Tess Gerritsen(105)

Carole knikte. ‘Wraak om wat we hem hadden aangedaan. Hem en zijn gezin. Dertien jaar gevangenis hadden van hem een nog groter monster gemaakt. Gedurende die dertien jaar had hij zijn haat gevoed en gekoesterd tot hij nergens anders meer aan kon denken. Voor zijn ontsnapping moet hij hulp van binnenuit hebben gekregen. Hij moet zijn handlanger een fortuin hebben geboden. Hij verdween zonder sporen achter te laten. We hebben geen idee waar hij is en hoe hij eruitziet. We zijn er nooit in geslaagd al zijn geheime rekeningen op te sporen, dus hij had nog steeds een vermogen tot zijn beschikking. Ik ben er zeker van dat hij zich een nieuw gezicht heeft laten aanmeten. En dat hij nieuwe vrienden heeft op hoog niveau.’

‘Je zei dat hij dertien jaar in de gevangenis heeft gezeten,’ zei Frost.

‘Ja.’

‘Dan is hij dus drie jaar geleden ontsnapt.’ Hij keek naar Jane. ‘Daarom is Nicholas Clock toen opeens aan die zeiltocht begonnen.’

Carole knikte. ‘Toen Icarus was ontsnapt, werd Nicholas erg nerveus. We waren allemaal nerveus, maar hij was de enige die zo bang was dat hij met alles is gekapt en zelfs ontslag heeft genomen bij de CIA. Ik was van mening dat Icarus ons niet zo makkelijk zou kunnen vinden. Tot de Italiaanse regering erbij betrokken raakte.’

‘Waarom?’ vroeg Jane.

‘Politiek, WikiLeaks, weet ik het. De pers kreeg er lucht van dat de CIA zich op Italiaans grondgebied schuldig had gemaakt aan extraordinary rendition. Opeens deden de Italianen boos over de schending van hun soevereiniteit. Een CIA-missie waarbij drie onschuldige burgers waren gedood. In de berichten werden onze namen weliswaar niet genoemd, maar geld opent veel deuren. Vooral als het veel geld is.’ Ze liep weer naar het raam en keek naar buiten, een slanke gedaante in silhouet afgetekend tegen het grijze daglicht. ‘Erskine en zijn vrouw waren de eerste slachtoffers. Doodgeschoten in een steeg in Londen. Een paar dagen daarna kwamen Olivia en haar man om het leven toen hun vliegtuig neerstortte. Ik heb geprobeerd Nicholas te waarschuwen, maar hij heeft mijn bericht niet op tijd gekregen. Binnen één week waren alle drie mijn collega’s dood.’

‘Maar jij hebt geboft. Jij bent in leven gebleven,’ zei Jane.

‘Geboft?’ Carole lachte bitter. ‘Zo zou ik het niet noemen. Ik leef, maar ik heb geen leven. Ik moet altijd op mijn qui-vive zijn. Altijd met één oog open slapen. Dat duurt nu al twee jaar en ook al doen ze bij de CIA hun best om me te beschermen, het voelt nooit aan alsof het genoeg is. En het zal niet genoeg zijn om die drie kinderen in leven te houden.’

‘Zou Icarus zo ver gaan? Zou hij kinderen vermoorden?’

‘Wie denk je dat er op hen jaagt? Hij heeft Nicholas, Olivia en Erskine binnen één week vermoord. Nu jaagt hij op hun kinderen omdat hij deze families tot en met de laatste telg wil uitroeien. Het is een boodschap, snap je? Een boodschap aan iedereen die van plan is het tegen hem op te nemen. Waag het niet mij iets in de weg te leggen, want dan vermoord ik jou en je hele familie.’ Ze liep terug naar Jane. Stress had de rimpels nog iets dieper in haar gezicht geëtst. ‘Hij zal het nogmaals proberen.’

Toen er een auto langsreed, snelde Carole weer naar het raam. Ze keek de auto na. Lang nadat het geronk van de motor was weggestorven, stond ze daar nog, in afwachting van de verwachte aanval.

Jane pakte haar mobieltje. ‘Ik bel de politie. Ik zal zeggen dat ze een ploeg naar –’

‘We kunnen de politie niet vertrouwen. We kunnen níémand vertrouwen.’

‘Die kinderen moeten beschermd worden.’

‘Wat ik jullie heb verteld, is topgeheim. Je mag de politie er niet over inlichten.’

‘En anders? Dan laat je ons vermoorden?’ vroeg Jane minachtend.

Carole liep weer naar haar toe, zonder een greintje humor op haar gezicht. ‘Maak je geen illusies. Als het moet, zal ik dat doen.’

‘Als dit topgeheim is, waarom heb je het ons dan verteld?’

‘Omdat jullie er al zo nauw bij betrokken zijn. En omdat jullie inmenging alles in het honderd kan gooien.’

‘Waar heb je het over?’

‘Ik heb het over de kans, misschien de enige kans die ik krijg, om Icarus uit te schakelen. Dat is in elk geval mijn plan. Als de drie kinderen zich samen op één plek bevinden, zal hij de verleiding niet kunnen weerstaan.’

Jane en Frost keken elkaar verbluft aan. ‘Dit was dus allemaal gepland?’ zei Jane. ‘Je hebt er zelf voor gezorgd dat die kinderen op Evensong terechtkwamen?’

‘Het was geen plan, maar een voorzorgsmaatregel. De CIA dacht dat ze bij hun pleeggezinnen veilig waren, maar ik betwijfelde dat. Ik heb ze in de gaten gehouden. Toen de eerste aanslag werd gepleegd, op het meisje…’