Plotseling papa(157)

Het hartverscheurende verhaal van de biologische moeder heeft bij iedereen hier in de rechtszaal een gevoelige snaar geraakt. Maar ik zou graag het volledige verhaal willen weten, edelachtbare. Nadat Ms. Walton in therapie geweest was, had zij ermee ingestemd om het kind af te staan ter adoptie. Als ze dat werkelijk had besloten, waarom reed ze dan naar Tooele om Mr. Dibble te ontmoeten, terwijl hij haar toch had verteld dat het uit was tussen hen?

Wij kennen die reden allemaal. Ze hoopte dat de vader van haar kind van gedachten was veranderd en dat hij haar terug wilde, zodat ze een gezinnetje zouden kunnen vormen.’ Hij liet zijn blik over alle aanwezigen glijden voordat hij zijn betoog vervolgde.

‘Wie kan het haar kwalijk nemen dat ze dat wilde? Een lief, hoopvol meisje van zestien, dat graag een echtgenoot en een baby wilde? Maar daarin schuilt ook meteen het probleem. Als de biologische vader uit het beeld is verdwenen, is ze dan nog steeds bereid om de levenslange verantwoordelijkheid voor haar kindje op zich te nemen? Dat is voor iedereen een zware beslissing, laat staan voor iemand die nog niet volwassen is.

Ik heb begrepen dat Mr. Dibble, zelf nog een tiener, de jongeman van wie ze tot voor kort hield, en waarschijnlijk nog steeds houdt en die ze vergeeft, op dit moment wordt vastgehouden door de politie van Nevada en wacht om uitgeleverd te worden naar Utah. Hij zal waarschijnlijk worden aangeklaagd voor poging tot moord. Mocht dat het geval zijn, dan betwijfel ik of Ms. Walton in staat is tot het nemen van een weloverwogen besluit. En wie kan haar dat kwalijk nemen? Dit moet een emotionele, hachelijke tijd voor haar zijn.

Omdat het welzijn van de baby voorop staat, vraag ik u, edelachtbare, om opdracht te geven voor een psychiatrisch onderzoek van Ms. Walton. Daarnaast zou ze opnieuw in therapie moeten. Op die manier kunnen we ons ervan verzekeren of ze werkelijk gemotiveerd is om voor haar kindje te zorgen.’

‘Protest, edelachtbare! Ze heeft al therapie ondergaan.’

‘Dat protest wordt niet geaccepteerd, Mr. Farr. Uw cliënte is teruggekomen op haar besluit om de baby af te staan ter adoptie.’ De rechter sloeg met zijn hamer op de tafel. ‘Gaat u verder, Mr. Wiseman.’

‘Verder wil ik verzoeken om het hele gezin therapie te laten ondergaan. Als de baby moet worden opgenomen in een gezin, waarin nog meer kinderen zijn, zal dat een zware tol eisen van de ouders van Ms. Walton. In de tussentijd verzoek ik u de Brodericks toestemming te geven om voor de baby te blijven zorgen, die vanaf het moment dat hij door Mr. Broderick werd binnen gebracht in het ziekenhuis, niets anders heeft gekend dat de liefde en de veiligheid die hij heeft gekregen van zijn pleegouders.’

De rechter knikte. ‘Dank u, Mr. Wiseman. U mag weer plaatsnemen. Deze hoorzitting heeft tot doel uit te vinden of de biologische moeder de voogdij over de baby moet krijgen. Ik heb de argumenten van beide zijden aangehoord. Ik ben me ervan bewust dat de baby zo snel mogelijk een band moet krijgen met zijn eigen moeder, als ze de voogdij krijgt toegewezen. Desalniettemin ben ik het met Mr. Wiseman eens dat het gezin baat zal hebben bij therapie voordat er een definitief besluit wordt genomen.

Dan volgt hier mijn uitspraak. De eiseres en haar ouders dienen in therapie te gaan. Zij zullen hierin worden begeleid door de Kinderbescherming. Mrs. Eisner zal hierop toezicht houden en aan mij rapporteren. Over een maand komen alle partijen weer bijeen in deze rechtszaal en zullen we de behandelende psychiater vragen verslag te doen. Tot die tijd zal de baby onder de hoede blijven van zijn tijdelijke pleegouders.

Beide advocaten staat het nu vrij om een datum voor te stellen voor de volgende zitting en met Mrs. Eisner te overleggen waar het gezin de beste therapie kan gaan volgen. Ik verklaar deze zitting voor gesloten.’

Terwijl Mr. Wiseman de andere advocaat benaderde, kuste een euforische Zane zijn vrouw op haar bleke wang. ‘We hebben gewonnen, Mrs. Broderick.’

‘Nee, dat hebben we niet, Zane.’ Haar stem trilde voordat de tranen over haar wangen stroomden. ‘Het is allemaal slechts tijdelijk.’

‘Kijk me eens aan,’ vroeg hij zacht.

Ze sloeg haar ogen naar hem op, die een en al pijn waren.

‘Begrijp je het niet? De ouders van dat meisje zijn naar de rechtszaal gekomen in de hoop dat ze de baby mee naar huis konden nemen, maar Mr. Wiseman heeft daar een stokje voor gestoken. Dankzij hem krijgen we nog vier weken met onze zoon.’

Hij zag dat slikken haar moeite kostte. ‘Je hebt gelijk. Ik gedraag me afschuwelijk, terwijl ik die man op mijn blote knieën zou moeten bedanken.’

‘Dominic zei al dat hij de beste advocaat was die er bestaat.’

Ze veegde haar wangen droog. ‘Vergeef me. Ik ben echt dankbaar dat we onze zoon mee naar huis mogen nemen.’