Tess Gerritsen(108)

‘Ik wou dat rechercheur Rizzoli ons iets meer had verteld,’ zei hij toen ze naar de eetzaal liepen, waar hij langs de ramen liep om de sloten te controleren. ‘We hebben geen idee wie we tegenover ons hebben.’

‘Ze zei dat ze ons niet meer mocht vertellen. We zullen het hier dus mee moeten doen.’

‘Haar oordeel is niet onfeilbaar.’

‘Ik vertrouw haar blindelings.’

‘Maar mij vertrouw je niet.’ Zijn opmerking was niet als vraag bedoeld en ze wisten allebei dat het waar was. Toen hij zich naar haar omdraaide, voelde ze zich opeens onrustbarend tot hem aangetrokken, maar in zijn ogen lag te veel duisternis. Ze bevatten te veel geheimen. Ze dacht er weer aan hoe geroutineerd hij het wapen had geladen. Nóg iets wat ze niet over hem had geweten.

‘Ik weet niet eens wie je bent, Anthony,’ zei ze.

‘Misschien zal er ooit een dag komen…’ Hij glimlachte flauwtjes. ‘…dat je dat wilt uitzoeken.’

Ze verlieten de eetzaal en liepen naar de bibliotheek. Nu vrijwel alle leerlingen en docenten afwezig waren, was het griezelig stil in het kasteel en op dit late uur zouden ze bijna kunnen geloven dat ze helemaal alleen waren. De laatste bewoners van een verlaten citadel.

‘Denk je dat je me ooit zult vertrouwen, Maura?’ vroeg hij terwijl hij alle ramen langsging, een sombere bewaker in een halfduister vertrek. ‘Of zal er tussen ons altijd iets blijven wringen?’

‘Je zou je om te beginnen iets meer voor me kunnen openstellen,’ zei ze.

‘Dat advies is dan wederkerig.’ Hij pauzeerde even. ‘Jij en Daniel Brophy. Zijn jullie nog bij elkaar?’

Toen hij Daniels naam noemde, bleef ze abrupt staan. ‘Waarom vraag je dat?’

‘Geef antwoord op mijn vraag.’ Hij keek haar aan, maar de nis wierp een schaduw op zijn ogen.

‘Liefde is geen uitgemaakte zaak, Anthony. Liefde is moeilijk, soms hartverscheurend. En een einde hoeft niet per se een einde te zijn.’

Ondanks het flauwe licht zag ze hem begrijpend glimlachen. ‘Nog een reden waarom jij en ik zo op elkaar lijken. Afgezien van onze persoonlijke tragedies, afgezien van het werk dat we doen. We zijn allebei eenzaam,’ zei hij zachtjes.

Na deze woorden was het zo stil in de bibliotheek dat ze schrokken toen de telefoon begon te rinkelen. Ontdaan over zijn woorden bleef Maura roerloos staan toen Sansone naar het toestel liep. Ontdaan, omdat het waar was. Ja, we zijn allebei eenzaam.

‘Dr. Isles staat vlak naast me,’ hoorde ze hem zeggen.

Het is Jane, dacht ze, maar toen ze de hoorn van hem aanpakte, bleek het de forensisch patholoog van Maine te zijn.

‘Ik wilde even vragen of u mijn bericht hebt ontvangen. Aangezien u me niet hebt teruggebeld,’ zei Emma Owen.

‘Heb je gebeld? Wanneer?’

‘Rond etenstijd. Ik heb met een van de docenten gesproken. Een nogal nors klinkende man.’

‘Dat zal dr. Pasquantonio zijn geweest.’

‘Ja, zo heette hij. Hij is blijkbaar vergeten het aan u door te geven. Ik sta op het punt naar bed te gaan, maar aangezien u me had gevraagd dit met spoed te behandelen, leek het me verstandig u nog even te bellen.’

‘Gaat dit over de toxicologie?’

‘Ja. Ik heb een vraag voor u. Was dr. Welliver écht psycholoog?’

‘Ja. Klinisch psycholoog.’

‘Nou, dan heeft ze blijkbaar bepaalde behandelmethoden op zichzelf toegepast. Het toxicologisch onderzoek heeft uitgewezen dat er lysergeenzuurdiethylamide in haar lichaam zat.’

Maura draaide zich om en staarde naar Sansone toen ze zei: ‘Dat bestaat niet.’

‘Het moet nog bevestigd worden met HPLC-fluorescentie, maar zo te zien was uw dr. Welliver op LSD aan het trippen. Ik weet dat sommige psychologen dat therapeutisch vinden. Een manier om je geest open te stellen voor spirituele ervaringen, enzovoorts. Maar hemeltjelief, zij werkte op een school! Trippen op LSD is nou niet bepaald exemplair gedrag.’

Maura stond doodstil met de hoorn zo hard tegen haar oor gedrukt dat ze haar hartslag kon horen. ‘De val van het dak…’

‘Kan heel goed het resultaat van hallucinaties zijn geweest. Of van acute psychose. Kunt u zich dat experiment van de CIA van jaren geleden nog herinneren, toen ze iemand LSD hadden gegeven en hij uit het raam sprong? Het valt nooit te voorspellen hoe iemand erop reageert.’

Maura dacht aan de korreltjes suiker die op de vloer van de badkamer terecht waren gekomen toen iemand de suikerpot boven het toilet had omgekeerd. Om zich van het bewijsmateriaal te ontdoen.

‘Ik zal dit classificeren als een ongeluk en niet als zelfdoding,’ zei dr. Owen. ‘Een val van grote hoogte na inname van hallucinerende middelen.’

‘LSD kan gesynthetiseerd worden,’ zei Maura.