Winterberg(78)

‘Hoe raad je het zo? Het feit dat Daan het mes had gebruikt, bood mij en Mara een ontsnappingskans. Veel van wat er de afgelopen dagen is gebeurd berust op toeval dat we handig naar onze hand hebben gezet. Zoals ik al eerder zei, waren Mara en ik van plan om met stille trom te vertrekken als Dieter dood was. Het was helemaal niet de bedoeling om Isa te doden. Als ze niet zo’n heethoofd was geweest, had ze gewoon nog geleefd. Toen Isa die avond na de ruzie naar haar kamer ging, heeft Mara haar later eten gebracht. Isa en Mara kregen ruzie terwijl ik door het spionnetje in de geheime deur naar binnen loerde. Het liep zo hoog op dat Isa Mara een klap gaf. Toen ging ik door het lint. Niemand slaat mijn meisje meer, ze heeft net als ik genoeg klappen gehad in haar leven. Ik ben de kamer binnengerend, heb zonder nadenken het mes gepakt dat op de vleesschaal lag die Mara naar Isa had gebracht en ik begon op die trut in te steken. Toen ik weer tot mezelf kwam besefte ik hoe stom het was wat ik had gedaan. Doden met gif is nog iets waar je, als je het slim aanpakt, ongezien mee weg kunt komen, maar de bende die ik van Isa had gemaakt viel op geen enkele manier te verbloemen. Zoals altijd kwam Mara weer met een briljante oplossing.’ Hij kneep Mara even in haar hand en gaf er een kus op. Het uitgekookte kreng keek Sophie triomfantelijk aan. Thomas vervolgde: ‘Mara attendeerde mij erop dat Daan die avond het vleesmes van het hotel had gebruikt en dat het vol moest zitten met zijn vingerafdrukken.

‘Maar hoe kan het dan dat er geen vingerafdrukken van jou of Mara zijn gevonden op het mes?’ vroeg Sophie.

‘Als ik in het hotel of in de gangen rondzwerf draag ik altijd handschoenen om te voorkomen dat ik sporen achterlaat, zo ook op die bewuste avond. Mara heeft het mes niet aangeraakt omdat het op de schaal lag. Jullie zaten allemaal lekker te dineren terwijl ik verderop een stukje vlees sneed. Toen ik klaar was, heeft Mara een setje van Dieters handschoenen aangetrokken, het mes snel naar jullie kamer gebracht via de verborgen deur en het in Daans koffer gestopt.’

‘Vuile klootzak! Trut!’ schold Sophie. ‘Hoe konden jullie?’ Het kon haar niet meer schelen of ze een woedeaanval opwekte bij Thomas. Ze was zo boos over de uitgekookte manier waarop ze Daan erin hadden geluisd dat er voor angst geen plaats meer was.





49

‘Misschien moet je maar eens een potje thee gaan zetten voor mijn lieftallige nichtje.’ Thomas spoorde Mara aan tot actie over te gaan.

‘Goed idee, schatje, ik ben haar eigenlijk wel zat.’ Mara kuste Thomas langdurig op zijn mond en verliet de ruimte. Sophie deed haar best om rustig te blijven. Ze bleef proberen om een uitweg te vinden maar slaagde er niet in. Zo voelde een ter dood veroordeelde zich dus gedurende de laatste eenzame uren in zijn cel.

Ze dacht aan Daan en begon te huilen. Wie moest er nou voor hem zorgen? Wie zou de waarheid nu boven tafel krijgen? Ze kon De Greef geen deelgenoot meer maken van haar ontdekkingen en zelf zou hij nooit achter de ware toedracht van alles komen. Dit verhaal oversteeg elke fantasie. Tante Eva en oom Dieter waren helemaal niet kinderloos zoals iedereen altijd had gedacht. Of had haar vader hier ook van geweten? Ze realiseerde zich dat ze het hem nooit zou kunnen vragen. Verdriet welde op in haar keel en zocht zijn weg naar buiten. Ze snikte zachtjes.

‘Hou eens op, ik haat jankende wijven. Ik zal je een reden geven om te janken.’ Thomas liep op haar af en gaf haar een schop die zo hard aankwam dat hij haar de adem benam. Kreunend dook ze in elkaar, de pijn zo veel mogelijk verbijtend. Haar lichaam werd steeds stijver van de kou die door de grond heen in haar botten trok. Het kacheltje in het vertrek was niet sterk genoeg om de volledige ruimte goed te verwarmen. Thomas leek er weinig last van te hebben. Hoe lang leefde hij al op deze manier? De vraag lag op haar lippen toen ze besloot hem toch weer in te slikken. Wat had ze aan die kennis? Helemaal niets. Het redde haar leven niet en eigenlijk was ze totaal niet geïnteresseerd in Thomas’ doen en laten. Bovendien zou ze niet eens de tijd hebben om over alles na te denken aangezien Mara al druk bezig was om haar gifbeker voor te bereiden. ‘Doet het pijn?’

‘Wat?’

‘Als dat gif zich in mijn lijf verspreidt? Ik wil weten wat me te wachten staat. Daar heb ik recht op.’

‘Wanneer heb je nou eens door dat je nergens recht op hebt en dat je al helemaal niets te eisen hebt? Moet ik je nog een beetje pijn doen om je dat duidelijk te maken?’ Thomas stond dreigend op van het bed.

‘Nee!’ Sophie spande haar spieren automatisch aan om zich tot een bal op te rollen, maar haar geknevelde armen en benen beletten dat. Als Thomas haar weer een trap wilde verkopen kon ze niets anders doen dan incasseren. Haar ademhaling versnelde en Thomas genoot er zichtbaar van.