Tachtig dagen rood(21)

‘Wauw,’ zei ik toen ik aankwam, ‘jullie hebben flink je best gedaan voor mij alleen.’

Ik liep naar Ted en gaf hem een zoen op zijn wang, maakte zijn haar in de war.

Hij sloeg speels van zich af. ‘Blijf van mijn haar af.’

‘Even serieus, zijn jullie altijd zo gekleed voor een repetitie?’ vroeg ik.

Ted speelde gitaar en soms harmonica of kazoo en kwam uit Boston. Hij en Chris waren neven en leken zo op elkaar dat ze broers hadden kunnen zijn. Ze waren ongeveer even lang, met bruine ogen en dik, krullerig bruin haar. Ted liet zijn haar groeien en kroezen, het leek wel een afrokapsel, en hij droeg een strakke rode spijkerbroek met smalle pijpen en een zwart vest. Chris droeg dezelfde kleding, maar dan tegenovergesteld, een rood vest en een zwarte spijkerbroek met smalle pijpen.

Ella, de drummer, had haar van nature blonde, sluike haar brandweerrood geverfd, de kleur van een Engelse brievenbus, maar verder was ze nog dezelfde. Ze kwam oorspronkelijk uit Hull en was het enige Engelse bandlid. Ella had lange ledematen, een jongensachtig figuur en gespierde armen. De laatste keer dat ik haar zag, had ze een half afgemaakte tatoeage van een kwal op haar borstkas die nu felroze en blauw was ingekleurd. De tentakels kronkelden als lijnen op een kaart onder de hals van haar hemd door, waardoor het moeilijk was om niet naar haar borst te kijken. Ze kleedde zich als een trucker, in mannenspijkerbroeken en -shirts, een look die ik een vrouw heel goed vond staan.

‘Viggo komt straks misschien nog langs,’ zei Chris.

‘Echt? Gaat hij met het klootjesvolk om? Dat klinkt niet als een popster.’

‘Misschien voelt hij zich dan een gewoon mens,’ zei Ted. ‘Hoewel ik hem nou niet direct normaal zou noemen.’

‘Dit hier is allemaal van hem,’ voegde Chris eraan toe. ‘Dacht je dat ik zoiets als dit kon betalen?’

Ik parkeerde mezelf op een van de leren zitzakken die in de studio verspreid stonden toen ze met inspelen begonnen met een paar langzame nummers. Ik had mijn viool meegenomen voor het geval hij zou willen jammen, zoals in die goeie ouwe tijd, maar voorlopig liet ik hem maar uit het zicht staan.

Ze waren net klaar met inspelen toen de deur openzwaaide. Ik zag hoe de hand van Chris haperde op de fretten, maar hij speelde door.

‘Ga door, klinkt goed.’

Viggo droeg een dienblad met koffie, het balanceerde gevaarlijk op één hand. Hij hield een zonnebril in zijn andere hand, hoewel ik de hele week nog geen zon had gezien. Ik sprong op om de deur voor hem open te houden.

‘O, dank je, pop,’ zei hij hees. ‘Ik zou je graag een hand geven, maar ik heb beide handen vol, dus moet ik je maar kussen.’

Hij boog voorover en kuste me op mijn wang, zijn lippen streken over mijn oor toen hij dat deed en het was niet alleen brutaal, maar ook totaal ongepast voor een eerste ontmoeting.

‘Ik ben Viggo Franck,’ zei hij. ‘Aangenaam kennis te maken.’ Hij trok flirterig een wenkbrauw op.

‘Summer Zahova,’ antwoordde ik met een kort knikje. ‘Mag ik er een pakken?’ Ik wees naar het blad met koffie. Ik was uitgedroogd.

‘Natuurlijk. Drink ze niet allemaal in één keer op.’

Mijn handen trilden toen ik een van de kartonnen bekertjes pakte, zonder de S van suiker op de kant. Ik probeerde zo gewoon mogelijk te doen, maar was in werkelijkheid niet gewend beroemdheden te ontmoeten. Wel een paar uit de klassieke muziekwereld, natuurlijk, maar dat was sowieso apart volk, voornamelijk introverte mensen, en niet mijn types.

Geen van hen leek op Viggo Franck. Hij droeg een zwarte spijkerbroek die zo strak zat dat ik dacht dat hij hem misschien bij de leggings op de vrouwenafdeling had gekocht. Het was een laaghangend model en onthulde een stukje huid aan een kant van zijn middenrif onder een gescheurd wit t-shirt. Hij was eerder dun dan gespierd, met een verrassend bleke huid voor iemand die half Italiaans was. Ik vermoedde dat hij dat van zijn Deense voorouders had. Hij had hoge jukbeenderen en volle lippen die werden omlijst door keurig getrimd gezichtshaar dat het midden hield tussen een stoppeltjesbaard en een echte. Zijn haar was heel donkerbruin, bijna zwart en erg steil, maar getoupeerd voor meer volume.

Ik begreep meteen waarom vrouwen met bosjes tegelijk voor Viggo vielen. De seksuele energie stroomde in golven van hem af. Zelfs met zijn donkere bril en onopvallende, ruige kleren was hij het soort man waarvoor je je op straat omdraaide. Althans, ik wel. Hij leunde tegen de muur met een voet op de grond en de andere tegen de muur achter hem. Ik ging weer op de zitzak zitten en probeerde hem niet aan te staren.

Chris en de band speelden nu op volle kracht hun ruigste nummer en waren hun omgeving volledig vergeten.

Ik keek op en zag dat Viggo naar me keek. Hij glimlachte lichtjes en slenterde naar me toe.