Tachtig dagen rood(20)

Ze draaide haar hoofd naar me toe en glimlachte.

‘Bedankt,’ zei ze.

‘Graag gedaan,’ antwoordde ik hoewel ik me een beetje onnozel voelde onder de situatie. De intimiteit van de onverwachte ontmoeting was niet onder woorden te brengen, hardop zou het gemaakt klinken, of vreemd.

Hij knikte even naar me, de uitdrukking op zijn gezicht was niet te zien onder zijn masker.

Het koppel stond op en verdween in het duister.

Ik zat zeker een minuut of twee stil in mijn stoel, probeerde weer tot mezelf te komen en vroeg me af wat ik nu zou doen. Ik was nog steeds vreselijk opgewonden, maar het voelde niet goed om Fran en Chris te lang alleen te laten. Net toen ik een besluit had genomen, hoorde ik Fran de trap achter me opkomen.

‘Dáár ben je! We hebben je overal gezocht. Waarom zit je hierboven helemaal in je eentje?’ Ze klonk eerder verbaasd dan argwanend. Ik betwijfelde zeer of Fran het soort scène waar ik zojuist getuige van was geweest zich ook maar kon voorstellen.

‘Even tot rust komen. Het is zo druk daarbuiten.’

‘Kom, je mist alle goede muziek.’

Ik volgde hen beiden naar het feest, maar het gezicht van de vrouw toen ze klaarkwam bleef op mijn netvlies staan. Mijn fantasieën werden alleen versterkt door de seksuele atmosfeer en het ongelofelijke aantal aantrekkelijke mensen, vooral de mannen die erop waren gekleed, in militaire jassen, of die een bepaalde zelfverzekerdheid uitstraalden, een houding die me aan Dominik deed denken.

***

Toen ik na ons avondje stappen in bed kroop, bleven de gedachten voortdurend door mijn hoofd spoken.

Beelden van mannen in lange laarzen met een zweep in hun hand schoten door mijn hoofd en werden donkerder en krachtiger, tot ik mezelf zag knielen op een stenen vloer met een knevel in mijn mond en mijn polsen achter mijn rug gebonden, niet met een touw maar met metalen boeien die aan een lange, dikke ketting zaten die over de vloer naar achteren liep, naar een bout in de verste muur. Ik was volledig naakt en helemaal glad geschoren. Iemand had mijn schaamhaar onder handen genomen. Ik had twee tepelringen, het voelde alsof er kort geleden piercings waren gezet. Er zwaaide een zware deur open en ik hoorde voetstappen dichterbij komen, langzaam, behoedzaam. Ik kon de persoon niet zien, maar voelde dat het een man was. Hij kwam dichterbij, maar ik herkende hem niet in het pikkedonker, zag alleen een paar benen in een zwarte pantalon met een scherpe vouw in het midden precies voor me staan. Ik hoorde hoe een riem los werd gemaakt en een rits naar beneden ging.

In mijn droom wilde ik wanhopig graag de penis van die man voelen, maar hij stond net buiten mijn bereik. Ik draaide mijn armen in hun gewrichten en wriemelde met mijn handen, probeerde mezelf te bevrijden, maar het lukte niet. Mijn mond hing een beetje open, want ik wilde zijn penis in mijn mond voelen, strelend op mijn tong, tot achter in mijn keel. Mijn lippen waren droog en ik bevochtigde ze met mijn tong. Ik wilde gaan staan, maar besefte dat mijn voeten ook waren vastgeketend.

‘Kan ik iets voor je betekenen?’ zei een spottende stem.

Het was Dominik.

Ik schrok wakker. Mijn lippen waren nog steeds droog en mijn handen trilden toen ik het glas water van mijn nachtkastje pakte en een slok nam, ik knoeide over mijn hemd. Normaal gesproken sliep ik naakt, maar niet met mijn zus in de kamer. Ze lag op haar rug met haar mond half open, snurkte zacht, op haar gezicht en in haar haar zaten strepen wit poeder, ze leek nog steeds een beetje op een lijk.

Noch Fran, noch Chris sprak daarna een woord over ons avondje stappen. Dat stak me. De eerste keer in een fetisjclub was voor mij zo’n grote gebeurtenis geweest, een mijlpaal die de grens markeerde tussen degene die ik was en degene die ik daarna ben geworden. Dat andere mensen het gewoon als een avondje uit beschouwden, irriteerde me enigszins. Als het deel van mijn leven dat ik als mijn ‘duistere geheim’ beschouwde iets voor de grote massa was geworden, wat restte mij dan nog?

Zonder mijn schnabbeltjes of het vaak drukke, sociale leven dat ik in New York in het wereldje van de klassieke muziek had geleid, voelde ik me een beetje verloren. Fran, die nooit langer dan een paar minuten stil kon zitten, was bijna meteen nadat ze in Londen was geland op zoek gegaan naar een baan. Ze had nu een tijdelijk baantje als barkeeper, ze was dus vaak ’s avonds weg en sliep overdag. Chris repeteerde bijna de hele week met zijn band.

‘Waarom kom je niet langs?’ stelde hij voor. ‘Kijken hoe we spelen. De jongens hebben naar je gevraagd.’

Ik kreeg het adres van een studio in de buurt van Holloway Road. Een mooi gebouw met een bewaker, een ingewikkeld alarmsysteem en barstensvol geavanceerde apparatuur. De laatste keer dat ik in een pand kwam dat Groucho Nights huurde, was het een muffe kelder met een hangslot op de deur in een luguber steegje vlak bij Camden Lock dat maar net groot genoeg was om je kont te kunnen keren, laat staan dat het een band kon herbergen. Ik wist dat de oom van Chris de band wat geld had geleend om op te starten, maar ik wist niet dat het zoveel was dat ze zich zo’n plek konden veroorloven.