Winterberg(77)

48

‘Ik bezocht Eva op haar slechtste momenten zodat ik ten volle kon genieten van haar lijden.’ Er verscheen een genoegzaam lachje op Thomas’ gezicht. ‘Haar lijden was maar een fractie van de pijn en eenzaamheid die ik al die jaren doorstaan heb. Ik sloop haar kamer in via de geheime gang en ging dan vanaf de stoel tegenover het bed naar haar zitten kijken.’

‘Je hebt je moeder dus ontmoet,’ zei Sophie. ‘Heb je haar verteld wie je bent?’

‘Nee, natuurlijk niet. Bovendien was ze zo de weg kwijt door Mara’s brouwseltje dat het waarschijnlijk niet eens tot haar zou zijn doorgedrongen. Ze schreef brieven aan zichzelf, dat gekke wijf. Ze dacht dat niemand het doorhad, maar Mara heeft ze allemaal verzameld.’ Hij gaf een klap tegen de kist waar de op schrift gestelde zielenroerselen van zijn moeder in zaten. ‘Zeer vermakelijke lectuur, moet ik zeggen. Op het laatst kon ík zelfs haar geworstel met het leven nauwelijks meer aanzien en besloot ik haar levenslijn door te knippen zoals ze destijds met mijn navelstreng had gedaan. Ik was haar gejammer ook wel zat. Een kopje sterke thee doet wonderen, hè Mara?’ Hij streelde over haar been terwijl ze beamend knikte.

‘Wat hebben jullie haar gegeven?’

‘Hetzelfde spul dat jij straks ook gaat krijgen. Dat heb je aan jezelf te wijten. Had je hier maar niet rond moeten snuffelen. Je weet te veel.’

Sophies angst nam weer toe. Ze was zo gegrepen door Thomas’ verhaal dat het besef van haar eigen hachelijke situatie even naar de achtergrond was verdrongen. Ze wilde niet dood! Ze had nog een heel leven voor zich dat ze wilde benutten. Kon ze Mara en Thomas niet overtuigen dat ze haar moesten laten gaan? Met mensen die moorden pleegden viel sowieso geen zinnig woord te wisselen. Tijd rekken tot ze een uitweg had gevonden was het enige wat ze op dit moment kon doen. Maar hoe deed ze dat? Vragen stellen. Ze moest vragen blijven stellen.

‘Waarom hebben jullie Isa vermoord en Daan erin geluisd?’

‘Het was niet de bedoeling om Isa te doden. Dat was een ongelukje omdat ik mijn emoties niet onder controle had. Maar dat probleem leek zich als vanzelf op te lossen. Het feit dat Isa zo dwarslag en jullie allemaal tegen zich in het harnas joeg, was een onverwachte meevaller waar Mara en ik dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Als Isa haar poot stijf zou houden, dan zou ze jullie allemaal in de wielen rijden en geld door de neus boren. Dat maakte jullie stuk voor stuk tot potentiële verdachten. Want zeg nou zelf, wat is er nou lekkerder dan de geur van hebberigheid en het knisperen van geld. Al in mijn jeugd was Dagobert Duck mijn held. Ik wilde net als hij zwemmen in het geld. Met geld zou ik mijn vrijheid kunnen kopen en alle andere dingen waar ik naar verlangde.’

Sophie was verbaasd over de wending die het gesprek nam. Lag ze hier nu echt gekneveld op de grond met haar kersverse moordende neef over Dagobert Duck te praten? Die man was knettergek en leefde niet in de realiteit. Kon een mens zo beschadigd zijn dat waandenkbeelden het gezonde verstand overnamen? Thomas switchte verbazingwekkend eenvoudig van de echte wereld waarin hij moord en doodslag veroorzaakte naar een fantasiewereld. Het was waarschijnlijk een overlevingsmechanisme dat hij had ontwikkeld in zijn jeugd. Het ene getraumatiseerde kind werd schizofreen en het andere vluchtte weg in een sprookjeswereld. Eigenlijk was het heel triest wat hier allemaal gebeurde. Als iemand anders haar dit verhaal had verteld, dan had ze misschien nog wel sympathie voor Thomas kunnen opbrengen, maar nu ze zelf zijn volgende slachtoffer dreigde te worden, was er geen greintje medelijden bij haar te bekennen.

‘Ik snap heel goed waarom tante Eva je weg heeft gedaan, je bent het niet waard om te leven,’ sneerde ze gefrustreerd. Thomas kromp zichtbaar ineen toen haar woorden hem raakten. Net goed, klootzak. Ze wilde hem pijn doen. Hij en Mara moesten boeten voor alles wat ze hadden gedaan.

Thomas sprong ineens op en dook boven op haar. Hij draaide haar ruw op haar rug en trok haar half omhoog. ‘Ik zou me maar een beetje gedeisd houden als ik jou was. Je moet me niet boos maken. Je hebt aan Isa gezien waar ik dan toe in staat ben. We kunnen je snel laten sterven met gif of ik kan je langzaam en bloederig vermoorden met een mes zoals ik met je nicht heb gedaan. Aan jou de keuze. Mara en ik hebben geen behoefte aan een getuige die ons alsnog in de wielen rijdt. Lieke heeft mazzel dat ze vertrokken is en nergens vanaf weet. Er is geen noodzaak om later nog achter haar aan te gaan.’

Beelden van de neergestoken Isa schoten door Sophies hoofd. Beelden die ze uit alle macht had proberen te verdringen, maar die zich in haar onderbewustzijn hadden vastgezet en bij de minste trigger tevoorschijn kwamen.

‘Je hebt Isa dus inderdaad vermoord met een mes. Ik gok zo dat dit het mes was waar Daan tijdens het diner het vlees mee heeft gesneden?’