Winterberg(73)
47
Een hand bedekte Sophies mond en trok haar ruw naar achter. Ze had niet eens de tijd om te gillen, zo snel ging het. Iemand had haar van achteren beslopen en ze had het niet doorgehad. Ze was volledig opgeslokt geweest door de brieven van tante Eva en haar eigen gedachten. Paniekerig trapte ze met haar benen en probeerde zich los te rukken, maar de persoon die haar in de houdgreep hield was te sterk. Ze kon geen kant op. Haar wanhopige keelgeluiden werden gesmoord door de gehandschoende hand die nog steeds stevig over haar mond lag. Ze probeerde erin te bijten en dat lukte. Een binnensmonds gevloek klonk. Een mannenstem. Ze herkende hem niet.
Haar lijf kronkelde en sputterde tegen toen de man zijn greep op haar nog verder verstevigde. Ze had het gevoel dat haar borstbeen elk moment in tweeën kon breken door de druk die erop werd uitgeoefend. Hij sleepte haar naar achteren. Ze spande haar kaken nog verder aan, ze zou hem haar tanden laten voelen. Door de handschoen die de man droeg, kreeg ze niet voldoende grip om hem nog verder pijn te doen. Zijn duim en wijsvinger knepen haar neus dicht. Ze had haar mond nu volledig nodig om te kunnen ademen en moest de gehandschoende hand waar ze haar tanden in had gezet loslaten.
De man sleepte haar naar een hoek van het vertrek en gooide haar op haar buik op de grond. Hij ging boven op haar zitten zodat ze onmogelijk kon ontsnappen. Razendsnel pakte hij haar armen en draaide ze op haar rug. Een vlammende pijn deed haar bijna flauwvallen. Had die gek haar armen uit de kom getrokken? Een touw werd strak om haar polsen gebonden. Het sneed in haar huid en bemoeilijkte de doorstroming in haar aderen. Het gewicht van de man verplaatste zich naar achteren. Ze voelde een touw rond haar enkels en ze kreunde toen de man ook dat strak aantrok. Als ze al had gedacht te kunnen ontsnappen dan waren haar kansen nu verkeken.
De man kwam overeind. Ze probeerde haar hoofd te draaien. Nu pas zag ze hoe groot hij was. Teleurstelling maakte zich van haar meester toen ze zag dat hij een bivakmuts droeg. Hij had donkere ogen, maar het was onmogelijk om zijn gezicht te zien. Kende ze deze man? Ze bekeek zijn postuur. Een goed ontwikkeld, gespierd lijf. Misschien iets aan de magere kant. Hij droeg versleten zwarte outdoorschoenen met dikke zolen. Haar nek begon te verkrampen dus ze moest haar hoofd weer laten zakken.
‘Wat wil je van me?’
De man hing dreigend boven haar maar gaf geen antwoord.
‘Laat me gaan!’ Wederom geen reactie.
‘Ik ga gillen hoor!’
De man liep naar het bed, zakte door zijn knieën en pakte er iets onder vandaan. Ze kon niet zien wat het was. Hij liep weer naar haar toe, boog zich over haar heen en pakte een flinke pluk haar. Ruw werd haar hoofd naar achteren getrokken en ze kreunde.
‘Mond open,’ commandeerde hij in het Nederlands. Ze hield haar kaken stijf op elkaar.
‘Oké, dan lossen we het anders op.’ Twee vingers knepen haar neus stevig dicht. Nu moest ze haar mond wel opendoen. Paniekerig haalde ze haar lippen van elkaar en hapte naar adem. Het genot van frisse lucht was maar van korte duur want zodra ze haar mond had geopend werd er een stinkend stuk stof in gestopt. Ze probeerde het uit te spugen, maar de man duwde door tot het achter in haar keel zat. Ze kokhalsde toen ze zich realiseerde waarom het zo stonk; het was een vuile sok. Het gruis dat eraan had gezeten bevond zich nu op haar tong en leek zijn weg te vinden naar haar keel.
Ze probeerde niet te slikken, maar de reflex dwong haar. Ze begon te hoesten en haar maag keerde zich om. Niet kotsen, niet kotsen want dan stik ik, was het enige wat ze kon denken. Ze kokhalsde, heftiger deze keer. Uit alle macht probeerde ze de zurige brok in haar keel achter haar huig te houden. Tranen stroomden over haar wangen en haar neus liep vol met snot. Ze kreeg het steeds benauwder. Smekend keek ze de man aan terwijl ze met keelgeluiden duidelijk probeerde te maken dat ze zou stikken als hij haar zo zou laten liggen. Hij verroerde zich echter niet en bleef haar strak aankijken. Toen zette hij een stap naar voren.
Opluchting maakte zich van haar meester. Zou hij die sok weer uit haar mond halen? Hij bleef even boven haar hangen met zijn armen over elkaar. De neuzen van zijn schoenen raakten haar en automatisch kromp ze ineen. Hij stak zijn hand uit. Net toen ze dacht dat hij haar luchtwegen weer vrij zou maken, ging hij rechtop staan en liep langs haar heen.
Daar lag ze dan, als een stuk oud vuil op de gruizige grond in een verborgen gewelf. De man kwam weer naar haar toe lopen en ze probeerde bij hem vandaan te kronkelen. Hij zette bruut zijn voet op haar hoofd en ze voelde dat het profiel van zijn zool een pijnlijke afdruk maakte in haar wang. Haar kaak bezweek bijna onder de druk.
Ze sloot haar ogen in de hoop de stroom tranen die uit haar ogen kwam te stoppen. Toen ze ze weer opende en de waas wat optrok keek ze tegen twee andere schoenen aan. Ze waren gezien het formaat duidelijk van een vrouw. Een tweede persoon was geruisloos het vertrek binnengekomen. Haar angst nam bijna onbeheersbare vormen aan. Wie was deze persoon?