Tess Gerritsen(107)

‘Ik weet dat jullie je zorgen maken om de kinderen,’ zei Carole. ‘Maar als we geen einde aan deze zaak maken, zullen ze altijd in gevaar verkeren. Zolang ze in leven zijn, herinneren ze Icarus aan zijn falen. Hij wil laten zien dat hij niet met zich laat sollen. Dat hij meedogenloos wraak neemt als iemand hem een hak zet. Denk je even in hoe het voor die kinderen zal zijn als we hem niet uitschakelen. Ze zouden elk jaar een nieuwe identiteit moeten krijgen, elk jaar ergens anders moeten gaan wonen. Ze zouden eeuwig op de vlucht zijn. Ik weet hoe dat is. Het is geen leven voor een kind. Zeker niet voor tieners die vrienden en stabiliteit nodig hebben. Dit is hun enige kans op een normaal leven en ze hoeven niet eens te weten wat we gaan doen.’

‘Hoe denk je dit voor hen verborgen te houden?’

‘Ze zijn al waar ze moeten zijn. Op een verdedigbare plek. Met een toegangsweg die elektronisch beveiligd is. Op een school met docenten die voor hen zullen vechten.’

‘Wacht even. Weet Anthony Sansone hiervan?’

‘Hij weet alleen dat ze in gevaar verkeren en bescherming no dig hebben. Ik heb dr. Welliver verzocht hem dat te vertellen zonder in details te treden.’

‘Hij is dus niet op de hoogte van deze operatie?’

Carole wendde haar ogen af. ‘Zelfs dr. Welliver wist er niet van.’

‘En nu is ze dood. Hoe komt dat?’

‘Ik weet niet waarom ze zichzelf van het leven heeft beroofd. Maar ik heb twee agenten op het terrein en er zijn er nog meer onderweg. Dit zijn de kinderen van mijn collega’s en ik zal mijn uiterste best doen om ze in leven te houden. Dat ben ik aan hen verschuldigd.’

‘Gaat het je echt om de kinderen, Carole?’ vroeg Jane. ‘Of gaat het om jezelf?’

De waarheid stond op Carole’s gezicht te lezen, in de manier waarop ze haar wenkbrauwen optrok, in de manier waarop ze haar hoofd opeens schuin hield. ‘Oké, Jane, ik wil uiteraard ook graag weer een normaal leven en dat krijg ik pas als ik hem heb uitgeschakeld.’

‘Aangenomen dat je hem zult herkennen als hij opeens voor je staat.’

‘Alle gewapende indringers worden neergeschoten. Later zoeken we wel uit wie wie is.’

‘Hoe weet je dat Icarus persoonlijk zal komen?’

‘Omdat ik hem ken. Voor hem zijn deze kinderen en ik doelwitten van de hoogste orde. Hij wil het genoegen smaken ons te zien sterven. Als wij ons allemaal op dezelfde plek bevinden, zal hij het lokaas niet kunnen weerstaan.’ Ze keek op haar horloge. ‘Genoeg tijd verkwist. Ik moet naar Maine.’

‘Wat verwacht je van ons?’ vroeg Jane.

‘Dat jullie je er niet mee bemoeien.’

‘Ik ben verantwoordelijk voor Teddy Clock. En jij hebt nergens jurisdictie.’

‘Het laatste waar ik behoefte aan heb, is dat een stelletje onnozele agenten op hun eigen schaduw gaat schieten.’ Haar mobieltje ging. Ze draaide zich om en nam op met een bruusk: ‘Ja.’

Jane kon haar gezicht niet zien, maar zag dat ze verstijfde en haar schouders naar achteren trok. ‘We komen eraan,’ zei ze kortaf.

‘Is er iets gebeurd?’ vroeg Jane.

‘Ik had een agent bij de school.’

‘En?’

‘Ze hebben zojuist zijn lijk gevonden.’ Carole keek Jane aan. ‘Ik geloof dat het doek is opgegaan voor het laatste bedrijf.’





29


‘We moeten hier weg,’ zei Sansone terwijl hij aan het slot van de brandkast in de curiositeitenkamer draaide. Toen hij de deur opentrok, bleek er in de safe een vuurwapen te liggen. Maura keek zwijgend toe toen hij het magazijn vulde met .9mm kogels. Ze was verbaasd dat hij er zo behendig mee omging. Ze had hem nooit een wapen zien hanteren, maar het was duidelijk dat hij er niet alleen mee kon omgaan, maar ook bereid was het te gebruiken. ‘Als we de kinderen nu wakker maken,’ zei hij, ‘kunnen we over tien minuten weg.’

‘Waar zouden we met hen naartoe moeten?’ vroeg Maura. ‘In de buitenwereld zijn we kwetsbaar. Je hebt van dit kasteel een fort gemaakt, Anthony. Het heeft een alarmsysteem en ijzersterke deuren.’ En jij bent gewapend, dacht ze, terwijl ze hem het magazijn op zijn plek zag schuiven. ‘Jane heeft gezegd dat we ons hier moeten verschansen en wachten tot ze er is. Dat lijkt mij echt het beste.’

‘Het is waar dat het kasteel uitstekend is beveiligd, maar we zijn evengoed een stationair doelwit.’

‘Het is binnen veiliger dan buiten. Jane’s instructies waren heel duidelijk. Blijf bij elkaar. Blijf binnen. En vertrouw niemand.’

Hij stak het pistool onder zijn riem. ‘Laten we in elk geval nogmaals controleren of alles goed afgesloten is.’ Hij liep de kamer uit.

Nu de avond was gevallen, was het frisser geworden en toen ze achter hem aan naar de grote hal liep, leek de temperatuur nog verder te dalen. Ze sloeg haar armen om haar lichaam terwijl hij controleerde of de voordeur vergrendeld was en het elektronische paneel van het alarmsysteem bekeek. Het alarm was in alle delen van het kasteel ingeschakeld.