Slaven van de Klau(35)

'Op wie doelt u nu?' vroeg Hack.

'De Phrones, de Sabols - wie anders? Als ze elkaar niet kunnen plunderen, behelpen ze zich met onschuldige mensen van elders. Kijk daar.' Hij wees naar een laag stenen gebouw aan de overkant van het plein. 'Dat is ons arsenaal. Wij zijn geen oorlogszuchtig volk, maar als ze te vermetel worden, dan betalen wij met gelijke munt terug.' Niet veel later nam hij afscheid, waarna Hack nog een uur onder de drie manen bleef zitten.

's Ochtends begaf hij zich naar het kantoor van de luchttaxi, maar ook deze weigerde hem rechtstreeks naar Grangali te brengen. 'Als ik mijn taxi daar neerzet, laten ze me nooit meer opstijgen,' zei de piloot. 'Gister had ik een klant voor Peraz in Sabo - ook een man van de Aarde, net als u. Hij had het maar over een regering voor de Sabols. Wartaal. Net of je schoenen aan vissen wilt verkopen... Wat moet u in Grangali? Als u iets te verkopen heeft, dan jatten ze uw monsters en u smijten ze in zee.'

'Ik breng de Phrones een regering,' zei Hack.

'Alweer een?' riep de piloot uit. 'Pal op de hielen van die andere? Wat een hoopvolle mannen allemaal. Ik zal voor u doen wat ik voor hem heb gedaan - ik zet u af in Parnassus en dan kunt u het prikveld van Cyril Dibden oversteken en het erop wagen.'

Daar moest Hack tevreden mee zijn. Het was wel duidelijk dat hij een eigen luchtwagen moest hebben als hij hier efficiënt te werk wilde gaan. Hij laadde zijn bagage in. De taxi steeg op in de heldere lucht van Ethelrinda Cordas, die zo anders was dan de oeroude, troebele atmosfeer van de Aarde, en vloog naar het noorden over de kustvlakten. In het westen rees het Hartzacmassief op. Dit bestond uit pieken van graniet met een glazuurlaag van ijs en daarachter lag twintigduizend kilometer wildernis.

De kust week scherp terug, de oceaan spreidde zich naar het westen uit en stak zijn vingers diep in de Hartzacs, wat hem een tegenaanval van het Piratenschiereiland opleverde. Hierna kwam Parnassus, Cyril Dibdens privé utopie waar twee miljoen kosmologen, psychodelen, wiskundigen en mentors zich bezighielden met de schepping van een universele metafysica.

De taxi moest over de zuidwestelijke uitloper van Phronus vliegen, die tot aan de Hartzacs reikte en Parnassus afsneed van de zee. De bestuurder hield de grond zenuwachtig in het oog. 'De Phrones hebben maar weinig wapens, dankzij de Contrabandepatrouille, maar ze hebben wel een paar geweren en ze vinden niets leuker dan vliegtuigen neerknallen. Dibden, die sluwe vos, heeft ze tot dusver op een afstand weten te houden.'

Enkele ogenblikken later passeerden ze een brede, kale strook die dwars door het bos liep. 'Dat is de grens; we zitten nu boven Parnassus.' En de piloot schakelde de radio in om te vragen of hij mocht landen. Hij kreeg antwoord van Dibden zelf, die zijn toestemming gaf.

Tien minuten later landde de taxi voor een breed marmeren landhuis, prachtig gebouwd naar een ingetogen, naamloze stijl uit het klassieke verleden. Hack stapte uit met zijn bagage, rekende af en vond toen Cyril Dibden zelf tegenover zich, die hem opwachtte.

Dibden keek licht verbaasd. 'Meneer Hack, nietwaar? Ik meende dat wij uitgepraat waren.'

Hack legde uit waarom hij terugkwam, '...en omdat ik enigszins bekend ben met de streek, kreeg ik de leiding van dit project opgedragen.'

Dibden trok aan zijn geelbruine baard, die zijn verder onopvallende gelaatstrekken een wijs aanzien gaf. Hij was groot, groter en zwaarder dan Hack; hij droeg een eenvoudige witte blouse, een witte broek en zachte leren sandalen.

Hack vervolgde zijn uitleg: 'De chauffeur wilde mij onder geen beding regelrecht naar Grangali brengen. Met uw hulp ga ik meteen weer verder.'

Dibden knikte nadenkend. 'De situatie vraagt om nadere aandacht. Laten wij naar het terras gaan om een beker wijn te drinken.'

Hij ging zijn bezoeker voor over de brede treden die geflankeerd werden door monumentale albasten vazen met afhangende klimop, naar het terras, dat belegd was met vierbladen van dofblauw glas. Ze namen plaats op met schitterend rood fluweel beklede glazen stoelen en drie dienstmaagden in witte japonnen brachten een schaal met fruit, bekers van travertijn en een kruik lichte rode wijn.

Hack installeerde zich behaaglijk op zijn stoel, zich plezierig bewust van de nabijheid van de slanke gedaanten die maar gedeeltelijk verhuld werden door de bijna doorzichtige gazen japonnen. Hoe dichter hij Phronus naderde, hoe minder aantrekkelijk het vooruitzicht werd. Parnassus daarentegen... Hij zei: 'Ik ben er nog steeds van overtuigd dat u en Parnassus zouden profiteren van een contract met Zodiac. Daarmee zou u van de vervelende sleur van het regeren af zijn. Onze tarieven zijn heel bescheiden; normaal gesproken besparen wij onze cliënten evenveel of meer met onze efficiënte methoden en ons optimale beheer van in- en uitvoer.'

Dibden knikte en streelde zijn baard. 'Zo redeneert ook de vertegenwoordiger van Argus die hier gister was. Mijn antwoord is hetzelfde als gister: nee. Wij leiden een contemplatief leven; wij hebben geen behoefte aan "efficiency" of "economisch evenwicht" of "rationele organisatie" en verlangen er ook niet naar. Deze ideeën zijn de vloek van het heelal. Geef mij liever schitterende inefficiëntie en edele irrationaliteit!'