Tess Gerritsen(106)

‘…was jij de barmhartige samaritaan. De mysterieuze blonde vrouw die uit het niets verscheen. En weer in het niets verdween.’

‘Ik ben bij Claire gebleven tot ik er zeker van was dat er geen gevaar meer dreigde. Toen de politie arriveerde, heb ik me ongemerkt teruggetrokken. Daarna heb ik ervoor gezorgd dat ze regelrecht naar Evensong werd gebracht, waar we al iemand hadden.’

‘Dr. Welliver.’

Carole knikte. ‘Anna heeft de CIA jaren geleden verlaten, toen haar man in Argentinië was vermoord, maar we wisten dat we haar konden vertrouwen. We wisten ook dat Evensong zo afgelegen lag en zo goed beveiligd was dat het meisje daar niets te vrezen zou hebben. Om dezelfde redenen hebben we het volgende kind er ook naartoe gebracht.’

‘Will Yablonski.’

‘Het was puur geluk dat hij niet in het huis was toen de bom ontplofte. Ik was net op tijd ter plaatse om hem mee te nemen.’

‘Wat is er misgegaan in het geval van Teddy Clock? Je wist wat er zou komen. Je wist dat hij het volgende doelwit was.’

‘Ja, dat had niet mogen gebeuren. Het huis was goed beveiligd, het alarmsysteem was ingeschakeld. Maar er is helaas iets misgegaan.’

‘Dat kun je wel zeggen,’ zei Jane smalend.

‘Ik had agenten die het huis dag en nacht bewaakten. Die avond heeft iemand hun bevel gegeven hun posten te verlaten.’

‘Wie?’

‘Ze zeggen dat ik die opdracht heb gegeven, maar dat is niet waar.’

‘Dus ze hebben gelogen?’

‘Iedereen is te koop. Als je maar genoeg biedt, zwicht uiteindelijk iedereen.’ Carole begon rusteloos te ijsberen. ‘En nu weet ik niet wie ik wel en niet kan vertrouwen en hoe ver dit in de hiërarchie van de CIA doorloopt. Het enige wat ik weet, is dat hij erachter zit en dat hij nog niet klaar is. Hij wil die kinderen. En mij.’ Ze stopte en draaide zich om naar Jane. ‘Ik ben degene die hier een eind aan moet maken.’

‘Hoe? Als je je eigen mensen niet eens kunt vertrouwen.’

‘Daarom ben ik buiten de CIA gaan zoeken. Ik ga dit op mijn eigen manier doen, met mensen die ik persoonlijk heb gekozen. Dan weet ik tenminste dat ik op hen kan rekenen.’

‘En je vertelt ons dit allemaal omdat je ons vertrouwt?’ Jane wierp een blik op Frost. ‘Dat is een hele ommekeer.’

‘Jullie zijn in elk geval niet omgekocht door Icarus.’

‘Hoe weet je dat?’

Carole lachte. ‘Twee rechercheurs van Moordzaken, van wie er één bij de padvinderij heeft gezeten.’ Ze keek naar Frost. ‘Ja, ik heb je achtergrond uitgeplozen. Ik maakte geen grapje toen ik zei dat je padvinder moet zijn geweest.’ Ze keek naar Jane. ‘En jij hebt een zekere reputatie.’

‘O ja?’ zei Jane.

‘Als ik het woord bitch gebruik, moet je dat niet verkeerd opvatten. Zo worden vrouwen als wij genoemd. Omdat we geen compromissen sluiten en geen genoegen nemen met half werk. We dribbelen net zo lang door tot we de bal in het doel kunnen schoppen.’ Ze maakte een lichte buiging. ‘Bitches weten elkaar te waarderen.’

‘Tjee, ik voel me echt gevleid.’

‘Wat ik hiermee wil zeggen,’ vervolgde Carole, ‘is dat het tijd is dat we gaan samenwerken. Om die kinderen in leven te houden hebben jullie mij nodig en omgekeerd.’

‘Heb je ook een plan of is dit alleen maar in beginsel een bondgenootschap?’

‘Ik heb altijd een plan. Anders was ik allang dood geweest. We gaan Icarus uitroken.’

‘Hoe?’

‘Met behulp van de kinderen.’

‘Dit bevalt me helemaal niet,’ zei Frost.

‘Dan maar niet.’

‘Met behulp van de kinderen? Ik weiger de kinderen in gevaar te brengen.’

‘Ze verkeren al in gevaar, snap je dat nou nog niet?’ beet Carole hem toe. ‘Ik ben de enige reden dat Claire en Will nog leven. Ik heb hen gered.’

‘En nu wil je hen gebruiken?’ Frost keek naar Jane. ‘Snap jij wat ze van plan is?’

‘Laat het haar uitleggen,’ zei Jane. Ze wendde geen ogenblik haar ogen van Carole af. Ze wist niets over deze vrouw, niet eens hoe ze in werkelijkheid heette en ook niet of ze haar kon vertrouwen. Bitches weten elkaar te waarderen. Dat geldt alleen als je de andere bitch kent. Jane wist over deze bitch alleen wat ze zag: een atletische blonde vrouw van midden veertig met dure laarzen en een prijzig horloge. Een vrouw die een zweem van wanhoop over zich had. Als haar verhaal klopte, was ze bij de CIA gekomen toen ze midden twintig was. De afgelopen twee jaar moest ze voortdurend verhuisd zijn, steeds onder een andere valse naam hebben geleefd. Zoiets was niet te doen als je een gezin had. Ze is een eenzame wolf, dacht Jane. Een survivor, die tot alles bereid is om in leven te blijven.