Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(70)

Hij verstevigde zijn greep om het stuur. ‘Misschien begrijp je nu beter hoe ik me voelde toen ze hertrouwde.’

Ze knikte triest. ‘Het leven zou niet zo hard moeten zijn.’

‘Bedoel je dat een kind het beste af is bij zijn eigen vader en moeder totdat hij zelf trouwt en het liedje weer van voren af aan begint?’

‘Zoiets,’ gaf ze toe.

‘Je hebt nu meegemaakt hoe het is om met Mila te moeten omgaan. Ik ben blij dat je haar hebt ontmoet.’

‘Ik ook.’

‘En als je door haar gedrag bent gaan twijfelen, moet je het me zeggen. Dan bel ik Dino om hem te vertellen dat de plannen veranderd zijn. Ik wil niet dat hij vanavond moet gaan slapen met de gedachte dat er iets gaat gebeuren waarnaar hij al zolang heeft verlangd.’

‘Ik begrijp er niets van. Waarom maakt het zoveel verschil voor hem of je hertrouwt?’

‘Mijn verhaal is minstens zo ingewikkeld als het jouwe. Toen ik van Mila scheidde, heb ik veel moeten opgeven om mijn vrijheid terug te krijgen. Dino was natuurlijk het belangrijkste. Hij was zo gekwetst door de spanning in ons onmogelijke huwelijk dat een scheiding de enige oplossing was. Maar beide families willen niets meer met me te maken hebben. Die van mij heeft me onterfd.’

‘Dat meen je niet.’

‘Helaas wel. Als ik mijn zoon wil zien, moet ik me houden aan de strenge voorwaarden van de omgangsregeling die Mila heeft opgesteld.’

‘Je had de zaak moeten voorleggen aan de rechter.’

‘O, dat is gebeurd, maar zijn beslissing viel ten gunste uit van beide families. Hij en mijn grootvader zijn goede vrienden, net als jouw ouders en de familie Simonides. Volgens hen is het gevaarlijk als Dino opgroeit met een vader die een flagrante onverschilligheid voor zijn erfenis aan de dag legt. Ik zou een slecht voorbeeld voor de jongen zijn.’

‘Het is niet te geloven!’ riep ze verbijsterd uit.

‘En er is nog meer. De omgangsregeling blijft van kracht totdat ik tot bezinning ben gekomen en me met mijn ex heb verzoend.’

‘O Vincenzo, wat afschuwelijk. Dat slaat als een tang op een varken!’

‘Ja, natuurlijk. Mila heeft gewacht tot ik bij haar terug zou komen, maar ze wachtte tevergeefs. Uiteindelijk is ze een halfjaar geleden hertrouwd, wat opnieuw een enorme verandering in Dino’s leven betekende.’

‘Vindt hij zijn stiefvader aardig?’

‘Niet bijster. De man is vijftien jaar ouder dan Mila. Hij heeft een volwassen zoon en een dochter die studeert aan de universiteit. Zijn vrouw is een jaar geleden overleden. Niet lang daarna heeft hij Mila ontmoet. In elk geval heeft hij niets gemeen met een jochie als Dino.’

‘Dat moet je behoorlijk dwarszitten.’

‘Ja.’

‘Dus wat gaat er nu gebeuren?’

‘Morgenochtend heb ik een gesprek met mijn advocaat om de huidige omgangsregeling te beëindigen.’

‘Wat komt ervoor in de plaats?’

‘Gezamenlijke voogdij. Van nu af aan zal Dino twee huizen hebben.’

‘Maar de rechter…’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Maak je geen zorgen. Nadat mijn advocaat met Mila’s advocaat heeft gepraat, gaat het roer om.’

‘Hoe kun je daar zo zeker van zijn?’

Hij haalde diep adem. ‘Omdat ik nu bereid ben iets te doen dan ik voorheen geweigerd heb. Mijn vader zal zo buiten zichzelf van blijdschap zijn dat hij niet zal weten hoe snel hij al mijn wensen moet vervullen, inclusief mijn wens dat de rechter zijn besluit zal herroepen.’



Ze had tussen de regels door geluisterd. Wat het ook was dat hij vroeger geweigerd had te doen, het moest iets heel belangrijks zijn. En wat had die rechter eigenlijk bedoeld toen hij zei dat Vincenzo zijn erfenis had verwaarloosd?

Vanaf het eerste moment van hun ontmoeting had ze doorgehad dat hij een man met vele kanten was. Hij wist te veel, hij begreep te veel en hij was te slim voor een doorsnee Italiaanse man. Hij bezat een natuurlijke autoriteit. Tijdens de rondleiding in de fabriek had ze gemerkt dat zijn personeel hem met ontzag had behandeld. Alsof hij een vooraanstaand persoon was.

Onderzoekend staarde ze naar zijn profiel terwijl ze over de snelweg naar Cinque Terre reden. Met zijn zwarte wenkbrauwen en zijn geprononceerde trekken was hij uitgesproken knap. Hij had de prachtigste olijfkleurige huid die ze ooit bij iemand had gezien. En zijn ogen waren zo doordringend dat haar hart sneller ging kloppen als hij haar aankeek.

Wie was deze aantrekkelijke man met die dikke bos weerbarstige ravenzwarte krullen, die rondtoerde in een aftandse Fiat en een piepklein huurhuisje bewoonde op een rots. Hij had heel gewone kleren aan die je in elke plaatselijke winkel kon kopen en hij droeg sandalen, net als zijn zoon.

Zonder kleren leek hij als twee druppels water op het beeld van een god dat ze die ochtend in Rapallo had gezien. Bij de herinnering aan de keer dat ze zes weken geleden met elkaar naar bed waren gegaan, begonnen haar wangen te gloeien. Hoe goed kende ze hem eigenlijk helemaal?