Tachtig dagen rood(23)

Chris was uitzinnig en leek niet in de gaten te hebben dat ik afwezig was.

‘Dit wil ik de rest van mijn leven elke dag doen,’ zei hij met een verhit gezicht toen we in een taxi stapten. ‘Vooral als jij er bent om de taxi voor ons te betalen.’

In New York was ik eraan gewend geraakt de taxi te nemen en ik had geen energie meer om instrumenten mee te zeulen in de metro. Ik had genoeg geld gespaard van mijn laatste tournee en de platen brachten zo langzamerhand een leuk bedrag aan royalty’s binnen. Susan, mijn impresario, had me een paar strenge mails gestuurd om te horen waar ik mee bezig was, hoewel ik zeker wist dat Simón haar had verteld dat ik was verhuisd en even afstand nam.

Eerlijk gezegd had ik nauwelijks aan Simón, of New York, gedacht sinds ik was vertrokken. Ik gleed zo soepel terug in mijn vrijgezellenleventje in Londen dat de afgelopen jaren wel een droom leken. Ik miste hem soms wel, als ik erover nadacht. Miste iemand naast me in bed en de zekerheid van een volwaardige relatie, maar meestal was ik gewoon opgelucht dat ik vrij was.

Ik dacht vaker aan Dominik, zowel overdag als in mijn dromen. Ik vroeg me af of hij iemand anders had, een vriendin, en of hij zijn dominante smaak in bed af had gezworen om een meer standaardrelatie te kunnen hebben, zoals ik had gedaan, of dat hij een andere onderdanige vrouw had gevonden die hij ’s nachts vastbond.

Tegen het eind van dezelfde week zaten we weer in een taxi, deze keer op weg naar de Brixton Academy voor het eigenlijke concert. Chris, Ella en Ted waren een paar uur eerder al vooruitgegaan om te helpen bij het opbouwen onder leiding van de transportploeg van Viggo’s band, en om genoeg tijd te winnen om het geluid te testen, dus alleen Fran en ik kwamen later.

Chris had me verzekerd dat we allebei waren uitgenodigd voor de afterparty die Viggo blijkbaar had georganiseerd om de première van zijn tournee in Londen te vieren. Hij had met zijn ogen gerold toen ik hem vroeg waarom. ‘Wat denk je dat Viggo zei toen ik hem vertelde dat je zus bij jou logeerde?’

‘Getver,’ antwoordde ik. ‘Dat kan hij rustig op zijn buik schrijven, gaat niet gebeuren.’

‘Ik hou beiden wel in de gaten.’

‘Jij hebt het vast veel te druk met die driehonderd modellen die hij heeft laten aanrukken om hem te bedienen.’

‘Je weet wel beter. Ik hou niet zo van dansende serveersters in bikini.’

Fran lachte en hij keek grijnzend naar haar.

Omdat Chris en ik elkaar bij de Academy hadden ontmoet, voelden we ons allebei met die plaats verbonden. Zonder publiek was het er een beetje droefgeestig en binnen leek het kleiner dan ik me herinnerde. Het was nauwelijks te geloven dat het hier over een paar uur vol stond met vierduizend mensen. De aflopende vloer was bezaaid met vlekken en rook naar bier, maar desondanks had het gebouw een voorname uitstraling – het ademde historie uit.

Buiten stond het publiek al uren in de rij opgewekt te kletsen, bier te drinken en sigaretten te roken. Er was tot mijn genoegen een behoorlijke opkomst voor Groucho Nights. Chris had een flinke aanhang opgebouwd. Ze keken nieuwsgierig naar Fran en mij toen we onze passen aan de potige uitsmijters in uniform lieten zien die de voordeuren bewaakten en we meteen mochten doorlopen. Ik zag er vrij onopvallend uit in een mini spijkerrok en mijn oude, kersenrode Dr. Martens, maar Fran trok veel aandacht. Ze was vastbesloten het Britse weer te tarten en droeg, ondanks de kou, de kortste korte spijkerbroek met een hoge taille die ik haar ooit had zien dragen. Haar huid was bijna blauw van de kou.

‘Duh,’ zei ze, ‘ik word binnenkort dertig en ik hoor dat het daarna alleen nog maar bergafwaarts gaat. Dus, zo lang het nog kan, laat ik mijn benen zien.’

Op verzoek van Viggo had ik mijn viool meegenomen. Hij had niet gezegd waarom, maar ik nam aan dat hij wilde dat ik op het feest na het concert zou spelen. Dat voelde een beetje raar. Dominik was de enige geweest voor wie ik zo had opgetreden, maar in het belang van de band, echt alleen daarom, was ik akkoord gegaan. Zo bleef ik tenminste een beetje in vorm, aangezien ik geen enkel optreden in het vooruitzicht had. Ik liet de Bailly achter in de artiestenfoyer, die streng werd bewaakt. De foyer was nu leeg, want The Holy Criminals waren in hun kleedkamers en Chris, Ella en Ted waren bezig met het testen van het geluid. We hingen wat rond in de grote bar voordat we naar onze plaatsen gingen, midden voor het podium omdat de eerste helft van het concert bijna ging beginnen.

Chris was een heel ander mens vanaf het moment dat hij voor de menigte stond. Doorgaans kwam hij wat verlegen en jongensachtig over, maar voor de microfoon veranderde hij, had hij de uitstraling en houding van een popster.

De groep barstte meteen los met een van mijn favoriete nummers, ‘Roadhouse Blues’, vol repeterende riffs met een bluesmelodie, de hese stemmen van Chris en Ted werden door het geluid gedragen als stroop dat langzaam in een whiskyvat droop. Ted pakte zijn contrabas voor het tweede nummer, ‘Fire Woman’, een nummer over heftige liefde met wat meer swing. De vrouwen in het publiek gingen altijd uit hun dak van dit nummer en dat was vanavond niet anders. Chris hield de microfoon in één hand alsof hij met een geliefde aan het schuifelen was, zijn mond wijd open om de hoge noten te halen.