Plotseling papa(158)

‘Hij blijft onze zoon,’ mompelde hij tegen haar lippen voordat ze haar gezicht in Johnny’s halsje kon verstoppen.

De dood van zijn tweelingbroer had Zane geleerd dat hij niets in dit leven voor vanzelfsprekend moest aannemen. Dus zou hij vanaf die avond zijn uiterste best gaan doen om zijn vrouw zwanger te maken. Nu ze de eerste ronde hadden gewonnen, kon hij aan niets anders meer denken.

‘Kom, we gaan Mr. Wiseman bedanken, en dan brengen we hem naar het vliegveld. Daarna bellen we je ouders en nodigen hen uit ons te helpen met het opeten van de kliekjes van de kerst.’

‘O, dat zullen ze heerlijk vinden.’ Ze klonk nu gelukkig wat opgewekter.

‘Ik steek de open haard aan, en we laten hen de video zien die we gemaakt hebben.’

Hij verheugde zich erop. Maar er was iets anders waarop hij zich nog veel meer verheugde.

Voordat zijn vrienden naar het vliegveld waren vertrokken, had Dominic hem een videoband in de hand gedrukt. Alik had erbij gestaan met een veelzeggend glimlachje.

‘Op deze band staat iets wat je moet zien, mon ami.’ Ze hadden elkaar aangekeken. ‘Maar ik wil hem wel terug... om hem te bewaren voor het nageslacht.’





Zodra Megs ouders waren vertrokken, liep ze naar de badkamer, zogenaamd om zich gereed te maken voor de nacht. Het was echter de groeiende schaamte voor haar eigen gedrag van de afgelopen paar dagen die haar ertoe aanzette zich voor Zane te verstoppen.



Hij dacht dat hij getrouwd was met een sterke, stabiele vrouw. In plaats daarvan was ze veranderd in een nerveus wrak zodra zich het eerste probleem aandiende.

Wat was ze er zich pijnlijk van bewust dat ze vanaf het moment dat Mrs. Eisner hen had gebeld alleen nog maar aan de baby had kunnen denken.

Omdat zij zichzelf niet in de hand had kunnen houden, waren hun vrienden eerder vertrokken dan gepland. Maar het ergste wat ze had gedaan, was dat ze Zane had buitengesloten en zich totaal geconcentreerd had op de baby. Geen moment had ze aan zijn pijn en zijn verdriet gedacht.

Verbijsterd over haar eigen gedrag, besloot ze dat ze hem onmiddellijk haar excuses moest aanbieden. Niet dat ze daarmee de schade kon herstellen, maar haar geweten liet haar geen andere keus.

Ze trok de ceintuur van haar badjas stevig om haar middel en verliet de badkamer. Ze dacht dat hij nog met de baby bezig was, dus liep ze naar de kinderkamer.

Johnny lag als een roos te slapen in zijn bedje.

Ze was een hele tijd in de badkamer geweest. Zane was waarschijnlijk inmiddels al naar bed gegaan. De emoties van de afgelopen dagen moesten ook van hem een zware tol hebben geëist.

Maar misschien was hij nog wakker.

Toen ze naar de deur van zijn kamer liep, die op een kier stond, hoorde ze geluid vanuit de woonkamer komen. Misschien vergiste ze zich en zat hij nog naar de televisie te kijken.

Tot haar verbazing zat hij in de leunstoel en staarde strak naar de televisie. Maar het was niet een programma waardoor hij zo in beslag werd genomen. Het was een videoband. In eerste instantie dacht ze dat het de opnames waren die zij had gemaakt.

Toen ze dichter naar het toestel toe liep, hoorde ze Dominic zeggen: ‘Eh bier, mon ami. Wat zou je zeggen van een kus? Die mogen we het nageslacht niet onthouden, nietwaar?’

Opeens zoomde de camera in op haar en Zane. Haar gezicht begon te gloeien toen ze de beelden zag. Dit betekende dat hun vrienden getuige waren geweest van iets wat eigenlijk niemand anders had mogen zien.

Was er ooit een vrouw geweest die met zoveel passie had gereageerd op de kus van een man? Beschaamd liep ze naar het toestel en schakelde het uit.

Na zich omgedraaid te hebben, zei ze: ‘Zane, sorry dat ik je stoor, maar ik wil graag even iets tegen je zeggen voordat ik naar bed ga.’

Hij leunde achterover. ‘Ga je gang.’

Nu ze zo dicht bij hem was, kon ze zich onmogelijk concentreren. Moeizaam slikkend liep ze naar de bank en nam plaats. Tot haar consternatie stond hij op en kwam naast haar zitten. Hij legde zijn arm achter haar op de rugleuning en raakte daarbij even haar haren aan. Het contact zond tintelingen door haar lichaam.

‘Waar wil je over praten?’

Ze slikte. ‘Ik weet niet hoe ik moet beginnen.’

‘Dat klinkt nogal onheilspellend.’

Ze wist dat het zo niet zou gaan lukken. ‘Nee... ik bedoel...’ Ze klemde nerveus haar handen ineen. ‘Ik wil niet dat je denkt dat er iets mis is.’

Ze stond op en reikte naar de lege babyfles die nog op de tafel stond. Daarna wendde ze zich weer naar hem toe. ‘Ik moet je mijn verontschuldigingen aanbieden,’ stamelde ze.

Hij bewoog zich niet. ‘Waarvoor?’

‘Omdat ik me heb gedragen als een krankzinnige.’

‘Waar heb je het over?’

‘Je hoeft niet te doen alsof. Ik weet hoe vreselijk ik me heb gedragen en ik schaam me diep.’