoe het kwam dat ik niet getrouwd was? En weet je nog dat ik dan altijd zei dat dat was omdat ik de juiste vrouw nog niet was tegengekomen?’

Dino knikte ijverig. ‘Maar nu ben je Irena tegengekomen, hè?’

Toen Vincenzo Dino’s reactie voor haar had vertaald, hield ze haar adem in.

‘Ja. En we willen graag trouwen. Zo snel mogelijk. Wat vind je daarvan?’

Dino at eerst netjes zijn mond leeg. ‘Mag ik erbij zijn als jullie trouwen?’ Hij had de vraag gesteld zonder enige aarzeling.

Vincenzo vertaalde zijn reactie voor Irena.

‘We doen toch altijd alles samen?’

Dino knikte. ‘Is opa er dan ook bij?’

‘Deze keer niet. Irena’s familie zal ook niet van de partij zijn, omdat het te snel is voor iedereen.’

‘Voor mij is het niet te snel!’

De blik waarmee Vincenzo Irena aankeek, sprak boekdelen.

‘Gaan jullie trouwen bij pastoor Rinaldo in het kleine kerkje?’

‘Dat weet ik nog niet. Dat hangt van Irena af.’ Hij vertaalde voor haar wat zijn zoon had gezegd.

Smekend keek Dino haar aan. ‘Het is een heel mooi kerkje,’ zei hij overredend in het Engels.

Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk. Ondanks de intense gevoelens die ze voor Vincenzo had, zou hun huwelijk een verstandshuwelijk zijn. Ze hadden geen van beiden gezegd dat ze van elkaar hielden en ze trouwden alleen vanwege de baby. Vincenzo wist nota bene zelfs niet of het kind van hem was! ‘Daar moeten je vader en ik nog over praten. Vind je dat goed?’

Dino ging er niet verder op door, en stelde hun nog een paar vragen over de trouwerij. Toen kwam hij bij haar staan en vroeg haar iets in het Italiaans, dat Vincenzo voor haar vertaalde.

Ze smolt helemaal bij het zien van de eerlijkheid die uit zijn blik sprak.

‘Hij wil weten of hij ons na de bruiloft vaker mag zien dan één keer per maand.’

Daar had ze nog niet over nagedacht. ‘Vertel hem maar dat ik het liefst zou willen dat hij altijd bij ons zou wonen, maar ik weet dat hij ook van zijn mama houdt.’

Vincenzo moest zijn keel schrapen voordat hij dat voor zijn zoon kon vertalen.

Toen hij uitgesproken was, sloeg Dino spontaan zijn armen om haar hals.

Ontroerd beantwoordde ze zijn omhelzing. Nadat ze stiekem een verdwaalde traan weggepinkt had, stond ze op en liep naar het nachtkastje waarop ze het tweede cadeautje had neergelegd. ‘Dit is ook voor jou,’ zei ze in het Engels, hem het pakje gevend.

Zijn gezicht lichtte op. ‘Twee cadeautjes?’ vroeg hij ongelovig in dezelfde taal.

Ze begreep wat hij bedoelde. ‘Ja. Maak maar open.’

Zo snel hij kon, maakte hij het pakje open, waarin een doosje met zes chocoladerepen bleek te zitten. ‘Stupendo! Grazie, signorina.’

‘Di niente, Dino.’ Ze gebruikte een uitdrukking die ze vaker had gehoord. ‘Zeg maar Irena tegen me.’