Plotseling papa(156)

Sinds het telefoontje van Mrs. Eisner had Meg zich voortdurend tot hem gewend, op de manier waarop een vrouw dat deed tot haar echtgenoot. Het enige wat ontbrak om van hun relatie een echt huwelijk te maken...

‘Weet je nog wat Mr. Wiseman tegen ons heeft gezegd? Concentreer je op hem en reageer niet op wat de andere advocaat zegt.’

‘D-dat zal ik doen.’

Op het vliegveld had Dominic de advocaat verteld dat

Meg nog niet wist dat het meisje beweerde dat haar baby gestolen was. Toen Mr. Wiseman was gearriveerd had hij Meg meteen verteld dat het vaak voorkwam dat de biologische moeder leugens verzon om de vader te beschermen, of zichzelf, of een ander familielid.

Meg moest trachten zich te beheersen, wat voor verhaal er ook tijdens de zitting gepresenteerd zou worden. Dat was van essentieel belang. Als Mr. Wiseman zijn taak goed verrichtte, zou de rechter inzien dat het in het belang van Johnny was dat hij bij zijn pleegouders bleef.

De rechter klopte met zijn hamer. ‘Het woord is Mr. Farr, de advocaat van de eiseres.’

‘Uwe edelachtbare, ik vertegenwoordig Cindy Walton, dochter van Mr. en Mrs. Joseph Walton, woonachtig op de Lakeland Drive 3270 in Salt Lake.’ Hij kuchte even.

‘Cindy heeft de vader van haar baby ontmoet tijdens een rockconcert in Saltair, en ze bleef hem ontmoeten zonder dat haar ouders daarvan op de hoogte waren. Toen ze hem vertelde dat ze zwanger was, zei hij dat ze abortus moest laten plegen. Als ze dat niet deed, wilde hij niets meer met haar te maken hebben. Dat brak haar hart omdat ze van hem hield en heel graag zijn baby wilde krijgen. Zodra haar ouders erachter kwamen dat ze zwanger was, verboden ze haar hem nog langer te ontmoeten en zorgden ervoor dat ze therapie kreeg. Er werd besloten dat ze de baby na de geboorte zou afstaan ter adoptie.

Tegen het einde van haar zwangerschap pakte mijn cliënte, nog steeds ziek van verdriet, zonder toestemming van haar ouders, een van de auto’s van het gezin en reed naar haar zeventienjarige vriendje, Shane Dibble, die bij zijn ouders woont op een ranch ten zuiden van Tooele. Ze hoopte dat hij van gedachten was veranderd en dat ze zouden kunnen trouwen. Het was avond. Ze reden de auto achter de schuur, waar niemand hen zou kunnen zien. Maar de bevalling was al begonnen, en ze schonk het leven aan een zoontje terwijl ze daar samen waren. In plaats van haar naar het ziekenhuis te brengen, zette hij haar echter weer in de auto en nam de baby mee. Voordat hij verdween, waarschuwde hij haar dat hij haar zou weten te vinden, als ze dit ooit aan iemand zou vertellen.

In die getraumatiseerde toestand reed mijn cliënte ten slotte naar huis, maar ze durfde niets aan haar familie te vertellen. De daaropvolgende vierentwintig uur deed ze net alsof ze nog zwanger was, totdat haar moeder ontdekte dat ze bloedde. Ze werd naar een arts gebracht.

Op dat moment heeft mijn cliënte haar ouders de waarheid verteld. Zij hebben onmiddellijk de politie gebeld en aangifte gedaan. Er is een arrestatiebevel uitgevaardigd voor Mr. Dibble, maar toen had hij de stad al verlaten en was zijn familie naar hem op zoek.

Toen haar ouders zich realiseerden hoe graag ze de baby wilde houden, beloofden ze haar dat ze haar zouden helpen om het groot te brengen totdat ze zelf oud genoeg was om in haar eigen onderhoud te voorzien en er zelf voor te zorgen. Zodra de Waltons via het nieuws op de televisie vernamen dat er een vondelingetje was binnen gebracht in het Oquirrh Mountains Medical Center, namen ze contact op met mijn kantoor in Salt Lake, en ik heb daarop meteen naar de kinderbescherming gebeld. Er werd een DNA-test uitgevoerd op de baby, en die kwam overeen met die van de biologische moeder.

Het is de wens van mijn cliënte en van haar ouders, die haar zowel financieel als emotioneel en geestelijk zullen steunen, dat de vondeling aan zijn rechtmatige moeder teruggegeven zal worden, die hem altijd heeft gewild en die, vanaf het moment dat hij van haar werd gestolen, door een hel is gegaan.’

Zane hoefde niet naar Meg te kijken om te weten dat de openingsrede van de advocaat haar had geschokt. Hij kon alleen maar hopen dat ze zich de woorden van Mr. Wiseman zou herinneren en geen conclusies zou trekken voordat alle feiten op tafel lagen.

‘Dit is alleen nog maar het begin,’ fluisterde hij in haar oor. Ze knikte, maar omdat hij zijn arm om haar schouders had geslagen, voelde hij dat ze was verstard van angst.

‘Dank u, Mr. Farr. Mag ik dan nu het woord geven aan Mr. Wiseman?’ zei de rechter.

‘Dank u, edelachtbare. Mijn cliënten, Mr. en Mrs. Zane Broderick, zijn de legale tijdelijke pleegouders van de vondeling. Het kind is hen tijdens een rechtszitting officieel toegewezen door de Utah State Division of Child and Family Services. Dankzij hun goede zorgen verkeert de baby in blakende gezondheid, wat bevestigd wordt door de rapporten van de kinderarts van het ziekenhuis. Die wil ik graag indienen als bewijsstuk B.