Tachtig dagen rood(18)

Toen we aankwamen, leek Fran meteen op haar gemak, ze liep van de ene ruimte naar de andere, kon niet wachten om elk hoekje van de feestlocatie, een oud theater dat afgeladen vol was op een van de grootste feestavonden in het jaar, te ontdekken.

Ze blikte naar Chris, die de menigte met grote ogen in zich opnam. ‘Mooie popster ben jij,’ zei ze, ‘als je dit al schokkend vindt. Ik wed dat Viggo Franck een kleedkamer vol naakte vrouwen heeft. En waarschijnlijk ook mannen.’

‘Hou maar op,’ gromde Chris. ‘Ik geloof dat elke vrouw die ik ooit heb ontmoet me heeft gebeld om een backstagepas te vragen sinds de posters hangen.’

‘Hij is mijn type niet,’ antwoordde Fran, ‘maar ik denk dat Summer hem wel ziet zitten. Ze gaat altijd rechtstreeks voor de foute kerels.’

Ik bloosde. Viggo Franck was half Deens, half Italiaans en The Holy Criminals, in Europa al een gevestigde naam, waren blijkbaar vanuit het niets bekend geworden in Groot-Brittannië en van de ene op de andere dag een grote hit geworden toen hij was gefotografeerd met niet één, maar drie vrouwen terwijl hij uit een hotel in Chelsea naar buiten rolde. Onder hen een kleindochter van een conservatieve politicus en een jonge actrice die de kost verdiende met romantische komedieseries van Disney voor het hele gezin. Viggo had meteen een bijna goddelijke status als rokkenjager gekregen, terwijl de vrouwen in de pers waren neergesabeld. Dat had voor nog meer publiciteit gezorgd omdat feministen in opstand waren gekomen tegen het meten met twee seksuele maten in de media.

Door hun plotselinge succes werden The Holy Criminals beschuldigd van verraad en Viggo’s onafhankelijke status in de alternatieve beweging werd losgelaten ten gunste van het grote, stadionvullende publiek. Volgens Chris had Viggo zijn krediet onder medemuzikanten kunnen behouden door het opbouwen van een reputatie dat hij onbelangrijke bandjes hielp die hun best deden hun kop boven water te houden.

Hij had Chris ontmoet op een feest waar ze allebei waren met Black Hay, een andere band waar we wel eens mee optraden en die net waren aangenomen door het platenlabel van The Holy Criminals.

‘Nou,’ zei Chris, ‘ik heb twee backstagepassen voor jullie geregeld, we zullen er dus wel snel achter komen.’

Fran liet een vreugdekreetje ontsnappen. ‘Geen wonder dat je niet naar huis kwam, Sum,’ zei ze. ‘Londen is veel te leuk.’

Een van de fotografen van de club vroeg of hij een foto mocht maken en voordat ik opzij kon stappen, waren Chris en Fran al akkoord gegaan en sprongen voor de foto in een afschrikwekkende, monsterachtige houding.

Ik trok mijn matrozenmuts over mijn gezicht precies op het moment dat de camera flitste. Omdat ik enigszins bekend was en conservatieve fans had, hield ik rekening met mijn publieke imago.

‘Weet je wel zeker dat je op de foto wilt?’ vroeg de fotograaf, die mijn terughoudendheid zag.

Hij kwam naast me staan en liet me de foto zien, hij stond dichtbij zodat hij de riem van de camera niet over zijn hoofd hoefde te doen. Hij had een brede lach en vriendelijke ogen, met donkere eyeliner die bij zijn kleding paste, een latex shirt in zo’n donkere tint paars dat het bijna zwart leek en polskappen in dezelfde kleur, die bijna tot zijn ellebogen kwamen, een beetje à la een gladiator.

‘Nee, het is prima,’ zei ik terwijl ik naar de afbeelding op de lens keek. Het was een mooie foto. Fran en Chris waren onherkenbaar onder de dikke laag make-up, ik zou iedereen kunnen zijn in mijn matrozenpakje en de muts die bijna mijn hele gezicht verborg. Je zag alleen een lippenstiftgrijns en een lok van mijn rode haar stak fel af tegen de witte verf op Frans schouder.

‘Mail me maar als je van gedachten verandert,’ zei hij en hij gaf me een eenvoudig zwart visitekaartje met alleen zijn naam in het wit gedrukt, in een eenvoudig lettertype. Jack Grayson. De naam klonk vaag bekend.

‘Ben je nou klaar met flirten?’ klaagde Fran. ‘We willen dansen!’

Jack was verderop alweer foto’s aan het nemen, hij kromde zijn lange lichaam en hurkte iets, de grote spiegelreflexcamera bedekte zijn ene oog en de helft van zijn brede glimlach.

We gingen op de muziek af, passeerden de kerker op weg ernaartoe. Fran tuurde even naar binnen, maar leek niet geïnteresseerd in wat daarbinnen allemaal gebeurde.

‘Ieder zijn heug,’ zei ze schouderophalend, zonder het verder een blik waardig te keuren.

Ik hoorde zacht gekreun en het zwiepen van gesels op de huid en wenste dat ik niet met mijn zus en beste vriend was gekomen.

Het was al een tijd geleden dat ik een tuigje van touw had gedragen of een harde hand op mijn kont had gevoeld in plaats van een licht tikje tijdens het vrijen en ik miste het. Ik had er bewust voor gekozen met dat wereldje te breken nadat Dominik en ik uit elkaar waren gegaan en ik een relatie kreeg met Simón. Het zou niet eerlijk tegenover hem zijn, vond ik, als ik toe zou geven aan die behoefte wanneer we er samen niet uitkwamen. Dus had ik die gevoelens onderdrukt in de hoop dat ze wel zouden verdwijnen als ik ze maar lang genoeg negeerde.